Δημήτρης Βίτσας: Φίδια

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δίστασε. Κόμπιασε. Κομμουνιστής; Πώς θα μπορούσε να πει ο ίδιος για τον εαυτό του ότι είναι κομμουνιστής; «Αυτό θα το κρίνει η ιστορία», είπε ταπεινά ο Δημήτρης Βίτσας. Γιατί το να είναι κανείς κομμουνιστής σημαίνει ότι έχει φτάσει «σε ένα επίπεδο ανθρώπου που βάζει πρώτα και κύρια το συλλογικό καλό και πραγματώνει την προσωπική του ανέλιξη μέσα από τη συλλογική ανέλιξη».

Με αυτή την ομολογία πίστεως ο αναπληρωτής υπουργός Αμυνας έφερε στην επιφάνεια το στοιχείο εκείνο του κομμουνισμού του 20ού αιώνα που έχει διαγνωστεί ως σπέρμα του ολοκληρωτισμού: Την ιδέα ότι η ανθρώπινη φύση μπορεί και πρέπει να ανακατασκευαστεί σύμφωνα με τους αναπόδραστους «νόμους της Ιστορίας». Την αξίωση όχι να πλαστεί η κοινωνία σύμφωνα με τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά να πλαστεί ένας νέος ανθρωπότυπος στις προδιαγραφές του μοντέλου της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Οπως το έλεγε και η επιγραφή στην είσοδο του στρατοπέδου «αναμόρφωσης» στη νήσο Σολοβέτσκι: «Με ατσαλένιο χέρι θα οδηγήσουμε την ανθρωπότητα στην ευτυχία».

Ολα αυτά σε πολλούς ακούγονται κουραστικά. Υστερικά και παρωχημένα. Αλλωστε ο Βίτσας, χαμηλόφωνος σε σύγκριση με τα ντεσιμπέλ που παράγουν άλλοι συνάδελφοί του στην κυβέρνηση, μιλάει κάθε άλλο παρά σαν υστερικός.

Κι όμως. Θα άξιζε να αναρωτηθεί κανείς τι θα είχε συμβεί, αν στη θέση του ήταν ένας βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Αν, με εξίσου μειλίχια φωνή, αυτός ο βουλευτής είχε διατυπώσει τον ισχυρισμό ότι το να είναι κανείς δεξιός είναι ένα άλλο, ανώτερο «επίπεδο ανθρώπου»;

Ναι, όλα αυτά είναι παρωχημένα. Σε μια χώρα με τόσο επείγοντα προβλήματα δεν έχει κανείς την πολυτέλεια να παίζει με τα φίδια του εμφυλίου. Ούτε να σπαταλιέται σε ρετρό συγκρούσεις, όπως εκείνη για το ποιος θα κρατάει τη σημαία. Ούτε, βεβαίως, να ξαναδίνει δογματικές μάχες για το άσυλο στα πανεπιστήμια.

Σύμφωνα με την ορθόδοξη αντιπολιτευτική ανάγνωση, πολλοί από αυτούς τους κλεφτοπολέμους πυροδοτούνται από την κυβέρνηση, προκειμένου να λειτουργήσουν ως αντιπερισπασμοί από την οικονομία.

Για να είναι σωστή αυτή η ανάγνωση, πρέπει κανείς να φανταστεί ένα επιτελείο που κυνικά στήνει «ιδεολογικές» ενέδρες επειδή έχει υπολογίσει στην υπεραντίδραση του αντιπάλου. Πρέπει να φανταστεί μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί το φρόνημα, και όχι μια κυβέρνηση που καθοδηγείται από το φρόνημα.

Οποια κι αν είναι τα κίνητρα, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: Παρωχημένο δεν είναι το ένα ή το άλλο θέμα που βάζει στην ατζέντα ο ΣΥΡΙΖΑ. Παρωχημένη είναι η ιστορική φάση στην οποία περιέρχεται η χώρα εξαιτίας της οπισθοδρομικής ροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Εξαιτίας της επιμονής του να ανοίγει διαρκώς εκκρεμότητες που έμοιαζαν διευθετημένες από τον προηγούμενο αιώνα – από την εφηβεία της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Αντιπερισπασμός υπάρχει και είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή