Η εφηβική παρέα που έβαλε με απροθυμία τα κινητά της στο «αθόρυβο» αναθάρρησε σαν είδε το μοντέρνο σκηνικό του Ρίτσαρντ Χάντσον και τα κοστούμια που φορούσαν οι ήρωες της «Μποέμ», που ο Πουτσίνι συνέθεσε το 1896. Τζιν, βερμούδες και σύγχρονα μπουφάν έδιναν την εικόνα μιας σημερινής φοιτητικής παρέας που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα στην γκαρσονιέρα. Τα κορίτσια ανακάθισαν με ενδιαφέρον στα βελούδινα καθίσματα της μεγάλης αίθουσας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Η επιλογή να παρακολουθήσουν στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος την παράσταση ήταν των γονιών, όμως η εμπειρία είχε αρχίσει να αποκτά ενδιαφέρον. Από τις δημοφιλέστερες όπερες, η «Μποέμ» αναφέρεται στην ξεγνοιασιά αλλά και την απόγνωση ενός μεγάλου έρωτα μεταξύ ενός φτωχού ποιητή και μιας ράφτρας στο χριστουγεννιάτικο Παρίσι του 19ου αιώνα. Και όμως, έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις την Αθήνα του σήμερα, ιδωμένη καθώς είναι με σύγχρονη και αιχμηρή ματιά από τον διάσημο Βρετανό σκηνοθέτη Γκρέιαμ Βικ. Δεν ήταν τυχαίο, άλλωστε. Το 2007, όταν ο τότε καλλιτεχνικός διευθυντής της ΕΛΣ Στέφανος Λαζαρίδης του ανέθεσε να σκηνοθετήσει την «Μποέμ», τον παρότρυνε να επισκεφθεί την Ομόνοια αλλά και τα Εξάρχεια. Και τώρα, στην αναβίωση της παράστασης, στο πλαίσιο του αφιερώματος για τον Στέφανο Λαζαρίδη, είναι ακόμη πιο φανερή η ρεαλιστική ματιά του Βρετανού σκηνοθέτη. Ρεαλιστική, καθώς και τα κοστούμια δεν είναι μόνο σύγχρονα, αλλά και καθημερινά.
Μια τολμηρή σκηνοθετική και σκηνογραφική λύση, πέρα από εποχές, που αναδεικνύει ακόμη περισσότερο τη σπουδαία μουσική, καθώς ο θεατής δεν την αντιλαμβάνεται ως μέρος αναπόσπαστο μιας εποχής – ακριβώς το αντίθετο: αν και «προσγειωμένη» στην καθημερινότητά μας, εξακολουθεί να σε «απογειώνει», φανερώνοντας και τη ρηχότητα του σημερινού εποχικού ρεπερτορίου. Και με τι ερμηνείες! Στην κυριακάτικη παράσταση, η κατάμεστη αίθουσα δεν σταματούσε να επευφημεί τους συντελεστές, με πρώτη και καλύτερη την Μυρτώ Παπαθανασίου, που θα μπορούσε να είναι η Μιμή της διπλανής πόρτας.