Για το άρθρο του Στ. Καλύβα

1' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Θέλω να κάνω μερικές υφολογικές παρατηρήσεις για το άρθρο του Στάθη Καλύβα «Μια παράδοξη κληρονομιά», γιατί πιστεύω ότι συχνά έχει σημασία πώς γράφεις για ευαίσθητα θέματα και όχι τι γράφεις. Το επίμαχο εδάφιο που ενόχλησε περισσότερο είναι, κατά τη γνώμη μου, το εξής: «Η δικτατορία είναι σαν ένα από αυτά τα μεγάλα παλιά έπιπλα που δεσπόζουν σε ένα δωμάτιο τόσο πολύ που δεν τα παρατηρούμε ποτέ». Πράγματι, υπάρχει μια έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης, μια αδιαφορία για τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, τις απώλειες, τη λογοκρισία, τις χουντικές φιέστες, την υποβάθμιση και οπισθοδρόμηση που αποτέλεσαν τη βασική και καθόλου παράδοξη κληρονομιά της επταετίας. Μπορώ να υποθέσω την απάντηση-δικαιολογία. «Αυτά είναι γνωστά, δεν αφορούν την ιστορική έρευνα». Ναι, αλλά όταν αρθρογραφεί κάποιος σε εφημερίδα δεν απευθύνεται μόνο σε συναδέλφους του. Οταν λέει πως η συγκεκριμένη περίοδος ήταν «ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία», πρέπει να είναι έτοιμος να δεχθεί την κατηγορία της σχετικοποίησης-μπαναλοποίησης της χούντας. Μπορεί όντως για τους ιστορικούς η δικτατορία στην Ελλάδα να ήταν λιγότερο αμείλικτη σε σύγκριση με άλλες (σε Ισπανία, Πορτογαλία και Χιλή). Ως δημοσιογραφική άποψη, όμως, είναι λογικό η συγκεκριμένη αποστροφή να προσβάλλει όσους υπέφεραν, ακόμη κι αν έχουν προηγηθεί στο ίδιο άρθρο του Στάθη Καλύβα κάποιες σωστές παρατηρήσεις, όπως π.χ. το ζήτημα της λαϊκής αποδοχής της χούντας. Αλλωστε, πιστεύω ότι η συγκεκριμένη παράγραφος δεν θα είχε καν θέση σε ένα επιστημονικό συνέδριο για τα 50 χρόνια από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Νομίζω ότι εισήχθη στο κείμενο για να προκαλέσει, να εξοργίσει και να δημιουργήσει αντίλογο. Θεωρητικά είναι θετικό να συζητείται ένα κεφάλαιο-ταμπού της ελληνικής ιστορίας. Από μια άποψη ο Στάθης Καλύβας πέτυχε τον στόχο του.

Πυροδότησε τον διάλογο. Ωστόσο, οι δυο-τρεις ατυχείς, κατά τη γνώμη μου, διατυπώσεις, αντί να ενθαρρύνουν τη γόνιμη αντιπαράθεση πανεπιστημιακών, αρθρογράφων, χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ενεργών πολιτών αναμόχλευσαν (για μία ακόμη φορά) εμφυλιοπολεμικά πάθη, παρωχημένες διαχωριστικές γραμμές, οικογενειακές μνήμες και τραύματα. Περιχαράκωσαν τις δύο πλευρές στα γνωστά στρατόπεδα, με τον αριστερό να κατηγορεί τον κ. Καλύβα για «ξέπλυμα της χούντας» και τον αναθεωρητικό (δεξιό;) να καταγγέλλει το μονοπώλιο της ιστοριογραφίας από την Αριστερά. Παρ’ όλα αυτά, είναι μάλλον πιο γόνιμο να παλεύουμε –έστω και άτσαλα– να βρούμε μια συναινετική ματιά στο παρελθόν μας παρά να ασχολούμαστε με τα tweets του Πάνου Καμμένου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή