Οποιος βρέθηκε στον Πόρο το περασμένο Σαββατοκύριακο, σίγουρα θα τα καμάρωσε: λυγερά τρεχαντήρια, υπερήφανα περάματα, καραβόσκαρα και λίμπερτι στόλισαν το λιμάνι, λες και είχε γυρίσει ο χρόνος πίσω, σε μια εποχή κατά την οποία τα σκαριά αυτά είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα πελάγη μας. Δεκάδες σκάφη από 45 έως και 6 μέτρα, έλαβαν μέρος στο Σαλόνι Παραδοσιακών Σκαφών. Για να φτάσουν στον Αργοσαρωνικό αναχώρησαν από πολλά μέρη της χώρας, κυρίως όμως από τη Μύκονο και την Πάρο.
Ανάμεσα σε αυτά που έκλεψαν την παράσταση ήταν η άλικη «Φανερωμένη» του 1945, από το ναυπηγείο του Μυτιληναίου στην Σκιάθο, η «Παναγιά Τήνου» του 1953, η «Αγία Σοφία» του 1967 και η «Ελευθερία» του 1971, από τον ονομαστό ταρσανά του Μαυρίκου της Σύρου, καθώς και η «Αφροδίτη» του 1970 από τον Ψαρρό από το Πέραμα. Ολα χάρμα οφθαλμών και ανθεκτικά στον καιρό και στο υψίσυχνο κυματισμό του Αιγαίου. Ηρθαν και νεότερα σκαριά όπως το «Αρκτος», το «Ηρακλής» και το «Λιάνα Η», χτισμένα τα τελευταία 15 χρόνια στην Κοιλάδα και στην Αττική. Από κοντά και οι βαρκαλάδες του Πόρου μικρά σκαριά φτιαγμένα από το 1940 ώς τώρα, που έδωσαν το δικό τους «παρών».
Το σαλόνι που ξεκίνησε το 2013, συνδιοργανώνεται τα τελευταία χρόνια από τον Ελληνικό Σύνδεσμο Παραδοσιακών Σκαφών και τον δήμο του νησιού και το Λιμενικό Ταμείο Πόρου, έχει έναν πολύ σπουδαίο στόχο. Να ευαισθητοποιήσει τους συμπατριώτες μας για τη διάσωση των ξύλινων παλιών σκαφών, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες έχει συντελεστεί μια πραγματική καταστροφή. Η Ελλάδα που κάποτε είχε τον μεγαλύτερο στόλο των ξύλινων αλιευτικών σκαφών, που αριθμούσε περίπου 17.500 έχει χάσει τις 12.500 από αυτά, τα τελευταία 20 χρόνια. Ο αφανισμός τους γίνεται δυστυχώς με τη συναίνεση των ίδιων των ψαράδων.
Στο πλαίσιο της προσπάθειας για τον περιορισμό της αλιείας στα ευρωπαϊκά ύδατα, δόθηκαν από την Ε.Ε. οικονομικά επωφελείς αποζημιώσεις σε όσους απέσυραν την επαγγελματική αλιευτική τους άδεια. Ως αντάλλαγμα έπρεπε να καταστραφεί από μπουλντόζα το σκαρί τους τους. Χωρίς καμιά ευελιξία και έγνοια, η ελληνική πολιτεία είδε αριστουργήματα παραδοσιακής ναυπηγικής να κομματιάζονται. Παράλληλα, σπανίζουν και οι άνθρωποι που έχουν την τεχνογνωσία και τη μαστοριά να χτίζουν και να επιδιορθώνουν ξύλινα σκάφη. Οι ταρσανάδες μειώνονται και μια τέχνη 2.500 ετών μπορεί να εξαφανιστεί.
«Δυστυχώς, η καταστροφή των σκαφών αυτών συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, αλλά ακούγονται περισσότερες φωνές που ζητούν από την πολιτεία να μεριμνήσει για να μπορούν παλιά σκαριά να αλλάζουν χρήση και από αλιευτικά να γίνονται τουριστικά», λέει το δραστήριο μέλος του Συνδέσμου Παραδοσιακών Σκαφών, Αννίκα Μπαρμπαρίγου στα «Αθηναϊκά». Τα σκάφη έδεσαν στο λιμάνι του Πόρου όπου Ελληνες και ξένοι επισκέπτες μπορούσαν να τα δουν από κοντά. Το Σάββατο το μεσημέρι ένα δυνατό μπουρίνι τα ανάγκασε να απομακρυνθούν και να ξαναγυρίσουν όταν έπεσε ο καιρός. Την Κυριακή παρέλασαν μέσα από κανάλι του Πόρου πριν γυρίσουν στη βάση τους.