Ούτε συζήτηση. Από το να παρακολουθούμε την παιδαριωδών προδιαγραφών λεκτική σύγκρουση του Ντόναλντ Τραμπ και του Κιμ Γιονγκ Ουν για το ποιος διαθέτει τους πυραύλους με το μεγαλύτερο βεληνεκές και τη φονικότερη ισχύ, προτιμότερο είναι να τους βλέπουμε στη Σιγκαπούρη να προσπαθούν να συζητήσουν. Παγκόσμια η αγωνία, συμπυκνωνόταν ώς την τελευταία στιγμή στο ερώτημα αν θα καταφέρουν να μην εξαντλήσουν στο ένα λεπτό τη συνάντησή τους. Καθόλου αυθαίρετο το ερώτημα. Το νομιμοποιούσε η διαβεβαίωση του Αμερικανού προέδρου ότι θα καταλάβει στο πρώτο κιόλας λεπτό –χάρη στο ένστικτό του ή στην έκτη του αίσθηση, όχι χάρη σε τηλεπαθητικές ικανότητες– αν τα πράγματα είναι σοβαρά ή αν πρέπει να αποσυρθεί πάραυτα, χωρίς διπλωματικές ευγένειες.
Ο κοινόχρηστος χαρακτηρισμός «οι δύο πιο απρόβλεπτοι ηγέτες των τελευταίων χρόνων» ακούγεται εύλογος και ταιριαστός. Ισως όμως δεν είναι πολύ μακριά από την αλήθεια και η γνώμη αρκετών αναλυτών ότι τελικά εκείνος που φαίνεται να έχει σχέδιο και στρατηγική δεν είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο ηγέτης μιας δημοκρατικής χώρας, ο οποίος διαθέτει ολόκληρη στρατιά συμβούλων, αλλά ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ο κληρονομικός απόλυτος δεσπότης μιας αντιδημοκρατικότατης χώρας, όπου ο μιλιταριστικός παροξυσμός διακινείται σαν αντιφάρμακο για την ανελευθερία, την αβυσσαλέα φτώχεια και την ασφυκτική απομόνωση.
Από τον Τραμπ, την κυβέρνησή του και τους συμβούλους του περιμένει μετριοπάθεια, ειλικρίνεια και φιλειρηνική επιμονή ο πλανήτης, αναγκαστικά, θέλει δεν θέλει. Κι ας ξέρει ότι τα «εθνικά συμφέροντα» είναι εκείνα που βαραίνουν, όχι οι μεγάλες λέξεις και ιδέες, λ.χ. οικουμένη, κόσμος, ανθρωπότητα. Ξέρει όμως επίσης (το συνειδητοποίησε άλλη μία φορά στις αρχές του χρόνου, με τον αμερικανοκορεατικό ρητορικό πόλεμο) πόσο εύκολο είναι να συμβεί ακόμα και ό,τι μοιάζει ακραίο και αδύνατο: Αν το «ένστικτο» (του Τραμπ, του Κιμ Γιονγκ Ουν, του Πούτιν ή όποιου άλλου διαθέτει πυρηνικά) επιβληθεί στη λογική, ο πλανήτης όπως τον γνωρίζουμε θα περάσει στην προϊστορία.
Το αλαζονικό «ένστικτό» του έπεισε τον πρόεδρο των ΗΠΑ να προσβάλει, με την αγαπημένη του μέθοδο του τιτιβίσματος, όχι μόνο τον «ανέντιμο και αδύναμο» πρωθυπουργό του Καναδά Τζάστιν Τριντό, αλλά όλους τους ηγέτες του G7. Το λαϊκιστικό «ένστικτό» του τον οδήγησε να αποσύρει την υπογραφή του από το κοινό ανακοινωθέν. Ας ελπίσουμε ότι στη Σιγκαπούρη θα βρεθεί Θεός να χαλινώσει το «ένστικτο» και των δύο «απροβλέπτων».