Κάθε Πέμπτη αναμένει με ενδιαφέρον τις νέες ταινίες στις κινηματογραφικές αίθουσες και στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με τον μοντελισμό. Ο 12χρονος Στέφανος έγινε σινεφίλ χάρη στη μητέρα του και μυήθηκε στην κατασκευή μινιατούρων από τον πατέρα του. «Ασος» στα μαθηματικά, όταν μεγαλώσει θέλει «να χτίζει σπίτια», αφού ως γιος ανάδοχης οικογένειας έχει πεισθεί ότι ένα σπιτικό μπορεί να κατασκευαστεί από την αρχή – αρκεί τα θεμέλια να είναι γερά.
Οταν στα 35 της, η Χριστίνα έμαθε ότι δεν μπορεί να κάνει παιδιά, δεν ένιωσε ότι έφτασε το τέλος του κόσμου. «Αποκλείσαμε με τον άνδρα μου την προοπτική της εξωσωματικής ως πολύ ψυχοφθόρας και επιλέξαμε τη λύση της αναδοχής». Το νεαρό ζευγάρι δεν είχε τις συνήθεις εμμονές των εκκολαπτόμενων θετών γονιών, που προσδοκούν να βρουν ένα παιδί που να τους μοιάζει, απόλυτα υγιές, της ίδιας εθνικότητας. Απευθύνθηκαν, λοιπόν, στο Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Αττικής «Μητέρα» και πέρασαν τα σχετικά ψυχομετρικά τεστ. Λίγο αργότερα, ενημερώθηκαν ότι ο μικρός Στέφανος, επτά ετών τότε και μαθητής της α΄ δημοτικού, ήταν έτοιμος να μετακομίσει σπίτι τους.
Το πρώτο διάστημα ήταν δύσκολο. «Πολλά είναι πρωτόγνωρα σε ένα παιδί που έχει μεγαλώσει σε ίδρυμα, ο Στέφανος δεν είχε πάει ποτέ στο λούνα παρκ ή στο σινεμά, δεν είχε δει ποτέ του μίξερ ή κατσαρόλα, γιατί το φαγητό εκείνο ερχόταν μαγειρεμένο από catering», περιγράφει η Χριστίνα, που με την άφιξη του Στέφανου στην οικογενειακή εστία, άφησε τη δουλειά της.
Τα πρώτα χρόνια
«Το πλάνο ήταν να σταματήσω για έναν χρόνο, αλλά τελικά το παρέτεινα» διευκρινίζει η Χριστίνα, που επέστρεψε στην αγορά εργασίας τον Οκτώβριο, «ήθελε χρόνο ο γιος μου για να αποκτήσει εμπιστοσύνη σε εμάς αλλά και στον εαυτό του».
Τα πρώτα δύο χρόνια, άλλωστε, ο Στέφανος είχε παράλληλη στήριξη στο σχολείο, για να γίνει ομαλά η κοινωνικοποίησή του, ενώ ακόμα κάνει συνεδρίες λογοθεραπείας. Σήμερα, είναι περιζήτητος φίλος μεταξύ των συμμαθητών του. «Ο ίδιος γνωρίζει όλη την αλήθεια, όπως άλλωστε και το περιβάλλον μας», σημειώνει η μητέρα του, «φυσικά έχει πολλά υπαρξιακά ερωτήματα και είμαι προετοιμασμένη ότι στο μέλλον θα αναζητήσει τη βιολογική του μητέρα». Δεδομένου ότι η βιολογική του μητέρα έχει αποποιηθεί τη γονική μέριμνα, η Χριστίνα και ο σύζυγος της προχωρούν σε υιοθεσία. «Συναισθηματικά, δεν αλλάζει τίποτα, απλώς θέλω να αποκτήσει και όλα τα νόμιμα δικαιώματα».
Στο μεταξύ, ο Στέφανος δεν μπορεί να κρύψει την αδυναμία του στον πατέρα του. «Είναι πολύ προσκολλημένος μαζί του, αναζητούσε μάλλον ένα ανδρικό πρότυπο, καθώς στο ίδρυμα ήταν περιτριγυρισμένος μόνον από γυναίκες», συμπεραίνει η Χριστίνα, που νιώθει μεγάλη ευγνωμοσύνη για το παιδί που έστειλε ο θεός στη ζωή της.
Οταν πέθανε η μητέρα της, η 42χρονη τότε Τζένη Παξινού αποφάσισε να δώσει σάρκα και οστά στην τελευταία της επιθυμία. «Δεν ήθελε να μεγαλώνουν παιδιά μέσα σε ιδρύματα», διευκρινίζει στην «Κ» η ίδια, που σε διάστημα 23 χρόνων έχει γίνει ανάδοχη μητέρα για οκτώ παιδιά: στην αρχή δύο αδέλφια για δώδεκα χρόνια, μετά έναν έφηβο για μία διετία. «Στο μεταξύ, είχαμε γίνει παππούδες, οπότε μεγαλώναμε μαζί εγγόνια και ανάδοχα παιδιά μας» λέει στην «Κ» η 65χρονη γυναίκα, «οι αποχωρισμοί, αν και προδιαγεγραμμένοι, μου κόστιζαν». Το ζευγάρι εν συνεχεία αποτόλμησε να γίνει ανάδοχο σε ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, το οποίο δεν διεκδικούσε κανείς άλλος. «Γνώριζα τις δυσκολίες, στις οποίες ωστόσο μας συμπαραστέκεται υλικά αλλά και ηθικά το Ιδρυμα». Ζώντας, όμως, για πρώτη φορά σε οικογένεια, ο Κωνσταντίνος εξελίχθηκε περισσότερο απ’ το προβλεπόμενο: φέτος, αποφοιτά από το Ειδικό Λύκειο και συνεχίζει στο ΕΠΑΛ.
Η μητρότητα
«Είναι λειτουργικός και επικοινωνιακός», εξηγεί η ανάδοχη μητέρα του, τα βιολογικά παιδιά της οποίας έχουν αγκαλιάσει τον Κωνσταντίνο. «Οταν εγώ θα έχω φύγει, θα τον φροντίσουν εκείνα» μοιράζεται μία από τις έννοιες της, καθώς νιώθει ότι τα χρόνια περνούν υπερβολικά γρήγορα. Η επαφή πάντως με τα παιδιά την κρατά νέα και ακμαία. «Ο σύζυγός μου το απολαμβάνει ακόμα περισσότερο, γιατί τώρα ως συνταξιούχος έχει χρόνο να αφιερώσει». Μητέρα η κ. Παξινού είχε γίνει από τα δεκαεννέα, «από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η μητρότητα ήταν η βαθύτερη επιθυμία μου». Ισως γι’ αυτό, όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα «Ανάδοχη Πρώτη Αγκαλιά» δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη λαχτάρα να αγκαλιάσει ένα βρέφος. «Εχουμε φιλοξενήσει τέσσερα μωράκια, που πέρασαν το κατώφλι μας δέκα ημερών και έμειναν λίγους μήνες» εξηγεί, «ο αποχωρισμός είναι δύσκολος, αλλά ξέρω ότι ξεκινά για εκείνα μια ζωή με τους καλύτερους οιωνούς».
Για όσους σκέφτονται την αναδοχή, αλλά διστάζουν, η ίδια παραθέτει μια ιστορία. «“Εχεις αυτοκίνητο;”, αυτή είναι η πρώτη ερώτηση που θέτει κάθε παιδί στον άγνωστο επισκέπτη του ιδρύματος, και αν απαντήσεις καταφατικά, σου προτείνει, “πάμε να φύγουμε από εδώ”».