Το σεντόνι που καλύπτει

2' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Πόσο σοβαρό είναι να έχει έλλειψη από σεντόνια ένα δημόσιο νοσοκομείο; Να ζητάει ο νοσηλευτής από τον ασθενή να φέρει από το σπίτι του; Θα μπορούσε να ανοίξει και δημόσιος διάλογος με αυτό το ερώτημα. Καλύτερα όχι βέβαια, γιατί αν σκεφτεί κανείς ότι ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας σχολιάζοντας το συμβάν αυτό, που του μετέφερε συνεργάτης του από το «Σισμανόγλειο», αναφέρθηκε σε «παρακράτος με χιλιάδες πλοκάμια», οι διαστάσεις που θα μπορούσε να πάρει ο «διάλογος» είναι ανεξέλεγκτες. Η διοίκηση του νοσοκομείου διέταξε κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση για το περιστατικό… Οι εργαζόμενοι αντέδρασαν κι αυτοί από την πλευρά τους, κάνοντας λόγο «για πολιτική ανεπάρκεια» που προσπαθεί να καλυφθεί με «προβοκάτορες εργαζόμενους»…

Ενα γεγονός όχι και τόσο ασυνήθιστο, αν έχει κανείς επαφή με τα δημόσια νοσοκομεία, προκάλεσε έκρηξη. Δεν θέλει και πολύ, είναι η αλήθεια, για να ανοίξει η βαλβίδα. Οι συνθήκες στο δημόσιο σύστημα υγείας είναι εκτός ορίων – ένα σύντομο πέρασμα, λίγες ημέρες νοσηλείας αρκούν, για να διαπιστώσει κανείς από κοντά τους πολλούς παράλληλους κόσμους που διασταυρώνονται μέσα σε ένα νοσοκομείο.

Ο αγώνας των γιατρών και των νοσηλευτών να ανταποκριθούν με επάρκεια στις, πολλαπλάσιες των ανθρωπίνων δυνάμεων, υποχρεώσεις τους, φέρνει δάκρυα ευγνωμοσύνης. Εχει γραφτεί αυτό. Φέρνει και γκρίνιες και δυσφορίες και θυμό. Φέρνει και απαράδεκτες συμπεριφορές από ασθενείς, παράλογες απαιτήσεις. Ταραγμένοι ψυχισμοί, που δοκιμάζουν διαρκώς τις αντοχές ενός άλλοτε λειτουργικού ή δυσλειτουργικού συστήματος. Τίποτα δεν είναι άγνωστο για τα δημόσια νοσοκομεία. Εχουν επανειλημμένως γραφτεί τα καλά και τα κακά, έχουν αποθεωθεί και καταγγελθεί γιατροί, συμπεριφορές, καταστάσεις.

Πόσο γνωστό είναι, όμως, το «σημείο θραύσης», πάνω στο οποίο τα τελευταία χρόνια της κρίσης, της αύξησης των ασθενών, Ελλήνων και ξένων, εργάζονται οι γιατροί και το προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων;

Το σημερινό σχόλιο έχει μια διπλή αφορμή: την καταγγελία της στενής συνεργάτιδας του υπουργού και μια προσωπική εμπειρία. Η πρώτη, δηλώνει τα συνήθη: χρήση εξουσίας, το ελάχιστο που μεγεθύνεται όχι με διάθεση να διορθωθεί αλλά να καταστεί σαφές ποιος έχει το πάνω χέρι.

Η δεύτερη, που αφορούσε άτομο του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος, νωπή, στη Θεραπευτική Κλινική του «Αλεξάνδρα». Ολα έγιναν κατά πώς συνηθίζεται: μια μέρα εφημερίας, επείγον περιστατικό, η εισαγωγή κρίνεται αναγκαία, κρεβάτια δεν υπάρχουν, καταλήγει σε φορείο, εντός δωματίου και στη συνέχεια στον διάδρομο. Και εδώ τα σεντόνια, τα μαξιλάρια, οι καρέκλες ήταν είδη εν ανεπαρκεία, αλλά η καθαριότητα επαρκέστατη, το επιστημονικό προσωπικό, η πλειονότητα των εργαζομένων, με απαντοχή και υπομονή, προσπαθούσε να δώσει λύσεις, να ανταποκριθεί στις, κατακλυσμιαίες και ετερόκλητες, ανάγκες και απαιτήσεις, με ασθενείς περισσότερο, λιγότερο, ή καθόλου συνεργάσιμους.

Πόσο μπορεί να πολιτικοποιήσει κανείς το μέρος στο οποίο ο άνθρωπος αισθάνεται περισσότερο ευάλωτος από οπουδήποτε αλλού; Εκτεθειμένος, γυμνός από βεβαιότητες, ανίκανος να δώσει μόνος του λύσεις. Στο σημείο αυτό αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι των γνωριμιών, των σχέσεων, των επαφών. Και εδώ υπάρχουν διαβαθμίσεις. Ψάχνεις να βρεις ποιος μπορεί να «μιλήσει» στον γιατρό. Να εξασφαλίσεις την εύνοια, την προσοχή, να αποσπάσεις ένα ψήγμα ασφάλειας ότι ο άνθρωπός σου θα τύχει φροντίδας. Και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχει σημασία. Γιατί ο καλός γιατρός θα ασχοληθεί τόσο όσο αναλογεί στην ασθένεια και στο περιστατικό. Το υπόλοιπο είναι ένα γαϊτανάκι αγωνίας, άσκησης εξουσίας, ελληνικού μικρομεγαλισμού, «κάποιος να με προσέξει». Διαγκωνισμός γνωριμιών, διαγωνισμός του καλύτερου «μέσου». Η μικροκοινωνία της δικτύωσης που δημιουργεί ενδονοσοκομειακές κοινωνικές τάξεις. Ποιος απαιτεί και ποιος εκπληροί, ποιος διαμαρτύρεται για σεντόνια, για μια κουβέρτα, ένα σκαμπό για να ακουμπήσει τα πράγματά του, έναν δίσκο για να σταθεροποιήσει το πιάτο με το φαγητό του.

Ο «πόλεμος» που μαίνεται στα δημόσια νοσοκομεία μετράει μόνο απώλειες: κουράγιου, αντοχών, ανοχών, προϋποθέσεων, θέσεων, ανθρώπινου δυναμικού, επιστημονικού προσωπικού. Ανάμεσα σε αυτές, το σεντόνι είναι μόνον για να καλύπτει όχι για να αποκαλύπτει.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή