Η ελληνική οικονομία έχει κινδυνεύσει και πάθει στα χέρια καθηγητών και ο πρόσφατος υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης συνεχίζει την παράδοση. Αφ’ υψηλού κηρύγματα με αναφορές σε συγγράμματα φανερώνουν ότι η πείρα του προέρχεται από βιβλία και μόνον.
Σχολιάζω το άρθρο του στην Οικονομική «Καθημερινή» της 8/1/17 «Αντικατάσταση οικονομικής λογικής με παρωχημένη ιδεολογία». Εψαξα μέσα για λογική αλλά βρήκα ανακρίβεια, πολιτικολογία, εμμονές σε λάθος προσεγγίσεις και φαντασιώσεις. Ο κ. Παπαδημητρίου αποδίδει καταστροφικά αποτελέσματα στην πολιτική Σαμαρά που όμως τις παραμονές του 2015 είχε γυρίσει την οικονομία σε θετική ανάπτυξη. Την ξαναβούλιαξε ο ΣΥΡΙΖΑ εκβιάζοντας εκλογές και τώρα, μετά δύο χρόνια, βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση από τότε. Αποδίδει ο κ. υπουργός το δημοσιονομικό πρόβλημα στο στρεβλό μοντέλο που «…άνθισε στη σκιά των πελατειακών σχέσεων …διαφθορά …κ.λπ.». Ξαναζεσταμένα μακαρόνια αλλά τι κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να διορθώσει τα πράγματα; Επιχειρεί, μας λέει ο αρθρογράφος, η κυβέρνηση να αναδιαπραγματευτεί τα πρωτογενή πλεονάσματα και το χρέος. Σπαταλά δηλαδή χρόνο και καλή θέληση σε λάθος κατεύθυνση προτάσσοντας τη μείωση του χρέους. Το κάνει γιατί πιστεύει ότι αν το πετύχει θα ωφεληθεί πολιτικά. Συγχρόνως όμως υπονομεύει τις μεταρρυθμίσεις γιατί θα έθιγαν την εκλογική της πελατεία. Δεν καταλαβαίνουν ότι ο δρόμος για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους περνάει από μεταρρυθμίσεις με απτά αποτελέσματα. Μας έχουν πια μάθει και δεν αρκούνται στα θα και «πολιτικές» λύσεις.
Ο κ. υπουργός αναφέρεται σε μια οικονομία που «…προσφέρει πληθώρα ευκαιριών κέρδους από συγκεκριμένες τοποθεσίες» (sic). Βάζει μετά και το (βλ. Ελλάδα) μήπως και νομίσουμε ότι μιλάει για λάθος χώρα, εκεί που θα τρέξουν οι δυνητικοί επενδυτές.
Στη ζωή όλα είναι σχετικά και βέβαια το επίπεδο της φορολογίας δεν είναι ο μόνος παράγοντας που επηρεάζει τις επενδύσεις, και θα προσέθετα, την όρεξη για δουλειά και δημιουργία. Υπάρχει όμως ένα όριο πέρα από το οποίο οι άνθρωποι παίρνουν τα βουνά, όπως οι ραγιάδες επί τουρκοκρατίας. Το απόλυτο συνολικό ύψος των κάθε λογής φόρων και εισφορών και η ανασφάλεια που έχουν εμπεδώσει οι συνεχείς αλλαγές στους φορολογικούς νόμους είναι σήμερα βασικό αντικίνητρο για κάθε επένδυση. Μετά από κάποιο σημείο αφαίμαξης οι οικονομικές καμπύλες γυρίζουν ανάποδα.
Η επιεικής εξήγηση των απόψεων του κ. υπουργού είναι ότι σαν καινούργιος δεν έχει ακόμη αποκτήσει επαφή με την πραγματικότητα. Υπάρχει όμως και η ερμηνεία ότι ξέρει καλά τι κάνει και ότι η κυβέρνηση, με την εξοντωτική φορολογία επιδιώκει την καταστροφή της ιδιωτικής οικονομίας και Grexit, ρίχνοντας το φταίξιμο στην τρόικα, που τη βάζει με διπλωματική φινέτσα στο ίδιο σακί με τη Νέα Δημοκρατία. Πολύ τραβηγμένη ερμηνεία, αλλά κάποιος προκάτοχός του σχεδίαζε κατάληψη του Νομισματοκοπείου στον Χολαργό. Μέσα στην αγωνία για την «προστασία της βάσης των εσόδων» το μυαλό καμιά φορά θολώνει.