Το πρώτο πράγμα που προσέχεις στην Ιουλία Καραπατάκη είναι το γέλιο της. Δεν χρειάζεται να της κάνεις συνέντευξη. Το θαυμάζεις όπως κατεβαίνει ορμητικό από τη σκηνή του Σταυρού του Νότου, όπου αυτόν τον καιρό συνοδεύει τον Σωκράτη Μάλαμα στις μαραθώνιες δευτεριάτικες μυσταγωγίες του. Κι από κοντά όμως είναι το ίδιο. Βέβαια έχει λόγους για να είναι χαρούμενη η νεαρή ερμηνεύτρια: «Δεν έχω ξαναπαίξει σε τόσο μεγάλο χώρο, ούτε και με τέτοιον καλλιτέχνη δίπλα μου. Ο Μάλαμας ήταν λίγο και το παιδικό μου όνειρο. Στην πρώτη κασέτα που με έχει ο πατέρας μου να τραγουδάω παιδάκι, λέω το “Καληνύχτα” του Σωκράτη».
Πώς είναι όμως αυτή η νέα εμπειρία; «Στην αρχή ήταν πραγματικά σοκ και δέος. Την πρώτη φορά που παίξαμε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ίδρωνα και ξεΐδρωνα, ξεχνούσα στίχους. Είναι και σχεδόν πέντε ώρες πρόγραμμα! Μετά πήγα στον Σωκράτη να ζητήσω συγγνώμη κι εκείνος μου είπε: “Μην είσαι χαζή, εδώ τα ξεχνάω εγώ που τα γράφω”». Η Ιουλία πάντως δεν είναι άπειρη από ζωντανές ερμηνείες. Απλώς είναι πιο… ρεμπέτισσα. Της αρέσει βέβαια και η μουσική του Μάλαμα, όπως και του Θανάση Παπακωνσταντίνου («είναι ένας ποιητής με χαμηλό προφίλ»), που γράψανε μαζί ένα τραγούδι για τον καινούργιο του δίσκο, αλλά η μεγάλη αγάπη της είναι τα ρεμπέτικα και τα παλιά λαϊκά.
Τραγουδάει εδώ και 13 χρόνια, ήδη από το μουσικό σχολείο δηλαδή όπου πήγαινε, και μυήθηκε τελικά σε αυτού του είδους τη μουσική. Με το σχήμα των Kompania, στο οποίο συμμετέχει, τραγουδάει «αυστηρά ρεμπέτικα», όπως διευκρινίζει, γυρίζοντας πόλεις της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού, όπου έχει γνωρίσει και μεγάλες συγκινήσεις.
«Εχουμε πάει στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στη Σουηδία, στην Ολλανδία. Ενα θέατρο στο Παρίσι όπου εμφανιστήκαμε γέμισε ασφυκτικά – παίξαμε χωρίς μικρόφωνα και δεν ακουγόταν κιχ. Και οι περισσότεροι ήταν Γάλλοι, όχι Ελληνογάλλοι ή Ελληνες», λέει χαρακτηριστικά. Πίσω στον «Σταυρό» όμως, όπου οι μικρές ηλικίες (20-35) κάνουν κανονικό προσκύνημα τα βράδια της Δευτέρας.
Τη ρωτάω πώς βλέπει αυτό το φαινόμενο των τελευταίων ετών. «Νομίζω πως έχει να κάνει με την εποχή που τα ευνοεί κάτι τέτοια. Το 1934 ο Ρούκουνας έγραψε ένα τραγούδι που λέγεται “Η κρίσις”. Αν ακούσεις τους στίχους του, θα νομίσεις ότι μιλάει για σήμερα. Η μετανάστευση, ο ξεριζωμός, η φτώχεια είναι κοινά προβλήματα των σημερινών νέων και αυτά τα τραγούδια τα εκφράζουν εξαιρετικά. Από την άλλη, το γεγονός πως υπάρχουν πια αρκετοί ερμηνευτές 30-35 χρονών που τα τραγουδούν βοηθάει επίσης να έρθουν πιο κοντά στις μικρότερες ηλικίες». Ο Μάλαμας όμως δεν τραγουδάει ρεμπέτικα… «Οχι, ο Μάλαμας είναι πιο επηρεασμένος, νομίζω, από τον Παπάζογλου που συνεργάστηκε μαζί του. Κι αυτά τα τραγούδια όμως την ίδια δύναμη έχουν», απαντά εκείνη.
Και πώς περνάει η καθημερινότητα μιας… full-time τραγουδίστριας; «Η αλήθεια είναι πως είμαι full-time, δεν έχω κάνει άλλη δουλειά στη ζωή μου. Αυτό τον καιρό, μαζί με τον Σωκράτη, έχω κρατήσει και όλα τα υπόλοιπα, τις πιο μικρές δουλειές. Είναι πολλά, όμως μου αρέσει: τη μια μέρα λέω Μάλαμα, την άλλη ρεμπέτικα και τα Σαββατοκύριακα παλιά λαϊκά, Καζαντζίδη και Πόλυ Πάνου». Οταν της λέω ότι θα ξεκουραστεί το καλοκαίρι, γελάει δυνατά: «Μα όχι, το καλοκαίρι φεύγω συνήθως για σεζόν, δεν κάνω διακοπές. Μια χρονιά στην Ιο, έκανα 95 μεροκάματα σε ένα καλοκαίρι! Το λατρεύω όμως – το βράδυ τραγουδάς και το πρωί πας για μπάνιο…».