Η συνταγή είναι γνωστή: Πετάς ένα βαρύγδουπο «masterplan», βάζεις και ένα «Νέα» μπροστά στην Αθήνα και το αφήγημα είναι έτοιμο. Αυτήν τη φορά το θέμα μας είναι οι πέντε μεγάλες παρεμβάσεις, οι τροποποιήσεις-αναθεωρήσεις του Ρυθμιστικού Σχεδίου που θα αλλάξουν την εικόνα της πρωτεύουσας.
Ανακοινώθηκαν προ ημερών με τον απαραίτητο στόμφο από τα πιο επίσημα κυβερνητικά χείλη, αυτά του πρωθυπουργού, που προχθές μάλιστα ζήτησε την επίσπευση των απαιτούμενων ενεργειών. Tο μεγαλεπήβολο σχέδιο είναι: Η ανάπλαση του ιστορικού κέντρου και του εμπορικού τριγώνου, η δημιουργία του Μητροπολιτικού Πάρκου Γουδί, η ανάπλαση της περιοχής της λεωφόρου Αλεξάνδρας, η αναβάθμιση της περιοχής του Βοτανικού στον Ελαιώνα, η χωροθέτηση και η κατασκευή του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού. Σε λίγα χρόνια δηλαδή θα ζούμε σε μια άλλη πόλη, υπέροχη, πεντακάθαρη, φωτισμένη, καταπράσινη, τακτοποιημένη, φιλική.
Ως τότε πρέπει να κάνουμε υπομονή. Με την εικόνα εγκατάλειψης και διάλυσης που βλέπουμε χρόνια τώρα –και μετά την ανάπλαση– στο Πεδίον του Αρεως, το οποίο ήταν να γίνει Hyde Park αλλά στην πορεία λοξοδρόμησε. Με τον αφημένο στην τύχη του Λόφο του Στρέφη, όπου κάνεις σλάλομ για να αποφύγεις τις πεταμένες σύριγγες και τα σπασμένα μπουκάλια. Με τη βρωμιά και τη δυσωδία της περιοχής των Εξαρχείων. Με τη γενικότερη διάλυση που παρουσιάζουν αρκετά σημεία της Αθήνας. Παράλληλα με όλα αυτά, θα πρέπει να έχουμε πίστη ότι η Περιφέρεια Αττικής, ο Δήμος Αθηναίων, τα αρμόδια υπουργεία, που δεν μπορούν να προσφέρουν τα στοιχειώδη στον πολίτη για μια τουλάχιστον υποφερτή καθημερινότητα, δεν μπορούν ούτε να συντηρήσουν ένα από τα μεγαλύτερα άλση της πόλης, το Πεδίον του Αρεως, θα μας προσφέρουν τη Νέα Αθήνα. Να θυμίσουμε ότι το 2014 η περιφερειάρχης Αττικής κυρία Ρένα Δούρου δήλωνε ότι «το Πεδίον του Αρεως και η ιστορία της εγκατάλειψής του παρουσιάζουν αντιστοιχίες με την ευρύτερη εικόνα της Ελλάδας τα χρόνια της κρίσης». Και οραματιζόταν να το μετατρέψει σε «βιτρίνα» της Περιφέρειας.
Δεν έγινε βιτρίνα, η ιστορία του συνεχίζει να γράφεται με τον ίδιο τρόπο και πρωταγωνιστή την αδιαφορία της πολιτείας, αλλά δεν πειράζει γιατί το καλοκαίρι του 2018 οι μπουλντόζες θα πιάσουν δουλειά για το masterplan που θα μεταμορφώσει συνολικά την Αθήνα. Αν δεν ήταν θλιβερά όλα αυτά, θα ήταν αστεία. Αλλά στην καθημερινότητά μας δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο για χιούμορ. Η ευχή φυσικά είναι να γίνουν όλα αυτά, αλλά η εμπειρία δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Ενα πολύ απλό και πρόσφατο παράδειγμα από το προχθεσινό ρεπορτάζ του Γιώργου Λιάλιου στην «Κ» με τίτλο «Μια προδιαγεγραμμένη ταλαιπωρία».
Γράφει: «Τις τμηματικές παραδόσεις πολλοί εμίσησαν, τα εγκαίνια ουδείς. Μόνο που τα κολακευτικά σχόλια για τα παραδοθέντα τμήματα της Ιονίας Οδού μετατράπηκαν κατά την επιστροφή των εκδρομέων… σε οδυρμό, με χιλιάδες οδηγούς να ταλαιπωρούνται μποτιλιαρισμένοι για ώρες μέχρι να φθάσουν στη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου».
Το εξοργιστικό είναι ότι τόσο το υπουργείο Υποδομών όσο και η κοινοπραξία γνώριζαν τι θα συνέβαινε. Αλλά το Δημόσιο ήθελε να παρουσιάσει έργο και η κοινοπραξία υπέκυψε στις πιέσεις του. Οι ταλαίπωροι πολίτες που εγκλωβίστηκαν στα αυτοκίνητά τους ήταν τα θύματα της ιστορίας. Aλλη μια ιστορία-επικοινωνιακό πυροτέχνημα απ’ αυτά που μας κάνουν επιφυλακτικούς αν όχι καχύποπτους με τα masterplan. Γιατί τι να τα κάνεις τα μεγάλα όταν δεν μπορείς να διαχειριστείς τα μικρά…