Το πένθος δεν ταιριάζει στον ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν σχεδόν ένα θαύμα. Προοριζόταν να κρατήσει τρεις ημέρες, αλλά ο αυθεντικός ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε λιγότερο από σαράντα οκτώ ώρες είχε επανακαταλάβει τον πενθούντα ΣΥΡΙΖΑ.
Τόσο κράτησε η γραμμή της εθνικής ενότητας που υιοθέτησε διαγγελματικά ο πρωθυπουργός. Το ένστικτο της πολιτικής του αυτοσυντήρησης του είχε υπαγορεύσει τον καταπραϋντικό τόνο. Του είχε υπαγορεύσει και την επιβολή σιωπητηρίου στα στελέχη του.
Το ίδιο έκανε ταυτόχρονα και η Ν.Δ. Τιθασεύοντας τις ψηφοθηρικές ροπές, που είναι ενεργές εντός της, αντιστάθηκε στην πεπατημένη της καταγγελτικής υστερίας. Δεν προσπάθησε να καβαλήσει το κύμα της οργής – μιας οργής που θα μπορούσε να πάρει αντισυστημικό εύρος, παρασύροντας ακόμη και την ίδια, αν εμφανιζόταν τις πρώτες ώρες στη σκηνή της καταστροφής.
Η αυτοσυγκράτηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δημιούργησε μια ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ –ο αυθεντικός– δεν μπορούσε να ανασάνει. Η κυβέρνηση έμεινε μόνη, χωρίς αντίπαλο. Εμεινε δηλαδή μόνη με τις εικόνες από το Μάτι, χωρίς δυνατότητα αντιπερισπασμού. Μην μπορώντας να αντιπολιτευτεί το μήνυμα, ανακάλυψε στο Μέσο τον αντίπαλο που θα τη ζωογονούσε. Επανήλθε στον πολακικό εαυτό της.
Η εικόνα του Πολάκη να γυμνάζει τον αντίχειρά του στην οθόνη του κινητού του στην αυτοσχέδια εκπομπή από το επιχειρησιακό κέντρο της Πολιτικής Προστασίας –εικόνα που επαναλήφθηκε απαράλλαχτη στη σύσκεψη της επομένης στο Μαξίμου– αντανακλά τη διοικητική αμηχανία της κυβέρνησης. Η καθήλωση σε τραπέζια συσκέψεων είναι έξω από τη φύση ενός πολιτικού οργανισμού που μπορεί να υπάρχει μόνο ακτιβιστικά· που υπάρχει μόνο όταν βρίσκεται σε πόλεμο. Απόδειξη, το πόσο γρήγορα η εκφραστική απορία του Πολάκη έδωσε τη θέση της στον «βοθροκαναλικό» οίστρο, μόλις το Μαξίμου σάλπισε επίθεση.
Δεν περίμενε, βέβαια, κανείς από την κυβέρνηση να επιδείξει ξαφνικά θεσμική ανοχή απέναντι στα media. Θα περίμενε όμως να τα χρησιμοποιήσει ως εργαλεία αντιμετώπισης της καταστροφής –ενημερώνοντας, καθοδηγώντας και καθησυχάζοντας– αντί να προσπαθεί να γεμίσει τηλεοπτικό χρόνο μόνο με προπαγανδιστικές παραστάσεις.
Το Μαξίμου μπορεί τώρα να υπολογίζει ότι ωφελείται από το εμπάργκο στον ΣΚΑΪ. Αφού δεν μπόρεσε να στερεώσει το σκιάχτρο της «ασύμμετρης απειλής», ανέσυρε το παλιό, δοκιμασμένο σκιάχτρο. Και, ταυτόχρονα, σε μια εύφλεκτη στιγμή, αποφεύγει να εκθέσει τα στελέχη του σε μη ελεγχόμενο μιντιακό περιβάλλον. Ακολουθεί το επικοινωνιακό δόγμα «καλύτερα στην ΕΡΤ, που βλεπόμαστε μεταξύ μας».
Δεν χρειάζεται να εξηγήσει κανείς γιατί είναι ατελέσφορα πλέον αυτά τα τεχνάσματα – γιατί δεν πιάνει πια ούτε το κρυφτούλι με τα media ούτε το πολακιλίκι. Είναι αργά για θαύματα.