Η ταχύτητα εκδίκασης και της πλέον μικρής σημασίας υπόθεσης στη χώρα μας, ή και –κυρίως!– η απίστευτη διάρκεια της δίκης των χρυσαυγιτών, δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελπίδας: ωστόσο, δεν απομένει παρά να κάνουμε υπομονή και να ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά, για την υπόθεση των φονικών πυρκαγιών στην Αττική, η Δικαιοσύνη άμεσα και σε βάθος θα καταλογίσει ευθύνες, σε όποια θέση κι αν βρίσκονται αυτοί που φέρουν τις όποιες ευθύνες.
Ο τρόπος με τον οποίο η εκτελεστική εξουσία διαχειρίζεται επικοινωνιακά «την επόμενη μέρα» της πρωτοφανούς τραγωδίας, από το βράδυ της Δευτέρας 23 Ιουλίου, δεν αφήνει παρά μηδενικά περιθώρια ελπίδας ότι οι φορείς εξουσίας με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά μπορούν όχι μόνο να αντεπεξέλθουν στην τρέχουσα, αλλά και να διαχειριστούν με επάρκεια την όποια επόμενη μεγάλη ή και μικρή κρίση.
Η «εικόνα» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κρατικών φορέων και υπηρεσιών, λειτουργών της ενημέρωσης, αλλά και μιας κοινωνίας που όταν δεν συμμετέχει ενεργά, μοιάζει να έχει «παραιτηθεί», εθισμένη σε κάθε είδους παράνομη και αντικοινωνική συμπεριφορά, επίσης δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελπίδας πως κάτι μπορεί να αρχίσει να αλλάζει άμεσα προς το καλύτερο. Ωστόσο, δεν απομένει παρά να ελπίζουμε και σε αυτό το πεδίο. Και να έχουμε τον νου μας: Μη χαθεί έστω ο τελευταίος σπόρος ελπίδας, όσο κι αν στάχτες ή μάσκες υποκρισίας επιχειρούν με πείσμα να τον σκεπάσουν. Και όσο κι αν ανακαλύπτονται στην πορεία, πιθανώς, «στοιχεία» αποκαρδιωτικά.
Να, όπως αυτό που αναδείχθηκε από τη μελέτη της προχθεσινής τροπολογίας για την έκτακτη οικονομική στήριξη των πληγέντων από την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική: Σε αυτή την τροπολογία θα διαπιστώσει κάποιος ότι τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν εν έτει 2018 από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, «στηρίζονται» σε Προεδρικό Διάταγμα του Ιουλίου 1973, υπογεγραμμένο από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο! Και σε χουντικές αποφάσεις για την «καταπολέμηση της επαιτείας και της αλητείας», που προέβλεπαν καταβολή οικονομικής βοήθειας σε πληγέντες, αφού προηγείτο έλεγχος από επιτροπή η οποία αποτελείται «εξ ενός δημοσίου υπαλλήλου, ενός Εκκλησιαστικού Λειτουργού και ενός ευυπολήπτου πολίτου».
Θλίψη –τι άλλο;– που επί 45 χρόνια δεν έχει βρεθεί ελληνική κυβέρνηση να φτιάξει από την αρχή, να εκσυγχρονίσει το νομοθετικό πλαίσιο για τη στήριξη πληγέντων από «φυσικές καταστροφές».