Την περασμένη Παρασκευή ο Τόρστεν Σέφερ-Γκίμπελ, αντιπρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, διαβεβαίωνε το ελληνικό ακροατήριό του στην Αθήνα ότι το κόμμα του δεν πρόκειται να συμμαχήσει μετά τις εκλογές στις 24 Σεπτεμβρίου με τους Χριστιανοδημοκράτες της Αγκελα Μέρκελ. Την επομένη μάλιστα διαβεβαίωνε ένα άλλο ακροατήριο ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν θα είναι καν ο επόμενος υπουργός Οικονομικών της χώρας του.
Μάλιστα, οι προσπάθειες του κ. Ζίγκμαρ Γκάμπριελ να κλείσει η αξιολόγηση με την παρέμβασή του υπέρ των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ στα εργασιακά και η επιστολή που έγραψε στην αρχή του χρόνου στον κ. Σόιμπλε έδωσαν την εντύπωση σε όχι λίγους συνεργάτες του κ. Αλέξη Τσίπρα και στον ίδιο τον πρωθυπουργό ότι μετά την αποστρατεία του κ. Φρανσουά Ολάντ, μια κυβέρνηση στο Βερολίνο υπό τους Σοσιαλδημοκράτες θα μπορούσε να αποτελέσει τη λύση για όλα τα προβλήματα της Αθήνας. Αυτό ήταν αληθές στον βαθμό που οι Σοσιαλδημοκράτες θέλουν στην προεκλογική τους εκστρατεία να διαχωρίσουν τη θέση τους από την κ. Μέρκελ στα θέματα «κοινωνικής δικαιοσύνης». Αλλά σε ποιο βαθμό;
Ο ίδιος ο κ. Γκάμπριελ και άλλοι συνομιλητές του κ. Τσίπρα τον είχαν προειδοποιήσει ότι η έκβαση των γερμανικών εκλογών κάθε άλλο παρά μονόδρομο αποτελεί. Είχαν μάλιστα αφήσει να διαφανεί πως ούτε οι Σοσιαλδημοκράτες επιθυμούσαν το ελληνικό ζήτημα στο επίκεντρο της προεκλογικής σκηνής της χώρας τους μετά τις 14 Μαΐου, οπότε και οι εκλογές μπαίνουν στην τελική τους ευθεία με τις κάλπες στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, το μεγαλύτερο κρατίδιο της χώρας.
Από αυτή την άποψη ο κ. Γκάμπριελ έχει ακριβώς την ίδια πολιτική στόχευση με την κ. Μέρκελ: ένα ήσυχο καλοκαίρι όσον αφορά το ελληνικό πρόβλημα, που, σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις, μόνο απώλειες θα μπορούσε να προκαλέσει στα δύο μεγάλα κόμματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι δύο ανώτατα στελέχη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, που ρωτήθηκαν την τελευταία εβδομάδα από την «Κ» για το αν θα υποστήριζαν μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αρνήθηκαν να απαντήσουν, παραπέμποντας στην ανάγκη να «υλοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις στις οποίες έχει δεσμευθεί η ελληνική κυβέρνηση».
Με τον ίδιο τρόπο απάντησε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, στη συνέντευξή του στην «Κ», και το ίδιο λεξιλόγιο χρησιμοποίησε ο Μάρτιν Σουλτς μιλώντας στην αρχή της εβδομάδας στους ξένους ανταποκριτές στο Βερολίνο. Σύμφωνα με πληροφορίες και από την Κοινοβουλευτική Ομάδα των Χριστιανοδημοκρατών, ο κ. Τσίπρας ζήτησε στο ανώτατο επίπεδο να μην υπάρξουν δηλώσεις από γερμανικής πλευράς και ειδικά από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών που θα δυναμιτίσουν την πολιτική ατμόσφαιρα στην Ελλάδα, προκαλώντας πρόσθετες δυσκολίες στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Από την πλευρά τους, οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν δεσμευθεί ότι θα υποστηρίξουν τη δημιουργία δημοσιονομικού χώρου αν ο κ. Τσίπρας προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες δεσμεύθηκε πιέζοντας για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, αντίθετα με τον Β. Σόιμπλε που θα ήθελε να διατηρηθούν τουλάχιστον μία 5ετία.
Και αν μείνει ο Σόιμπλε;
Ολες οι δεσμεύσεις του μικρότερου κυβερνητικού εταίρου στο Βερολίνο έχουν νόημα μόνο αν κερδίσει το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα στις εκλογές ή αν τουλάχιστον ενισχυθεί θεαματικά στις εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου έναντι πτώσης του ποσοστού των Χριστιανοδημοκρατών. Μόνο τότε θα αποκτήσει κάποιο νόημα η «απειλή» του να μη δεχθεί τον κ. Σόιμπλε στο τιμόνι του υπουργού Οικονομικών.
Οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο δεν είναι μεγάλες, καθώς η «αλεπού» θέτει ήδη τα δύο κρίσιμα θέματα που θα διαμορφώσουν από την πλευρά των Χριστιανοδημοκρατών τον δικό τους διακριτό προεκλογικό αγώνα: τη μείωση της φορολογίας για όλους, έναντι αύξησης των δαπανών των Σοσιαλδημοκρατών στη χώρα με τη μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση μετά το Βέλγιο στην Ε.Ε., και τη δημόσια έκκληση στους μουσουλμάνους πρόσφυγες και μετανάστες να συμμορφωθούν με τους κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης στην Ευρώπη.
Καθώς η κ. Μέρκελ δυσκολεύεται μέχρι σήμερα να κάνει προεκλογικό αγώνα που να την ξεχωρίζει από τους Σοσιαλδημοκράτες, «εξαρτάται» από τον υπουργό των Οικονομικών. Ομως, όπως ανέφεραν στην «Κ» πηγές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, αν αποφασίσει το κόμμα τους να κρατήσει το υπουργείο Οικονομικών, τότε η απειλή για τον κ. Σόιμπλε θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα.