Σιγά το δύσκολο. Πόσο δύσκολο είναι να αποδομήσει κάποιος τον Κουρουμπλή; Πόσο εύκολο είναι για κάποιον με τους θεριζοαλωνιστικούς κοπτήρες του Αδ. Γεωργιάδη να αντιμετωπίσει έναν υπουργό ισοπεδωμένο ύστερα από δέκα ημέρες δημόσιου αυτοεξευτελισμού;
Και όμως, η κοινοβουλευτική δοκιμασία στην οποία ο Γεωργιάδης υπέβαλε χθες τον υπουργό Ναυτιλίας δεν ήταν μια περιττή διαπόμπευση για λόγους γοήτρου.
Παράγοντας ένα μείγμα τεχνικών λεπτομερειών και παραληρηματικών αντιπερισπασμών, ο Κουρουμπλής επιχειρούσε κάτι πιο σύνθετο απ’ αυτό που μαρτυρεί το ρετρό, αρχαιοπασοκικό του ύφος. Προσπαθούσε να διαφύγει μέσα από ένα σύννεφο ασάφειας για τα πραγματικά περιστατικά – σύννεφο που είναι πιο αποτελεσματικό σε περιβάλλον διάχυτης πληροφόρησης.
Ο υπουργός είχε λόγους να πιστεύει ότι θα δραπέτευε διά της προπαγανδιστικής πολτοποίησης της πραγματικότητας. Από την τροπή που πήραν τα πράγματα, θα είχε περισσότερες πιθανότητες να επιζήσει πολιτικά, αν είχε παραιτηθεί – αν είχε ποντάρει τουλάχιστον στη λήθη.
Το ίδιο ισχύει και για την κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός μπορεί να φαντάστηκε ότι θα περιόριζε το πολιτικό του πρόβλημα αποφεύγοντας να αποπέμψει τον υπουργό του και καταγγέλλοντας –ποιον άλλον;– τα ΜΜΕ. Κατέληξε έτσι να πυροδοτήσει έναν επαναφορτιζόμενο βομβιστή αυτοκτονίας κατά της κυβέρνησης.
Το ότι τα αποκαλυπτήρια του Κουρουμπλή δεν περιορίστηκαν στα μιντιακά πλατό, όπου ο ίδιος υπερεκτίθεται, αλλά συντελέστηκαν ανηλεώς στη σκηνή του Κοινοβουλίου –πρώτα στην επιτροπή Περιβάλλοντος και χθες στην Ολομέλεια– δεν είναι άμοιρο πολιτικής σημασίας. Επέτρεψε τη σύγκριση με τα άλλα είδη αντιπολιτευτικού λόγου που αρθρώνονται κατά τον ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ποια είναι αυτά τα είδη; Το ένα είναι, ας πούμε, το αντανακλαστικό, που διεγείρεται από τη συριζαϊκή ψευτοπόλωση και απαντά στις εμφυλιακές κατηγορίες περί Ακροδεξιάς και αποστασίας με εξίσου δογματικούς όρους. Το άλλο είναι το παραθεσμικό, που δικαιολογεί τα ανορθόδοξα μέσα του ως απάντηση στον βρώμικο πόλεμο του αντιπάλου. Κορυφαίο του παράδειγμα είναι η δεδηλωμένη υποταγή της κοινοβουλευτικής ψήφου στον τακτικισμό, με την απόφαση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ να καταψηφίζουν ακόμη και τα νομοσχέδια με τα οποία συμφωνούν. Το τρίτο είδος αντιπολιτευτικού λόγου το είδαμε χθες με τη σχολαστική εξονύχιση των ψεμάτων του Κουρουμπλή.
Περφόρμερ ευρέος ρεπερτορίου, ο Αδωνις έχει εξασκήσει και τα τρία είδη: και το «κομμουνιστοφαγικό» και το ανορθόδοξο και το σχολαστικό. Η χθεσινή επίδοσή του αποδεικνύει ότι, για να συγκινήσει, η αντιπολίτευση δεν χρειάζεται να δανείζεται τα μέσα του αντιπάλου. Μπορεί να είναι διαβασμένη, χωρίς να είναι ξενέρωτη.