Ο μεγαλύτερος αστέρας ανάμεσα στους κόντρα τενόρους της εποχής μας, ο Αργεντινός Φράνκο Φατζόλι, εμφανίστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 2 Νοεμβρίου με το ίδιο πρόγραμμα που θα παρουσίαζε δύο ημέρες αργότερα στο παρισινό Θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων. Μαζί του η Καμεράτα υπό τον Γιώργο Πέτρου σε αποσπάσματα από όπερες του Ροσίνι, τα οποία ηχογράφησαν πρόσφατα με τον Φατζόλι για την Ντόιτσε Γκραμοφόν.
Δύο από τα έργα του ρεσιτάλ ήταν ελληνικού ενδιαφέροντος και δείχνουν πώς μπορεί κανείς να προβάλει επιτυχημένα την ελληνική μουσική και τους Ελληνες καλλιτέχνες. Ο Πέτρου, ο οποίος έχει ηχογραφήσει την όπερα «Ντον Κρεπούσκολο» του Νικολάου Μάντζαρου, ενέταξε αυτή τη φορά στο πρόγραμμα την Εισαγωγή από την καντάτα «Ο Οδυσσέας στα Ηλύσια Πεδία» του ίδιου συνθέτη. Υπογράμμισε, έτσι, με σαφήνεια και αμεσότητα τη θέση του Μάντζαρου στην ευρωπαϊκή μουσική παράδοση. Λίγο αργότερα, ο Σπύρος Μουρίκης ερμήνευσε σε ιστορικό όργανο τη σύνθεση «Εισαγωγή, θέμα και παραλλαγές για κλαρινέτο» του Ροσίνι.
Ωραίος ήχος, συναρπαστική δεξιοτεχνία και μουσικότητα στον σχηματισμό των μελωδικών φράσεων χαρακτήρισαν όπως πάντα την ερμηνεία του Ελληνα κλαρινετίστα.
Από την πλευρά του, ο Φράνκο Φατζόλι έδωσε ένα μάθημα της τέχνης του μπελ κάντο, της τέχνης των ευνούχων τραγουδιστών του μπαρόκ.
Τον δικό τους μουσικό κόσμο θέλησε να συνεχίσει ο Ροσίνι κατά τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα, όταν τα πλάσματα αυτά με τη μυθική φήμη είχαν αρχίσει να εκλείπουν και η τέχνη τους να φθίνει. Με χαρίσματα ιδιαίτερα σπάνια για τον δικό του τύπο φωνής, όπως η πρωτοφανής ομοιογένεια, η μεγάλη έκταση, ο εξαιρετικός έλεγχος της δυναμικής και δεξιοτεχνία που έκοβε την ανάσα, ο Φράνκο Φατζόλι απέδωσε τη μουσική με θεατρικό ένστικτο, δίνοντας προτεραιότητα στην έκφραση και νόημα σε κάθε ποίκιλμα, κάθε τρίλια ή κλίμακα. Ευγένεια στα λυρικά μέρη και νεύρο στα ζωηρά ανέδειξαν γλαφυρά τις ποιότητες της μουσικής, ενώ η καθαρή άρθρωση αξιοποιούσε με μουσικό τρόπο τις λέξεις. Οι συναρπαστικές ερμηνείες της μεγάλης σκηνής του Μάλκολμ από την όπερα «Η κυρά της λίμνης», της σκηνής του Αρσάκη από τη «Σεμιράμιδα» και της άριας του Εδουάρδου από την όπερα «Εδουάρδος και Χριστίνα» σφράγισαν το επιτυχημένο ρεσιτάλ.