«Αχ, ο Χρήστος! Αναμφισβήτητα από τα οξυδερκέστερα μυαλά που έχουμε στη σύγχρονη τέχνη, με ικανότητα σύνθεσης και αφαίρεσης, με το βλέμμα που μπορεί να ξεχωρίσει αμέσως έναν καλό καλλιτέχνη ή μια καινούργια τάση». Αυτά μου έλεγε ο περίφημος Βρετανός επιμελητής Νόρμαν Ρόζενταλ, στενός φίλος και συνεργάτης του Ιωακειμίδη, στο πίσω κάθισμα ενός ταξί που μας μετέφερε στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, πριν από μερικά χρόνια. Ο «Christos», που «έφυγε» προχθές σε ηλικία 85 ετών, ήταν ένας από τους ανθρώπους που είχε κερδίσει τον διεθνή σεβασμό και το προνόμιο να τον αποκαλούν με το μικρό του όνομα άνθρωποι που είχαν μεγάλη γνώση και εξουσία στη διεθνή εικαστική σκηνή. Δικαίως. Ηταν μία από τις φυσιογνωμίες που καθόρισαν μια ολόκληρη εποχή. Ποιος δεν θυμάται την εξαιρετική δουλειά που είχε κάνει σε πρωτοπόρα αφιερώματα, όπως το Zeitgeist;
Τον θυμάμαι το 2004, όταν μου έδωσε την πρώτη του συνέντευξη λίγο μετά την ολοκλήρωση του Outlook, όπου είχαν συμβεί περιστατικά ασχήμιας από «θεοσεβείς», εξαιτίας έργων που θεωρήθηκαν βλάσφημα. Λίγο αργότερα, βρέθηκε και στο εδώλιο του κατηγορουμένου για την ίδια υπόθεση, με όλον τον κόσμο της τέχνης στην Ελλάδα να στέκεται στο πλευρό του. Υπέστη την περιπέτεια, στωικά, με εκείνο το συγκρατημένο (και πολλές φορές ειρωνικό) χαμόγελο που είχε στην άκρη του στόματος. Εχοντας ζήσει την προοδευτική Ευρώπη, το θέαμα της οπισθοδρομικής Ελλάδος δεν του έκανε μεγάλη εντύπωση. Θα τον θυμόμαστε για τη δική του συνεισφορά, που δεν ήταν μονάχα η πιο φιλόδοξη έκθεση σύγχρονης τέχνης που έγινε στα μέρη μας, αλλά και ως εκπρόσωπο της ελληνικής τέχνης αξιώσεων στα δίκτυα των μουσείων και των γκαλερί του εξωτερικού.