Πολλά αλλάζουν με τα χρόνια. Αρχίζουν να σου αρέσουν οι μπάμιες, για παράδειγμα. Θου, Κύριε. Σταματάς να έχεις «αλλεργία» στα χρυσά αξεσουάρ, αυτό δεν το περίμενες από εσένα. Και, ναι, αρχίζει να μην αντιδρά το σώμα σου στην ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Είτε ανέπτυξες επιτέλους αντισώματα μετά συστηματική έκθεση στον ιό είτε πέσαν οι άμυνες του οργανισμού, που πλέον διαλέγει τις μάχες του.
Είναι τόσο περίεργος φυσικά ο έρωτας που, όταν στήνεις το σκηνικό για να τον γιορτάσεις, αυτός λες και μπαίνει αυτόματα σε νάρκη, σαν την κατσαρόλα που δεν βράζει όταν την κοιτάς. Πόσα και πόσα ζευγάρια θα πέσουν σήμερα στην παγίδα που έστησαν μόνα τους. Ενα φαγητό που δεν θα πετύχει, μια κουβέντα που δεν θα κυλήσει, μια αποστροφή που θα πληγώσει, ένα φόρεμα που δεν θα «κάθεται». «Είμαι όμορφη;», «θα μ’ αγαπάς για πάντα;», «να μιλήσουμε λίγο για τη σχέση μας;», «παντρεύτηκαν και ο Μπάμπης με τη Σούλα, εμείς πότε;» Αμέτρητες οι κακοτοπιές που το ζευγάρι πρέπει να αποφύγει στο επικίνδυνο αποψινό του βαλς. Και, ταυτόχρονα, χορεύοντας γύρω από τις δικές τους μεγάλες προσδοκίες, να αποφύγουν τα βέλη του περίγυρου. «Ξενόφερτος» ο Αγιος Βαλεντίνος, «δεν θα έπρεπε να τον γιορτάζουμε», τους φωνάζουν από τη μία πλευρά (έχοντας κλείσει τραπέζι για τη «δική μας» Τσικνοπέμπτη). «Είναι εμπορική γιορτή!», τους εγκαλούν από την άλλη, «κατασκεύασμα του μάρκετινγκ», ενώ οι κατέχοντες την απόλυτη αλήθεια θα τους επισημάνουν με ψόγο ότι «ο έρωτας γιορτάζεται κάθε μέρα». Α είναι και οι άλλοι, που πάντα κάνουν ένα πέρασμα στις χαρές μας για να μας στάξουν ενοχές: μην βγάζετε φωτογραφίες από διακοπές, προκαλείτε, μη χαίρεστε με τα χιόνια, άνθρωποι κρυώνουν, μην ερωτεύεστε με θόρυβο, υπάρχουν και οι singles.
Αλλά ναι, μεγαλώνοντας, αρχίζεις να βλέπεις με μεγάλη συμπάθεια όσους επιλέγουν να στραγγίζουν τη χαρά κάθε μέρας εν μέσω συνεχούς κριτικής και γενικής κατήφειας, όταν «εδώ ο κόσμος χάνεται…». Τα χρόνια της κρίσης, της παραλυτικής αβεβαιότητας, για περισσότερους από όσους ίσως θα το παραδεχθούν ή το συνειδητοποιούν ήταν ο έρωτας, ή η απώλειά του, αυτό που την κρίσιμη στιγμή έδωσε ελπίδα ή, αντίστοιχα, αποθάρρυνε για το μέλλον. Οπως ο φίλος που μετά τον χωρισμό σκέφτηκε να τα παρατήσει όλα και να γυρίσει στο χωριό «επειδή τίποτα δεν με κρατάει εδώ». Ή οι φίλοι που ακούγοντας όλους να καταριούνται το 2016 σκέφτονταν χαμηλόφωνα ότι για τους ίδιους, που επιτέλους αγάπησαν δυνατά ή πιο δυνατά, ήταν μια καλή χρονιά. Εκείνοι για τους οποίους η σούμα στο τέλος της ημέρας, παρά τα προβλήματα στη δουλειά, τις προσωπικές φοβίες, τα αντικειμενικά εμπόδια, βγαίνει με θετικό πρόσημο. Κάποιοι σήμερα θα αγοράσουν λούτρινα αρκουδάκια και λουλούδια, άλλοι θα ανταλλάξουν μηνύματα ή χάδια, πολλοί δεν θα κάνουν απολύτως τίποτα. Ετσι κι αλλιώς, είτε τον γιορτάσουμε είτε όχι, ο έρωτας είναι αυτός που μας «γλεντάει».