Η θεωρία των δύο άκρων βρίσκει την έκφρασή της στις πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ. Με αφορμή τα βίαια επεισόδια στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια, που στοίχισαν τη ζωή σε μια νέα γυναίκα, ο Αμερικανός πρόεδρος επέλεξε τη ρητορική των ίσων αποστάσεων. Αυτή ήταν η πρώτη του αυθόρμητη αντίδραση. Μετά την κατακραυγή μέσα από το ίδιο του το κόμμα, ανασκεύασε και άρθρωσε τις λέξεις «ρατσιστές και νεοναζί», δυσαρεστώντας ένα κομμάτι της εκλογικής του βάσης. Στην τελευταία συνέντευξη Τύπου του, όμως, στο λόμπι του πύργου του στο Μανχάταν, επανήλθε στην αρχική του τοποθέτηση, αποκαλύπτοντας ποια είναι η ειλικρινής άποψή του για τα γεγονότα: «Πιστεύω ότι υπάρχουν ευθύνες και στις δύο πλευρές. Είχαμε μια ομάδα από τη μία πλευρά που ήταν κακή. Και είχαμε μια άλλη από την άλλη πλευρά, εξίσου βίαιη. Ουδείς τολμάει να το πει αυτό. Θα το πω λοιπόν εγώ, τώρα», ανέφερε χαρακτηριστικά, επινοώντας τον όρο «εναλλακτική αριστερά» (alt -left) ως αντίποδα στην «εναλλακτική δεξιά» (alt-right). Ο όρος είναι νεολογισμός διά χειρός (και εγκεφάλου) Τραμπ. Δεν υπήρχε μέχρι πριν από 48 ώρες. Είναι μια έμπνευση της στιγμής για να ξεπλύνει την «εναλλακτική δεξιά», που έχει παίξει μέχρι σήμερα σημαντικό ρόλο στην προεκλογική εκστρατεία του σημερινού προέδρου των ΗΠΑ αλλά και στην εδραίωσή του στην εξουσία.
Το ενδιαφέρον είναι ότι στην απόπειρα σχετικοποίησης των νεοναζί, ρατσιστών και λοιπών ακροδεξιών από τον Τραμπ η πλέον έντονη διαφοροποίηση προήλθε μέσα από το ίδιο του το κόμμα, για να μη μιλήσουμε για το ίδιο του το σπίτι, την Ιβάνκα Τραμπ. Είναι σαφές ότι ο Αμερικανός πρόεδρος είναι ένας επαγγελματίας προβοκάτορας, που σιχαίνεται να ακολουθεί τις οδηγίες των συμβούλων του. Υπακούει για λίγο στις νουθεσίες τους και μετά, με την πρώτη ευκαιρία, ξεσπαθώνει, αφήνοντας αποσβολωμένους τους δημοσιογράφους του αμερικανικού μιντιακού κατεστημένου. Το ερώτημα είναι γιατί αυτές οι παραληρηματικές συνεντεύξεις Τύπου, που συχνά διατυπώνονται με προγλωσσικά εκφραστικά μέσα, γεμάτες μίσος και κατανόηση για εγκληματίες, συναντούν την απήχηση μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης στις ΗΠΑ. Γιατί ο Τραμπ φάσκει και αντιφάσκει, λέει ταυτόχρονα ψέματα και αλήθεια, αλλά εξακολουθεί να καθορίζει την πολιτική ατζέντα με όρους κοινωνίας του θεάματος; Οι πολιτικοί επιστήμονες πιθανότατα θα μελετούν για πολλά χρόνια μετά τη λήξη της θητείας του το φαινόμενο Τραμπ.