Η επιτυχία μιας συναυλίας κρίνεται από τις ερμηνείες όσο και από το περιεχόμενο του προτεινόμενου προγράμματος. Οσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στο Ωδείο Αθηνών εμφανίζουν αυξημένο ενδιαφέρον και αξίζει η αίθουσα συναυλιών του να εγγραφεί στη συνείδηση των φιλόμουσων. Είναι γεγονός ότι παρά την πρόσφατη γενναιόδωρη ανακαίνισή του, ο χώρος εξακολουθεί να έχει προβλήματα ακουστικής, τα οποία θα επιλυθούν μόνον εάν οι μελετητές αποφασίσουν να θέσουν τον αρχικό, τελείως ακατάλληλο σχεδιασμό του σε δεύτερη μοίρα και να επέμβουν δραστικά στη μορφή του. Ζητούμενο σε ένα ωδείο δεν είναι να θαυμάζει κανείς την αρχιτεκτονική, αλλά πρωτίστως να ακούει σωστά.
Στις 9 Μαΐου το πρόγραμμα περιλάμβανε μουσική δωματίου του Ρόμπερτ Σούμαν και Σουηδών συνθετών, καθώς φιλοξενούμενοι ήταν μέλη του Κουαρτέτου Στένχαμαρ και η εκδήλωση τελούσε υπό την αιγίδα της σουηδικής πρεσβείας. Αποκάλυψη στάθηκε το δεύτερο Τρίο της Ελφρίντας Αντρέ, γραμμένο το 1884, αλλά και το «Νυκτερινό» για τσέλο και πιάνο του Χένινγκ Μάνκελ, έργο του 1922. Δυναμική ακτιβίστρια στο γυναικείο κίνημα, η Αντρέ υπήρξε ανάμεσα στις πρώτες γυναίκες που ανέλαβαν θέση οργανίστα τις σκανδιναβικές χώρες. Παρά τον έντονο λυρισμό και τη μελωδικότητά της, η μουσική της δεν έχει τίποτε το διακοσμητικό. Το συγκεκριμένο Τρίο σε σολ ελάσσονα προδίδει έντονες επιδράσεις από ανάλογα έργα της κεντροευρωπαϊκής παράδοσης και ιδιαίτερα από τη μουσική του Σούμαν, έχει όμως ξεχωριστή ταυτότητα. Η ισορροπημένη γραφή αναδεικνύει εξίσου τα τρία όργανα, βιολί, τσέλο και πιάνο, και οι τρεις ερμηνευτές, ο Περ Ομαν (βιολί), ο Ερικ Ουίλιαμς (τσέλο) και η Λευκή Καρποδίνη (πιάνο), το απέδωσαν με πάθος όπως επίσης με την εκφραστικότητα και τη σαφήνεια που αντιστοιχεί στην έξυπνη και ευρηματική γραφή του.
Ο Μάνκελ συνέθεσε κυρίως έργα για πιάνο, ανάμεσα στα οποία και το «Νυκτερινό», έργο λυρικό, δίχως συναισθηματικές υπερβολές, που απέδωσαν η Καρποδίνη με τον τσελίστα Ματς Ολοφσον. Οι ίδιοι μουσικοί άνοιξαν τη βραδιά με μια εξαιρετική ερμηνεία των «Φανταστικών κομματιών» έργο 73 του Ρόμπερτ Σούμαν στην εκδοχή τους για τσέλο και πιάνο. Η διαμόρφωση των φράσεων ξεχώρισε για τη μουσικότητα και τη λεπτομερή επεξεργασία τους, η οποία παρακολουθούσε τις μεταπτώσεις της διάθεσης της μουσικής μέσα από αραιώσεις και πυκνώσεις στην ταχύτητα και τη δυναμική της ερμηνείας, δίνοντας πλαστικότητα και παλμό στην ανάγνωση. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με το εξαιρετικό (και δημοφιλές) Κουαρτέτο για πιάνο του Σούμαν (έργο 47), στο οποίο η Καρποδίνη, ο Ομαν και ο Ουίλιαμς ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον βιολίστα Τόνι Μπάουερ. Μια συναυλία με ιδιαίτερα ενδιαφέρον πρόγραμμα και συναρπαστικές ερμηνείες από καλά προετοιμασμένους μουσικούς, οι οποίοι ήταν φανερό ότι βρίσκονταν εκεί επειδή είχαν κάτι να μοιραστούν με το κοινό και όχι απλώς στο πλαίσιο των υποχρεώσεων μιας σταδιοδρομίας.