Ενας οφειλόμενος φόρος τιμής; Οχι. Μια ευκαιρία ουσιαστικής γνωριμίας, ιδιαίτερα για εκείνους που δεν ξέρουν καλά την πορεία της. Η έκθεση-αφιέρωμα στο έργο της Οπυς Ζούνη στο Μουσείο Μπενάκη δεν είναι για να θυμηθούμε πως υπήρξε μια σπουδαία Eλληνίδα ζωγράφος, αλλά για να ξαναδούμε με φρέσκια ματιά την πρωτοπορία της δουλειάς της, οκτώ χρόνια μετά τον θάνατό της.
Μέσα από μια ευρεία γκάμα εκθεμάτων –τα οποία ξεπερνούν τα 150, μαεστρικά στημένα από την ιστορικό τέχνης Ελένη Αθανασίου– διαφαίνεται μια διαδρομή που κράτησε πολλές δεκαετίες και ένας χαρακτήρας που ισορρόπησε ανάμεσα στον πειραματισμό και στην πειθαρχία. Η Ζούνη –είχα την ευτυχία να τη γνωρίσω από κοντά– αναζητούσε την απόλυτη ελευθερία στην τέχνη αλλά ταυτόχρονα επέλεξε από νωρίς τον δρόμο της γεωμετρικής αφαίρεσης και βάδισε σε αυτόν χωρίς να λοξοκοιτάζει.
Εργα ζωγραφικής, γλυπτικής, κατασκευές, objets trouvées, κολάζ, εγκαταστάσεις κρύβουν τα ερεθίσματα που την ώθησαν στη ζωγραφική. Την παιδική ηλικία στην Αίγυπτο και τον ύστερο ανεικονικό πολιτισμό της, τη γαλλική παιδεία, την αγάπη για την Ελλάδα και τα μνημεία, τη μαθητεία κοντά στον Μόραλη, την τόλμη να κάνει την πρώτη έκθεση στη Γαλλία. «H γεωμετρία δαμάζει τα συναισθήματά μου και τα συναισθήματά μου δαμάζουν τη γεωμετρία», έλεγε η ίδια περιγράφοντας την ουσία της τέχνης της αλλά και την πετριά της. Αυτό είναι και το κέρδος αυτής της αναδρομικής: η βαθύτερη αντίληψη της προσωπικότητάς της.
Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς. Mέχρι τις 26 Φεβρουαρίου.