Από την Κίνα στη Νότια Αμερική και από τη Σαντορίνη στην Αίγυπτο

Από την Κίνα στη Νότια Αμερική και από τη Σαντορίνη στην Αίγυπτο

2' 38" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είναι μια έκθεση που σε πιάνει από το στομάχι. Και καλά κάνει. Τα «Παρατοξικά Παράδοξα», που μόλις εγκαινιάστηκαν στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, σε βάζουν ταχύτατα στο πετσί του θέματος (που είναι μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση της οικολογίας), ζητώντας από εσένα ένα μόνο πράγμα: τον χρόνο σου. Και αυτό, γιατί παρουσιάζει έντεκα φρέσκιας κοπής βίντεο από Ελληνες και ξένους καλλιτέχνες, τα οποία κρατούν από μερικά λεπτά μέχρι και δύο ώρες. Και η αλήθεια είναι ότι μπορείς να φύγεις ό,τι ώρα θες εσύ, όμως αν κάνεις ένα λειψό δρομολόγιο, αποχωρείς με την αίσθηση ότι κάτι έχασες.

Το αφιέρωμα προσεγγίζει το θέμα του περιβάλλοντος στη σωστή του διάσταση, δηλαδή την παγκόσμια. Τα έργα μάς ταξιδεύουν από την Κίνα στη Νότια Αμερική και από τη Σαντορίνη όπου είναι βυθισμένο το πλοίο «Sea Diamond» στην Αίγυπτο, αν και κάποια άλλα καταπιάνονται περισσότερο με τη βαρύτητα του ζητήματος και όχι με τη γεωγραφία. Η έκθεση, την οποία έχει επιμεληθεί μαεστρικά η Νάντια Αργυροπούλου –πάντα εξαιρετικά ενήμερη στα θέματα των curatorials της–, έχει επίσης εξαιρετική σκηνογραφία.

Η διαδρομή στα 11 δωμάτια είναι βυθισμένη στο βαθύ σκοτάδι από την αρχιτέκτονα Μαλβίνα Παναγιωτίδη που σχεδίασε μια εμπειρία θέασης, κλεισμένη σε κάψουλα, για κάθε βίντεο. Αυτό βοηθάει πολύ στην ηχομόνωση αλλά και στη συγκέντρωση που απαιτείται για να περάσει κανείς αρκετή ώρα σε κάθε «θάλαμο». Αλλωστε είναι μια διαδρομή με διάφορους σταθμούς, από παλιούς γνώριμους καλλιτέχνες όπως η Λουκία Αλαβάνου και ο Βασίλης Καρούκ και η Εύα Παπαμαργαρίτη μέχρι αξιόλογους ξένους όπως η Agnieszka Polska, o Korakrit Arunanondchai, η Mika Rottenberg, η Saskia Olde Wolbers κ.ά.

Τα «Παρατοξικά Παράδοξα» είναι μια καινοτόμος προσπάθεια για τα ελληνικά δεδομένα. Ιδού γιατί: ο πρώτος λόγος είναι ότι η δράση ξεκινάει από μια επιτυχημένη εγχώρια εταιρεία που δραστηριοποιείται με αξιώσεις εκτός συνόρων. Πρόκειται για την Polyeco, που μετράει 40 χρόνια ζωής. Αρχικά ειδικευόταν στην αντιμετώπιση περιστατικών θαλάσσιας ρύπανσης ενώ τώρα έχει πιστοποιημένη μονάδα διαχείρισης αποβλήτων. Η Polyeco της οικογένειας Πολυχρονόπουλου ίδρυσε πριν από λίγο καιρό το Polyeco Contemporary Art Initiative (PCAI), που αποσκοπεί στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού για τα θέματα της οικολογίας και του περιβάλλοντος με όχημα τη σύγχρονη τέχνη. Η Λωραίνη Αλιμαντίρη –την οποία γνωρίσαμε μέσα από την γκαλερί της Gazon Rouge που έκλεισε πριν από μερικά χρόνια– είναι η επικεφαλής της πρωτοβουλίας PCAI. Σε συνεργασία με τη Νάντια Αργυροπούλου, ανέθεσε σε αυτούς τους έντεκα καλλιτέχνες να κάνουν ένα καινούργιο έργο για την έκθεση, το οποίο να είναι επικεντρωμένο στο περιβάλλον, κοντολογίς σε ό,τι μας περιβάλλει.

Το καινοτόμο στοιχείο είναι ότι η εταιρεία δεν μένει στη «βιτρίνα» της σωστής εταιρικής ευθύνης, αλλά δίνει στους καλλιτέχνες πρόσβαση στα αρχεία, στους ειδικούς και στις εγκαταστάσεις της ανά τον κόσμο, έτσι ώστε να έχουν –πέραν των οικονομικών πόρων– όλη τη γνωστική βοήθεια που θα χρειαστούν για τα θέματά τους.

Ο δεύτερος λόγος που αξίζει κανείς να δει αυτή την έκθεση είναι πως στην Ελλάδα η οικολογία φοράει σχεδόν πάντα τον μανδύα ενός πολιτικού χώρου και μιας ταύτισης με τη δεκαετία του 1970-80, κάτι σαν σύνθημα σε σκισμένο πανό. Αντιθέτως, εδώ, μέσα από τη ματιά των καλλιτεχνών, αντιλαμβάνεται κανείς τη σημερινή κατάσταση, τη νέα ρητορική, τις πραγματικές απειλές, τις νέες συνέργειες.

​​Μουσείο Μπενάκη οδού Πειραιώς. Διάρκεια μέχρι και τις 21 Μαΐου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή