Από τα πιο όμορφα αισθήματα που μπορεί να προκαλέσει η συναναστροφή με την τέχνη είναι η μαγεία του απροσδόκητου: να μπαίνεις σε έναν χώρο και να αποκτάς μια εμπειρία (οπτική, ακουστική ή ακόμα σωματική) την οποία δεν περιμένεις, να ανακαλύπτεις εξαρχής, με λίγα λόγια, τον κόσμο που κάποιος άλλος ετοίμασε και νοητά (ίσως και λίγο μυστικά), να επικοινωνείς μαζί του. Από αυτή την άποψη, είναι πάντα ευχάριστη η έκπληξή μου όταν επισκέπτομαι τα πρότζεκτ της locus athens· η δημιουργική ομάδα της Ολγας Χατζηδάκη και της Μαρίας-Θάλειας Καρρά έχει τον τρόπο της να ρίχνει στον μύλο της τέχνης ενδιαφέρουσες ιδέες, προσφέροντάς μας παράλληλα πρόσβαση σε άγνωστες γωνιές και ατραπούς της ιστορίας της πόλης.
Κι αυτό το τελευταίο δεν είναι καθόλου αμελητέο. Μπορεί κανείς να το διαπιστώσει αν βρεθεί αυτές τις μέρες στο νούμερο 51 της οδού Τσάμη Καρατάσου, στη σκιά του Φιλοπάππου, όπου φιλοξενείται η έκθεση με τίτλο «ΝΠ ή τα σενάρια μιας ζωής». Εκεί, μέσα σε μια πανέμορφη δίπατη κατοικία των αρχών του 20ού αιώνα, φιλοξενείται ο μύθος του ΝΠ, ενός φανταστικού συλλέκτη που συγκεντρώνει γύρω του έργα τέχνης, διακοσμητικά ή χρηστικά αντικείμενα, κειμήλια καθώς και άλλα ετερόκλητα στοιχεία που κατανέμονται στον χώρο. Κι εδώ έγκειται η ιδιαιτερότητα της έκθεσης: o θεατής, από τη στιγμή σχεδόν της εισόδου του στο κτίριο –και σίγουρα αφού προχωρήσει λιγάκι– έρχεται αντιμέτωπος με το «σενάριο», τη βιογραφία δηλαδή ενός ανθρώπου που δεν τον ξέρει κι όμως καταφέρνει να τον γνωρίσει μέσω του συλλεκτικού του πάθους.
Πολλά από τα ίδια τα αντικείμενα που εκτίθενται φέρουν μέσα τους το στοιχείο της δυνατότητας. Μια μακέτα για παράδειγμα του σπουδαίου αρχιτέκτονα Κυριάκου Κρόκου, για τα γραφεία ενός εκδοτικού οίκου που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ –κρίμα, φαίνονται υπέροχα– ή οι δοκιμές υφαντών από το Μαρόκο, μέρος της συλλογής του Πέτρου Πετρόπουλου. «Καθώς οργανώναμε την έκθεση, ήρθαμε σε επαφή με διάφορους συλλέκτες, οι οποίοι μας μίλησαν για την ανάγκη αλλά και την ίδια την έννοια της συλλογής. Αυτή θέλαμε να προσεγγίσουμε τόσο μέσα από έργα τέχνης όσο και με καθημερινά αντικείμενα», μας λέει η Ολγα Χατζηδάκη. Γιατί όμως να κάνουμε μια έκθεση με θέμα τη συλλεκτική εμμονή, στην εποχή που η «μόδα» υποδεικνύει η τέχνη να παίρνει πολιτικό περιεχόμενο;
«Οντως, παντού τελευταία, κυρίως λόγω της ταυτότητας της Documenta 14, βλέπουμε την τέχνη να πολιτικοποιείται (κάτι που αρχικά δεν είναι κακό), σε βαθμό όμως που καταλήγει πνιγηρός για την καλλιτεχνική έκφραση. Η δική μας δουλειά αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, μια αντίδραση σε αυτή την τάση», επισημαίνει η κ. Χατζηδάκη σχετικά. Πράγματι, η προσέγγιση εδώ είναι αρκετά πιο… στοχαστική: στον δεύτερο όροφο, στο ομορφότερο ίσως δωμάτιο του σπιτιού, το αέρινο έργο «Πανιά ΙΙ Α» του Μιχαήλ Μιχαηλίδη βρίσκεται σε «διάλογο» με τα πολύ γήινα κεραμικά σκεύη από τη συλλογή του Γιώργου Κυριακόπουλου.
Ανεξάρτητα, πάντως, με το πώς προτιμά κανείς τους προσανατολισμούς και τα ενδιαφέροντα της τέχνης, αξίζει να κάνει μια επίσκεψη και να γνωρίσει την πολυδαίδαλη συλλογή του κυρίου ΝΠ και να αρχίσει λίγο λίγο να χτίζει το δικό του σενάριο…
Η έκθεση είναι ανοικτή Τετάρτη – Παρασκευή, 5-9 μ.μ. και Σάββατο 12-4 μ.μ., μέχρι 30/6. Τσάμη Καρατάσου 51, Κουκάκι.