Της έδιναν μεγάλη χαρά οι εκπομπές που έκανε επί χρόνια, ξημερώματα Δευτέρας, στον «Αθήνα 9,84», ενώνοντας τις εμπειρίες της ζωής της με τις μουσικές δημιουργών που ξεχώριζε. Της άρεσε να σμίγει τα γαλλικά τραγούδια με τα μελαγχολικά φάντος, τα ιταλικά τραγούδια με επιτυχίες από παλιά μιούζικαλ, γλυκαίνοντας τα μοναχικά βράδια των ακροατών της. Η Ζωή Κουρούκλη, που απεβίωσε χθες στα 81 της χρόνια ταλαιπωρημένη από τον καρκίνο, ήταν μια τραγουδίστρια που έλαμψε τη δεκαετία του ’60 στο λεγόμενο ελαφρό τραγούδι, αλλά η καριέρα της δεν διήρκεσε πολύ.
Ο Μίμης Πλέσσας καθόρισε το ξεκίνημά της όπως η ίδια έλεγε, στρέφοντάς την στην τζαζ, όταν επέστρεψε από την Αμερική. «Ξέρεις ότι τραγουδάς λάθος τραγούδια;» της είπε κι εκείνη ταράχτηκε, νομίζοντας ότι έκανε φάλτσα. «Οχι κορίτσι μου, καταπληκτικά τραγουδάς, αλλά στη δική σου φωνή ταιριάζει η τζαζ μουσική». Από εκείνη την ημέρα έγιναν αχώριστοι συνεργάτες γράφει στο λεύκωμα «Μίμης Πλέσσας. Ενας δρόμος, χίλιες νότες» ο Μάκης Δελαπόρτας (εκδ. Αγκυρα).
Το «Πώς να ξεχάσω» και το «Συγχώρεσέ με, αγάπη μου» ήταν οι πρώτες επιτυχίες που της έδωσε σε στίχους του Νίκου Φατσέα πριν η Ζωή πάει στη δραματική σχολή, γίνει η πρώτη τραγουδίστρια της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, βραβευθεί σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Ταλαντούχα και όμορφη ήταν ο συνδυασμός που λάτρεψαν οι παραγωγοί του ελληνικού κινηματογράφου της εποχής. Ομως, η Ζωή, που από μικρή της άρεσε να μιμείται τις κυρίες της τζαζ, ερωτεύθηκε. Ηταν 25 ετών όταν παντρεύτηκε, αλλά της ζητήθηκε να αφήσει το τραγούδι. Οπως η ίδια είχε πει στην «Κ», το 2016, «ο Πλέσσας ήταν απαγορευμένος, το ίδιο και η Τζένη Βάνου, με την οποία βλεπόμασταν κρυφά σαν εραστές». Οι φίλοι άλλαξαν και εκείνη απολάμβανε τη μεγάλη ζωή, που όμως δεν της ήταν άγνωστη. Μεγάλωσε σ’ ένα μεγαλοαστικό, ανοιχτό, καλλιτεχνικό σπίτι με τα μάτια όλων επάνω της. Στα 52 της ήρθε το διαζύγιο και ο αγώνας να ξανασταθεί στα πόδια.
«Δεν ήμουν έτσι»
Δεν ήθελε να τη φωτογραφίζουν τα τελευταία χρόνια. «Δεν ήμουν έτσι», μου έλεγε σε εκείνη τη συνάντηση. Ακόμη κι όταν κάποιοι παλιοί θαυμαστές πήγαιναν ξημερώματα στον «9,84» να τη συναντήσουν, εκείνη ξέφευγε σαν παιδί. «Ηταν ένας που με έπαιρνε συνέχεια στον σταθμό όταν έκανα ζωντανή εκπομπή. “Θα έρθω να σε βρω”, έλεγε. Ενα βράδυ, μου λέει ο φύλακας: “Κουρουκλάκι, κάποιος σε ζητάει”. Βγήκα καμπουριάζοντας, άλλαξα τη φωνή και του είπα: “Η κ. Κουρούκλη έφυγε από την άλλη πόρτα”. Γιατί να του χαλάσω την εικόνα. Δεν είμαι ίδια…». Ηθελε οι παλιοί να τη θυμούνται όπως ήταν «και οι νέοι ας με φαντάζονται».