Καμιά φορά –ισχύει και στην καθημερινή ζωή– η μεγάλη αναμονή οδηγεί σε εξίσου μεγάλη απογοήτευση· ή, έστω, σε μετρίως επιβεβαιωμένες προσδοκίες. Κάπως έτσι εξελίχθηκε και η επετειακή 90ή τελετή απονομής των Οσκαρ, για την οποία είχαν ακουστεί πάμπολλα, κυρίως για όσα θα συνέβαιναν πέραν της ίδιας της επιβράβευσης των νικητών της χρονιάς. Τελικά οι παραπάνω αποδείχτηκαν οι πιο προβλέψιμοι της πρόσφατης ιστορίας, ενώ και οι παθιασμένες στιγμές που περιμέναμε ήταν μάλλον ελάχιστες. Οπως επισήμανε όμως εύστοχα και ο παρουσιαστής Τζίμι Κίμελ, τι να αναμένει κανείς σε μια χρονιά όπου οι άνδρες τα έκαναν τόσο χάλια ώστε οι γυναίκες έφτασαν να βγαίνουν ραντεβού με… ψάρια;
Το ψάρι βέβαια ή, καλύτερα, ο αμφίβιος θεός της «Μορφής του νερού» ήταν ο μεγάλος νικητής της βραδιάς, με την ταινία του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο να φεύγει από την κρυστάλλινη (κυριολεκτικά) σκηνή του Golden Theatre με 4 αγαλματίδια, μεταξύ των οποίων και το πολυπόθητο για την καλύτερη ταινία. Προηγουμένως ο Μεξικανός δημιουργός είχε γίνει ο τρίτος (μετά τους Αλφόνσο Κουαρόν και Γκονζάλες Ινιαρίτου) από την πατρίδα του που τιμάται με το Οσκαρ σκηνοθεσίας τα τελευταία 4 χρόνια. Στον ευχαριστήριο λόγο του, συγκινημένος, αυτοπροσδιορίστηκε ως μετανάστης, ενώ κάλεσε τη βιομηχανία να συνεχίσει να καταργεί τα σύνορα και τις προκαταλήψεις.
Από νωρίς πάντως στη βραδιά έγινε αισθητό πως πηγαίνουμε για μια, κατά το δυνατόν, ανώδυνη μοιρασιά: τρία τεχνικά βραβεία για τη «Δουνκέρκη» του Κρίστοφερ Νόλαν, δύο για τις «Τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι», δύο για την «Πιο σκοτεινή ώρα», ένα για την «Αόρατη κλωστή», τίποτα για το κάπως αδικημένο «The Post» του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Στους ρόλους, ο Γκάρι Ολντμαν, στα όρια των λυγμών, παρέλαβε το πρώτο Οσκαρ της καριέρας του για τον τρομερό του Ουίνστον Τσώρτσιλ, ενώ το ίδιο έκαναν οι Σαμ Ρόκγουελ και Αλισον Τζάνεϊ για τη δεύτερη ανδρική και γυναικεία ερμηνεία αντίστοιχα. Την παράσταση, ωστόσο, έκλεψε (άνετα) η Φράνσις Μακ Ντόρμαντ, η οποία κατά τη διάρκεια μιας εκρηκτικής περί ισότητας ομιλίας κάλεσε όλες τις γυναίκες υποψήφιες της βραδιάς να σηκωθούν όρθιες, υψώνοντας συμβολικά το ανάστημά τους απέναντι στις χρόνιες αδικίες της βιομηχανίας.
Η υπόλοιπη τελετή, βέβαια, δεν είχε την ίδια ένταση· οι εκπρόσωποι και οι υποστηρικτές των κινημάτων «Time’s Up», «Me too» και «Never Again» είχαν την τιμητική τους, χωρίς ωστόσο να ακούσουμε κάτι καινούργιο ή πραγματικά ρηξικέλευθο. Αντιθέτως, δεν ήταν λίγες οι στιγμές που η αμηχανία και το άγχος να μην ειπωθεί κάτι ανακόλουθο με τη «νέα εποχή», ήταν παραπάνω από εμφανής. Στο ίδιο πνεύμα, είχαμε και βραβεύσεις όπως του πανέξυπνα αντιρατσιστικού «Τρέξε!» –αδικώντας πάντως τη μοναδική γραφή των «Πινακίδων»– για το κορυφαίο πρωτότυπο σενάριο ή εκείνη της «Φανταστικής γυναίκας» αντί του υπέροχου «Η ψυχή και το σώμα», στην ξενόγλωσση κατηγορία.
Η μοναδική πραγματικά πρωτότυπη στιγμή της βραδιάς ήρθε όταν ο Τζίμι Κίμελ ζήτησε μια ομάδα εθελοντών από τους παρευρισκομένους για μια ειδική… αποστολή. Μια ντουζίνα σταρ, με επικεφαλής τον ίδιο και τη «Wonder Woman», πετάχτηκαν μέχρι τη γειτονική κινηματογραφική αίθουσα, όπου οι ανυποψίαστοι θεατές τούς είδαν ξαφνικά να εισβάλλουν και να μοιράζουν δώρα. Οι αντιδράσεις του κοινού, φυσικά, δύσκολα περιγράφονται.