Γιάννης Στουρνάρας
Κοστολογώντας τους ηρωισμούς
Αυτή η μέθοδος, της κλειστής ενδοσυνεννόησης μεταξύ του κεντρικού τραπεζίτη και του Μαξίμου, είχε δοκιμαστεί το 2009 στο ξέσπασμα της κρίσης. Για να μην κατηγορηθεί ότι παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις, ο προκάτοχος του Στουρνάρα είχε εκφράσει την αγωνία του εμπιστευτικά. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ούτε ο συναγερμός ήχησε εγκαίρως ούτε ο διοικητής της ΤτΕ απέφυγε τελικώς την εμπλοκή του στην πολιτική αντιπαράθεση. Κάτω, όμως, από τη δευτερογενή συζήτηση για το ποιος και πώς δικαιούται να μιλάει για το μέλλον της οικονομίας, κρύβεται το πραγματικό ερώτημα: Μπορεί μια χώρα με τον σημερινό βαθμό (αν)αξιόχρεου της Ελλάδας να βγει σε οκτώ μήνες μόνη στις αγορές; Πρέπει ο ασθενής να πετάξει τα σωληνάκια και να βγει από την εντατική χορεύοντας πεντοζάλη;
Η κυβέρνηση λέει ναι, επειδή πιστεύει στα vibes – στη μαγική αύρα που θα σηκώσει η είδηση ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια. Ο Στουρνάρας λέει όχι, γιατί μετράει τους άμεσους κινδύνους – για το κόστος δανεισμού του Δημοσίου και των τραπεζών. Μετράει όμως και τους κινδύνους στον απώτερο χρονικό ορίζοντα, που υπερβαίνει τον κυβερνητικό βίο. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν ανάγκη από μια έξοδο πολιτικά εμπορεύσιμη – πανηγυρική και ηρωική. Ο κεντρικός τραπεζίτης υποχρεούται να ψάχνει έξοδο αντιηρωική. Μόνο ασφαλή και φτηνή.
Αλέξης Τσίπρας
Λαχταρώντας χρηματοκιβώτια
Είναι λογικό ότι ο Τσίπρας δεν θέλει να ακούει για πρόγραμμα προληπτικής στήριξης. Το άκουσμα και μόνον του όρου υπογραμμίζει ότι αυτό που διαφημίζεται ως «επιτυχία» δεν είναι τίποτε περισσότερο από επιστροφή στο 2014. Μιαρή ή καθαρή, η έξοδος μας βγάζει από την περιπέτεια που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2015. Αν υπάρχει κάτι που εμποδίζει ακόμη τον αυτοδύναμο δανεισμό της χώρας, είναι, παραδόξως, ο τρόπος που πολιτεύονται οι επίδοξοι εξοδούχοι. Η έκδηλη λαχτάρα για τα κλειδιά του ταμείου επιβεβαιώνει τους δύσπιστους που λένε ότι η δημοσιονομική ισορροπία στην Ελλάδα εξακολουθεί να απειλείται από τον πολιτικό κίνδυνο.
Τι σημαίνει «πολιτικός κίνδυνος» εν έτει 2018; Μια κυβέρνηση που επιδιώκει έξοδο μιας εκλογικής χρήσεως χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Χωρίς να ενδιαφέρεται πώς θα δανειστεί η χώρα, αν τύχει πάλι να σκοντάψει σε κανένα χαντάκι αβεβαιότητας – όπως, ας πούμε, η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης μετά τις εκλογές. Είναι ήδη ορατό ποιος σκάβει πάλι το χαντάκι.