06.00-12.00
Κοιμάμαι.
12.00-14.00
Ακόμη κοιμάμαι.
14.00-15.00
Κάποιος ανυποψίαστος θα επιχειρήσει να με πάρει τηλέφωνο για κάποια δουλειά. «Οχι, δεν με ξύπνησες, πες μου», θα πω με άγουρη βαθιά φωνή και συνήθως θα τον πείσω γιατί θεωρητικά αποκλείεται να κοιμόμουν. Κι όμως.
15.00-18.00
Φοράω ό,τι βρω μπροστά μου, συχνά ένας συνδυασμός που στο ασανσέρ θα με κάνει να λυπηθώ τη δασκάλα μου που θα με αντικρίσει, αλλά έχω αργήσει, πρέπει σε είκοσι λεπτά να είμαι στον Κεραμεικό για τη φωνητική μου. Πάνω στο ποδήλατο θα ξεκινήσω αμέσως να τραγουδάω κάτι για να ζεστάνω τη φωνή μου, ώστε να μην καταλάβει η δασκάλα ότι μόλις ξύπνησα. Ποτέ δεν πιάνει φυσικά. Στην κλασική διαδρομή Παγκράτι – Κεραμεικός θα περάσω απ’ το Ζάππειο που θα με χτυπήσει το αεράκι και η μυρωδιά απ’ τα δέντρα και τα λουλούδια κι εκεί θα ξυπνήσω για τα καλά πριν βγω στα τουριστικά λεωφορεία και τα κορναρίσματα του Συντάγματος. Η Αθήνα, όπως τη βλέπεις ακριβώς, είναι υπέροχη πόλη για ποδήλατο, μακάρι να γινόταν μαζική συνήθεια. Στον Κεραμεικό βρίσκεται και το στούντιο των Imam, οπότε είναι η δεύτερή μου γειτονιά. Μόλις τελειώσω μαθήματα, στούντιo κ.λπ. ανεβαίνω Σύνταγμα ξανά για το γυμναστήριο.
18.00-22.00
Γυρίζω σπίτι για να ετοιμαστώ και να φύγω αμέσως· απόψε έχω συναυλία. Είμαι μαθημένη σε περιοδείες, να είμαι κάθε μέρα σε άλλη πόλη κάποιες φορές και σε άλλη χώρα, οπότε τα λάιβ στην Αθήνα, τα απολαμβάνω ιδιαίτερα. Με τα μπικουτί στα μαλλιά θα πάω για soundcheck και θα μιλάω με απόλυτη σοβαρότητα στον κόσμο. Σχεδόν πάντα ετοιμάζομαι μόνη μου, βάφομαι, φτιάχνω τα μαλλιά μου, είναι μια διαδικασία που με αποφορτίζει. Εκεί θα περάσω από χίλια ψυχολογικά κύματα. Ζορίζομαι, το καμαρίνι εμπεριέχει κάτι τρομακτικό στην απομόνωσή του. Ωραίες οι πλάκες που κάνουμε με την μπάντα, ωραίες οι μπούκλες και τα χτενίσματα, αλλά όταν βγαίνεις και ακούς τη βοή του κόσμου, τα ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν ανέβεις στη σκηνή είναι σαν να σου ρίχνουν ένα κουβά παγωμένο νερό το πρωί.
22.30-01.30
Πάνω στη σκηνή. Τρεις υπέροχες ώρες. Νιώθω τόσο άνετα, ασφαλής. Ακούγεται οξύμωρο αλλά έτσι είναι, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Η σκηνή είναι ο φυσικός μου χώρος. Εκεί θα γελάσω, θα πω ένα σωρό σαχλαμάρες, θα συγκινηθώ, θα ερωτευθώ και θα εννοώ κάθε μου λέξη σε αυτούς που απευθύνομαι. Τα λάιβ που κάνω μόνη μου πια ως Σούλη Ανατολή από άποψη ρεπερτορίου και αισθητικής αποτελούν την απόλυτη προσωπική μου έκφραση. Μου είναι τόσο σημαντική η επικοινωνία που θα αποκτήσω με τον καθένα ξεχωριστά. Δεν έχω την καλύτερη όραση, αλλά πάνω στη σκηνή δεν μου ξεφεύγει κανείς, τα βλέπω όλα! Βασικός στόχος είναι να καταφέρω να τους κοιτάξω όλους στα μάτια.
01.30-06.00
Θα έχω υπερένταση για αρκετή ώρα μετά την παράσταση. Είναι μούδιασμα, ούτε ικανοποίηση ούτε θλίψη. Μάλλον γιατί δεν περιμένω να γίνει κάτι όταν κατέβω απ’ τη σκηνή, το οξυγόνο μου είναι εκεί πάνω. Προσπαθώ να διαχειριστώ όλη αυτή την ενέργεια που αντάλλαξα. Ούτε για ποτό θα πάω, ούτε θα το γιορτάσω κάπως. Θα γυρίσω σπίτι με το μούδιασμα να μεγαλώνει όσο ξεκουράζονται τα αυτιά και μεγαλώνει η ησυχία. Ισως βάλω ένα ποτήρι κρασί, το πρώτο ποτό της μέρας, θα κάτσω στον υπολογιστή, θα παρακολουθήσω πώς πέρασαν το βράδυ τους οι άλλοι, ίσως δω κάποιο ντοκιμαντέρ στη συνδρομητική, κάποιο ιστορικό που τα λατρεύω ή αστροφυσικό που δεν θα καταλάβω τίποτα. Λίγο scroll ακόμη στο Instagram και πήγε 5.30. Ποιος ξεβάφεται τώρα…
Η Ρένα Μόρφη είναι η τραγουδίστρια του σχήματος Imam Baildi, ενώ έχει και προσωπική καριέρα ως Σούλη Ανατολή.