Σχεδόν από την αρχή της λειτουργίας του το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών έγινε μέλος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Συμφωνικής Μουσικής (ECHO), στον οποίο μετέχουν ορισμένες από τις σημαντικότερες αίθουσες συναυλιών της Ευρώπης.
Χάρη στον θεσμό των «Ανερχόμενων αστέρων» που ο ECHO εγκαινίασε το 1995 χαρήκαμε και στην Αθήνα καλλιτέχνες όπως η Τσέχα μεσόφωνος Μαγκταλένα Κόζενα και ο Γάλλος βιολονίστας Ρενό Καπισόν στην αρχή της εντυπωσιακής σταδιοδρομίας τους.
Περίπου τρεις δεκαετίες αργότερα, ο θεσμός εξακολουθεί να υποστηρίζει νέους, ταλαντούχους καλλιτέχνες. Ετσι, στις 9 Μαρτίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» εμφανίστηκε το κουαρτέτο εγχόρδων Sonoro, που ιδρύθηκε το 2019. Τα μέλη του, η Γαλλίδα βιολονίστρια Σαρά Ζεγκού-Σαζεμάν, o Βέλγος βιολονίστας Γερούν ντε Μπέερ, ο Ιρλανδός βιολίστας Σίμους Χίκι και ο Γάλλος τσελίστας Λεό Γκιγκέν, μελετούν στο Αμστερνταμ. Ως κουαρτέτο έχουν αποσπάσει ήδη αξιόλογα βραβεία και έχουν εμφανιστεί σε μερικές από τις σημαντικότερες αίθουσες συναυλιών της Ευρώπης.
Στην Αθήνα το πρόγραμμά τους περιελάμβανε δύο πολύ γνωστά έργα «ρεπερτορίου» και μια σύγχρονη σύνθεση. Ανάμεσα στο περίφημο όγδοο κουαρτέτο, έργο 110 του Ντμίτρι Σοστακόβιτς, και στο τρίτο από τα κουαρτέτα «Ραζουμόφσκι» του Μπετόβεν, ακούστηκε το έργο «Τσουνάμι» της 49χρονης Βελγίδας συνθέτριας Ανελις βαν Πάρις.
Οι τέσσερις μουσικοί του κουαρτέτου Sonoro ήταν τεχνικά άριστα προετοιμασμένοι, κάτι όχι ασύνηθες ανάμεσα σε νέους μουσικούς. Δεξιοτεχνία και τονική ακρίβεια ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο και διευκόλυναν όλες τις επιλογές τους. Ερωτήματα υπήρχαν, όμως, σχετικά με αυτές τις επιλογές, ιδιαίτερα όσες αφορούσαν τις ταχύτητες στο έργο του Σοστακόβιτς αλλά και στο τελευταίο μέρος του κουαρτέτου του Μπετόβεν. Οι πιέσεις που υφίστατο ο Σοστακόβιτς από το σοβιετικό καθεστώς κατά την εποχή σύνθεσης του συγκεκριμένου έργου είναι γνωστές.
Η πίεση υπό την οποία υποχρεώθηκε να γίνει μέλος του κομμουνιστικού κόμματος και οι σκέψεις του για αυτοκτονία έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στο κουαρτέτο. Ωστόσο αναρωτιέται κανείς εάν όλα αυτά δικαιολογούν τη φρενήρη, στα όρια της υστερίας, απόδοση του «εβραϊκού» θέματος στο δεύτερο μέρος του έργου. Σίγουρα δεν υπάρχει κανένας αντίστοιχος λόγος να αποδοθεί το τελευταίο μέρος του μπετοβενικού κουαρτέτου αρ. 9 με ανάλογα απίστευτη ταχύτητα, η οποία δεν επέτρεπε στις μουσικές παραγράφους να αποκτήσουν τον χώρο τους και στη μουσική να ανασάνει.
Στα πρώτα τρία μέρη του «Ραζουμόφσκι» η ερμηνεία των μουσικών ήταν εξίσου δυναμική, αλλά πολύ πιο μετρημένη και στυλιστικά επιτυχής.
Το λικνιστικό «αντάντε» απέκτησε συναισθηματικές εντάσεις χάρη στους τονισμούς αλλά και στην πλαστικότητα του α΄ βιολιού, ενώ το ακόλουθο «μενουέτο» ξεχώρισε για την ευγένειά του. Σταθερή συνιστώσα όλης της βραδιάς ήταν η εξαιρετική ποιότητα ήχου καθενός από τους τέσσερις μουσικούς, η οποία προσδιόρισε το αποτέλεσμα και δεν χάθηκε ούτε κατά τη διάρκεια των πιο αθλητικών σημείων της ερμηνείας. Η πρώτη ύλη υπάρχει με το παραπάνω. Η επεξεργασία της μπορεί δώσει εξαιρετικούς καρπούς.