Τι κάνει ένας γονιός όταν το παιδί του χρειαστεί να πάει στον οδοντίατρο για έναν προληπτικό έλεγχο; Κλείνει ραντεβού με τον γιατρό, πηγαίνει, ακούει λίγη γκρίνια και φεύγει. Τι κάνει ένας γονιός αυτιστικού παιδιού; Κλείνει ένα ραντεβού για τρεις μήνες μετά, αναγκάζεται να περιμένει σε ατελείωτες ουρές, να ανεβοκατεβαίνει ορόφους και να πηγαινοέρχεται σε διαδρόμους (διαβάζοντας παράλληλα στους τοίχους ότι «οι ΑμεΑ εξυπηρετούνται κατά προτεραιότητα»), να υπομένει χλευασμό και σηκωμένους ώμους και να φεύγει άπραγος και ταλαιπωρημένος μαζί με το παιδί του.
Η «Κ» παρουσιάζει τις μαρτυρίες δύο μητέρων, που συμπτωματικά επισκέφθηκαν με τα παιδιά τους το Παίδων Πεντέλης που διαθέτει οδοντιατρικό τμήμα για ΑμεΑ, σε διάστημα λίγων ημερών. Η Φαίη Πολίτη –μονογονέας με παιδί 9,5 ετών σήμερα στο φάσμα του αυτισμού– είναι μαθημένη στα δύσκολα. Η πρόσφατη εμπειρία, όμως, στο νοσοκομείο δοκίμασε τις αντοχές της. «Ηταν ο καιρός να πάμε να κάνουμε τον προγραμματισμένο οδοντιατρικό έλεγχο. Επειδή τα παιδιά αυτά δεν συνεργάζονται στις οδοντιατρικές θεραπείες, τους γίνεται αναισθησία. Ετσι είχαμε κάνει το ’22 και όλα είχαν πάει καλά».
Το ραντεβού στο Παίδων Πεντέλης το είχε κλείσει από τον Γενάρη (σ.σ. αυτή τη στιγμή οδοντιατρικά τμήματα για ΑμεΑ έχουν, εκτός από το Παίδων Πεντέλης, το Γενικό Κρατικό Νίκαιας και το Ασκληπιείο Βούλας, αλλά μόνο για ενήλικες). Οταν ήρθε ο καιρός πήρε δύο μέρες άδεια από τη δουλειά της. Τη μία για να κάνει τον προεγχειρητικό έλεγχο (εκτός νοσοκομείου) και την άλλη για την εξέταση. «Μου είχαν πει να έχω μαζί μου διάφορες εξετάσεις. Πάμε, ανοίγουμε φάκελο και ξεκινάει ο Γολγοθάς. Αρχίζουν να μας στέλνουν πέρα δώθε για διάφορα χαρτιά και στο τέλος με ρώτησαν αν έχουμε κάνει καρδιολογικό έλεγχο.
“Δεν μου είπατε”, λέω. “Να πάτε να κάνετε”, μου λένε. “Μα δεν μπορούμε να κάνουμε στο νοσοκομείο; Αν φύγω θα χάσω το ραντεβού που περιμένω μήνες”. Στο τέλος δέχθηκαν. Περιμέναμε έως τις 4 μ.μ. έξω από το καρδιολογικό, κάτω από επιγραφές που έγραφαν ότι προηγούνται τα ΑμεΑ. Δεν μας δώσανε ποτέ προτεραιότητα». Φτάνει η σειρά τους. Η Φαίη με έναν νοσηλευτή κρατούν το παιδί χειροπόδαρα για να κάνει υπέρηχο καρδιάς και καρδιογράφημα. «Oλα αυτά για να μου πει ο γιατρός ότι αφού το παιδί παίρνει ένα συγκεκριμένο αντιψυχωσικό φάρμακο δεν μπορεί να πάρει αναισθησία».
«Μα και το ’22 το έπαιρνε», του είπε. «Να σας γράψει άλλο ο παιδονευρολόγος ή να το κόψει». «Μα αν το κόψει κινδυνεύει η ψυχική και σωματική του ακεραιότητα και δεν είναι τόσο απλή η αλλαγή ενός ψυχοφαρμάκου», απαντούσε σε κατάσταση απελπισίας πια η γυναίκα. Εφυγαν χωρίς να έχουν καταφέρει να ολοκληρώσουν έναν απλό προληπτικό έλεγχο. Εχει κλείσει ραντεβού στη Νίκαια. «Αν και εκεί δεν τα καταφέρω, δεν ξέρω τι θα γίνει. Το κόστος των οδοντιατρικών θεραπειών είναι απαγορευτικό».
Η μαρτυρία της Ε.Φ.
Ο γιος της Ε.Φ. είναι 10 ετών και έχει βαριάς μορφής αυτισμό. «Είχα παρατηρήσει ότι έχει ανησυχία για κάποιο δόντι. Με πήραν όμως εκείνη τη μέρα από το σχολείο ότι έχει αιμορραγία από τη στοματική κοιλότητα. Πήγα στο σχολείο και τον πήγα στο Παίδων Πεντέλης που έχει εξειδικευμένο τμήμα». Μπήκαν αμέσως στο εξεταστήριο. «Αρχισαν να προσπαθούν να του ανοίξουν το στόμα, με εμένα να τον κρατάω. Ετσι, χωρίς καμία προετοιμασία, κάτι να πουν για να τον καθησυχάσουν. Τι σημαίνει εξειδικευμένο τμήμα; Είναι σαν να είσαι σε έναν χώρo και κάποιος να προσπαθεί να σου ανοίξει το στόμα. Ετσι το βιώνουν αυτά τα παιδιά, ταράζονται». Ο γιατρός δεν είδε κάτι, όμως σύστησε να γίνει πανοραμική.
«Με το ζόρι μπορέσαμε να του ανοίξουμε το στόμα, πώς θα κάτσει;», αναρωτήθηκε η γυναίκα. Αφού την έστειλαν δύο και τρεις φορές στη γραμματεία σε άλλο όροφο για να σφραγίσει το παραπεμπτικό και διάφορα άλλα, «με το παιδί μου μαζί σε αυτή την κατάσταση», πήγε στο ακτινολογικό. «Σχεδόν γέλασαν μαζί μου. Δεν δοκίμασαν καν. Δεν συνεργάζεται, μου λένε, το παιδί, πηγαίνετε πάλι στον γιατρό. Αντε πάλι πάνω-κάτω το παιδί. Ζητούσα κάποιον νοσηλευτή μήπως με βοηθήσει να τον κρατήσουμε, με τα πολλά εμφανίστηκε μια τραυματιοφορέας με ένα αμαξίδιο. Τι να το κάνω το αμαξίδιο; Με ξαναπήγαν πάνω. Με έβλεπαν οι άλλοι γονείς και με λυπούνταν».
Κάποια στιγμή τη στέλνουν και σε ΩΡΛ. «Ηταν ένα νέο παιδί εκεί, που ασχολήθηκε. Δεν βρήκε κάτι. Ξαναπηγαίνω στον οδοντίατρο. Ηταν πάνω από 3 ώρες που πήγαινα δεξιά κι αριστερά, πώς άντεξε αυτό το παιδί δεν ξέρω μες στον πόνο του. Απλά, επειδή είμαι άνθρωπος που δεν θα δημιουργήσω ένταση, δεν θέλω και να δημιουργήσω ένταση στο παιδί, ενστικτωδώς άρχισα να κλαίω. Εκλαιγα ασταμάτητα, δεν άντεχα. Το σκυλί μου να πήγαινα, πιο πολύ θα ασχολούνταν».