Μια τέτοια συνέντευξη Τύπου, σαν αυτή της Πέμπτης, έπρεπε να δοθεί. Μετά την παραζάλη των πρώτων εικοσιτετραώρων, έπρεπε να φανεί ότι υπάρχει κράτος που μπορεί τουλάχιστον να απολογηθεί. Να φανεί ότι υπάρχει μηχανισμός στελεχωμένος με ειδικούς και εξοπλισμένος μέχρι και με δορυφόρους, που, αν και δεν απέτρεψε την καταστροφή, μπορεί τουλάχιστον να την εξηγήσει. Μπορεί να δώσει έστω και αόριστα τη διαβεβαίωση ότι την επόμενη φορά θα την αποτρέψει.
Μια τέτοια συνέντευξη Τύπου θα έπρεπε να δοθεί για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη όχι στην κυβέρνηση, αλλά στην ελληνική πολιτεία. Η πολιτεία, όμως, εμφανίστηκε με τους ένστολους φορείς του κράτους σε ρόλο πολιτικού απολογητή της κυβέρνησης.
Οι κεφαλές της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας επιστρατεύτηκαν για να προστατεύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Και οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκαν για να διατρανώσουν όχι την επάρκεια, αλλά την αδυναμία του κράτους να επιτελέσει την αποστολή του.
Οι συνθήκες ήταν «ιδιαίτερα ακραίες» (Τόσκας). Η εκκένωση ήταν «ανθρωπίνως αδύνατη» (πάλι Τόσκας). «Η αντικειμενική πραγματικότητα υπερέβη τη βούληση» (Τζανακόπουλος). Το μήνυμα ήταν προϊστορικό. Αμβροσιακό: Καμία κρατική λειτουργία, επίγεια ή διαστημική, δεν μπορεί να πάει κόντρα στην υπεράνθρωπη οργή της φύσης. Αν μας επιτεθεί ξανά η μοίρα, θα ξανακαούμε.
Αυτή η επίσημη κήρυξη της αδυναμίας του κράτους είναι πολύ εύκολο να μεταφραστεί σε απονομιμοποίηση συνολικά του πολιτικού συστήματος. Οι ίδιοι οι πολιτικοί ομολογούν ότι είναι ανωφελείς.
Για τον Νίκο Τόσκα δεν ήταν η πρώτη φορά. Είχε δοκιμάσει ξανά να δραπετεύσει από το πολιτικό κόστος με την αλησμόνητη διαπίστωση ότι «δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων» – ότι το έγκλημα είναι μέσα στην ανίκητη ανθρώπινη φύση. Εξίσου μοιραίος ήταν και ο άνεμος που έπνεε την ημέρα της φωτιάς στο Μάτι. Εξίσου αναπόδραστες ήταν και οι «διαχρονικές στρεβλώσεις» της αυθαίρετης δόμησης εκεί.
Η υπονόμευση της δημοκρατικής πίστης στο κράτος θα μπορούσε να είχε σταματήσει στη μοιρολατρική υπεκφυγή. Θα μπορούσε να είχε σταματήσει στη συνωμοσιολογία – τη διασπορά της υποψίας ότι μας έκαψαν αόρατα χέρια. Ο Τόσκας όμως προχώρησε κι ένα βήμα παραπέρα. Για λόγους συνειδησιακούς, είπε, παραιτήθηκε. Του είπαν όμως να μην παραιτηθεί και ξεπαραιτήθηκε.
Την ίδια πρωτότυπη αντίληψη περί πολιτικής ευθύνης μοιράζονται και άλλοι υπουργοί, όπως ο Πάνος Σκουρλέτης. Η παραίτηση είπε πέρασε από το μυαλό όλων των υπουργών. Πέρασε, όπως περνάει ο πονοκέφαλος.
Ετσι και ο Τόσκας. Δεν έκανε αυτό που του υπαγόρευσε η συνείδησή του. Εκανε αυτό που του υπαγόρευσε ο πρωθυπουργός. Δεν έχει συνείδηση. Συνείδησή του είναι ο Αλέξης Τσίπρας.