Αυτή η κυβέρνηση αγαπάει πολύ την παράδοση. Σε τέτοιο βαθμό, που κάνει τα πάντα για να την προστατεύσει, φροντίζοντας όχι μόνο να παραμείνει ζωντανή στο προσκήνιο αλλά και να μη μολυνθεί με τίποτα σύγχρονο. Να συνεχίσει το ταξίδι της στον χρόνο ως αγνή, ατόφια παράδοση.
Τι βρίσκεται στον πυρήνα αυτής της παράδοσης; Η απουσία διαφάνειας, αξιολόγησης, αξιοκρατίας, ο συνεχής, ανελέητος πόλεμος σε οποιαδήποτε αλλαγή, όλα αυτά που μας οδήγησαν στο χάλι στο οποίο βρισκόμαστε. Και κάτι ακόμη πιο σημαντικό: το κανάκεμα. Αυτό το κλείσιμο του ματιού, το φιλικό χτύπημα στην πλάτη, το «θα σας φροντίσω για να σας έχω σίγουρους στα δύσκολα», που παραδοσιακά έκαναν με συνέπεια όλες οι κυβερνήσεις, και η σημερινή.
Ολοι εμείς που από την πρώτη στιγμή στηρίξαμε –όχι επειδή είναι φίλοι μας αλλά γιατί ήταν προς το συμφέρον μας αυτή η έξυπνη ιδέα η οποία βελτίωνε την καθημερινότητά μας– την Beat (πρώην Taxibeat) δεν είδαμε τους οδηγούς των ταξί που συνεργάζονταν μαζί της ως… πόρνες, όπως τους βλέπει ο Θύμιος Λυμπερόπουλος. Αλλά ως επαγγελματίες που διαρκώς βελτίωναν τις υπηρεσίες τους και ήταν δεκτικοί στην καλή κριτική. Ολοι εμείς που θέλουμε την εξέλιξη, την καλυτέρευση, την τεχνολογία, το μέλλον πολύ απλά, είμαστε ασήμαντοι. Τους είμαστε αδιάφοροι, αν όχι αόρατοι. Και σίγουρα βρισκόμαστε στη σκιά του Θύμιου Λυμπερόπουλου και της «φυλής» του. Θέλει ο πρόεδρος της ΠΟΕΙΑΤΑ να «κοντύνει» την Beat; Κανένα πρόβλημα.
Η πρόθυμη κυβέρνηση, ακολουθώντας την παράδοση του «δεν χαλάμε χατίρι στους πελάτες μας», θα το κάνει. Θα περιορίσει τη δυνατότητα δράσης της, στον βαθμό που αυτό ικανοποιεί τον κ. Λυμπερόπουλο. Στερώντας παράλληλα από το κοινό τη δυνατότητα αξιολόγησης, καθώς οι συμβάσεις που θα υπογράφονται μεταξύ της εταιρείας και των οδηγών θα είναι πλέον διάρκειας τριών ετών και ο βαθμός δυσκολίας λύσης της σύμβασης εξαιρετικά μεγάλος.
Ο εχθρός όλων των κυβερνήσεων, όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων, όλων εκείνων που απομυζούν το ελληνικό Δημόσιο, συνοψίζεται σε μία μόνο λέξη. Ευελιξία. Αυτήν πολεμούν με μανία όλοι, διαπαραταξιακά. Συνειδητά και συντεταγμένα, με στρατηγικό σχέδιο και απίστευτη προσήλωση στον στόχο. Από τους αρχαιοφύλακες μέχρι τους ταξιτζήδες και τους νηπιαγωγούς. Από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε να δώσει τη χαριστική βολή σε ένα σάπιο κράτος.
Ευκαιρίες να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο υπήρξαν πάρα πολλές και υπάρχουν ακόμη. Κανείς δεν θέλει να τις αξιοποιήσει, κανείς δεν θέλει να τις δει, να τις συζητήσει. Και η δικαιολογία που διατυπώνεται –off the record πάντα– από υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς, ανθρώπους με θέση ευθύνης, είναι η ίδια: μια απειλή. Είτε για κλείσιμο της Ακρόπολης είτε για κλείσιμο των δρόμων είτε για αποκλεισμό λιμανιών. Αυτή η απειλή κάνει τις υπουργάρες μοιραίες, άβουλες και ανεύθυνες.