Υπάρχει το εξής ερώτημα. Η ικανότητα να απομακρύνεται κανείς από το μεγάλο κάδρο και να παγιδεύεται σε πολλά και μικρά, σημαντικά γι’ αυτό που είναι, αλλά παραπλανητικά ως προς τον γενικό στόχο, είναι άραγε σύμπτωμα της γενικής ασυναρτησίας; Είναι φορές που θέματα της επικαιρότητας, εξόχως εργαλειοποιημένα από τη συμπολίτευση, σπέρνουν τους καβγάδες στην κοινωνία, που, άφρονη και διαρκώς αιφνιδιασμένη, σέρνεται να τιτιβίσει κοινοτοπίες ή έστω να αρθρώσει αβυσσαλέα άγνοια και προκαταλήψεις. Αν και η πολιτική είναι πολιτική, ο στόχος της μικροπολιτικής, πάντως, επιτυγχάνεται και η κοινωνία παραμένει πολυδιασπασμένη χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί. Στη σημερινή Ελλάδα, με τη βάρκα να έχει γείρει εντελώς και με διάχυτη την οσμή της παρακμής, παρέχεται το δικαίωμα σε αυτή την κυβέρνηση να κραδαίνει λάβαρα προοδευτικότητας. Αυτό και μόνο λέει πολλά για τη βραχεία μνήμη της κοινωνίας αλλά και για την ευκολία με την οποία, εκ φύσεως, ο μέσος άνθρωπος σπεύδει να ψέξει αλλά επιδεικνύει οκνηρία να σκεφθεί. Είναι ανθρώπινο και αυτό το γνωρίζουν όσοι πρέπει να το γνωρίζουν.
Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί εξαρχής, άλλωστε, να βαθύνει το ρήγμα ανάμεσα στον κοινωνικό και στον οικονομικό φιλελευθερισμό, εντός και εκτός εισαγωγικών. Βεβαίως, είναι μια αυθαίρετη και μονομερής κίνηση με μικρή, ενδεχομένως, αποδοχή αλλά είναι, εν πάση περιπτώσει, ένα «χαρτί» που μπορεί ανάλογα με την περίσταση να επισείεται εναντίον των «συντηρητικών». Ασφαλώς, διαφεύγει –όσων επινόησαν ή όσων ακολούθησαν αυτή την επιλογή– το γεγονός ότι οποιαδήποτε διασύνδεση των κοινωνικών καινοτομιών με ένα φοβικό οικονομικό σύστημα είναι τρύπα στο νερό. Μπορεί θεσμικά να υπάρχουν οι δικλίδες, αλλά λειτουργικά προσκρούουν σε μια κοινωνία που δεν αναπτύσσεται. Και όχι μόνο ως οικονομικό μέγεθος.
Και είναι απορίας άξιον πώς η κυβέρνηση επιτυγχάνει να ορίζει την ατζέντα μακριά από τη φωτιά που καίει. Αυτό που γνωρίζουν όσοι εργάζονται είναι ότι ποτέ πριν στη ζώσα μνήμη δεν υπήρχε τόση απόσταση ανάμεσα στον στόχο και στην πράξη. Ποτέ δηλαδή πριν δεν υπήρχαν τόσοι λίγοι Ελληνες πολίτες που να ονειρεύονται τον εαυτό τους ικανό, χρήσιμο και αγαθό πολίτη. Ποτέ πριν δεν υπήρξε στιγμή που μια ολόκληρη κοινωνία να μηρυκάζει αυτοκαταστροφικές σκέψεις. Αυτό το «επίτευγμα» είναι το μείζον πρόβλημα. Αλλά τεχνηέντως η συζήτηση βρίσκεται διαρκώς αλλού.