Επέλεξε ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα να εκπέμψει μήνυμα παγκόσμιο από την Αθήνα, όχι προς χάριν υστεροφημίας μόνον, αλλά προσδιοριστικό του ρόλου που πιθανότατα προτίθεται να διαδραματίσει ο ίδιος εφ’ εξής. Ο κεντρικός πυρήνας του «οράματος Ομπάμα» μπορεί να πει κανείς ότι είναι η παγκοσμιοποίηση «με ανθρώπινο πρόσωπο», κάτι σαν καταλύτης ωσμώσεως φυλών, πολιτισμών και θρησκειών για μια κοινή πορεία προς ολοκλήρωση και ευημερία του ατόμου.
Κορυφαία στιγμή, η επίσκεψή του στην Ακρόπολη, με την τηλεόραση να αγωνίζεται να παρακολουθήσει από μεγάλη απόσταση τον Αμερικανό ηγέτη μόνον, διαλογιζόμενο στον Ιερό Βράχο, και την υπεύθυνη αρχαιολόγο να του παρέχει τις αναγκαίες διευκρινιστικές πληροφορίες. Επρόκειτο σαφώς για σκηνοθετική απόπειρα καταγραφής του αποκρύφου. Διότι προφανώς δεν εκινδύνευε η ασφάλεια του Αμερικανού προέδρου από την παρουσία συνεργείου τηλεοράσεως, που όμως θα μετέδιδε εικόνες «καρτ ποστάλ», ωσάν ο Μπαράκ Ομπάμα να ήταν απλώς ένας από τα εκατομμύρια των τουριστών που επισκέπτονται το σύμβολο του δυτικού πολιτισμού.
Πλήθος οι αναφορές του Αμερικανού προέδρου στα ιδανικά της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, στον Περικλή και στον λησμονημένο Λεωνίδα τον Ρόδιο, που επρώτευσε δώδεκα φορές στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη διάρκεια του 2ου π.Χ. αιώνα. Αλλά ακούγοντας όλα αυτά τα εξαίσια, ο νους μας πήγε –άθελα– στον Αλκιβιάδη, που όταν πληροφορήθηκε ότι οι συμπολίτες του τον καταδίκασαν για προδοσία, εκστόμισε εκείνο το περίφημο «αλλά εγώ δείξω αυτοίς ότι ζω» και προσεχώρησε στο αντίπαλο στρατόπεδο των Σπαρτιατών.
Λάθος ο συνειρμός, ωστόσο. Δεν πάσχει ο Μπαράκ Ομπάμα από το σύνδρομο του Αλκιβιάδη· παρόμοιες συμπεριφορές δεν είναι καν στη φύση των Αμερικανών. Ο Μπαράκ Ομπάμα υπήρξε ένας λαμπρός απόφοιτος του Χάρβαρντ. Δεν ήταν όμως το προσόν αυτό που τον ανέδειξε στην εξουσία, αλλά ο ρυθμός των γκόσπελ – σε πανανθρώπινη και όχι αποκλειστικά σε αφροαμερικανική εκδοχή· και ο ιδεολογικός πυρήνας του δεν διαμορφώθηκε από τους διανοητές της κλασικής Αθήνας αλλά από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, από το δραματικό εκείνο «έχω ένα όνειρο» ισότητος και ανθρωπισμού, που επανέλαβε ο Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα.
Εξοχα όλα αυτά και παρηγορητικά. Ομως εκεί στην είσοδο του Λευκού Οίκου αναμένει ο γέρων των εβδομήντα χρόνων, ο Ντόναλντ Τραμπ, που δεν προσδιορίζεται από τον επιδεικτικό του πλούτο, αλλά από τα νεανικά του χρόνια στο Κουίνς της Νέας Υόρκης. Στα οικογενειακά τραπέζια που οργάνωνε ο πατέρας του, Φρεντ Τραμπ, μετείχαν σκληροτράχηλοι επιχειρηματίες του Κουίνς, αστυνομικοί διευθυντές προασπιστές του νόμου και της τάξης και θορυβώδεις ηγέτες συνδικάτων· δεν είχαν θέση διανοούμενοι, άτομα που συχνάζουν στα γυμναστήρια, ούτε οι χορτοφάγοι. Αλλά αυτούς ανέδειξε η οκταετία του Ομπάμα. Ανορθολογική η προσέγγιση της επισκέψεως του Αμερικανού προέδρου, εν τούτοις παρασυρθήκαμε από τη φαντασμαγορία του θεάματος.