Σχεδόν όλες οι προσπάθειες πολιτικής «ερμηνείας» της προφυλάκισης του Παπαντωνίου ήταν αναμενόμενες. Ηταν φυσικό το Μαξίμου να την εντάξει στην πολακική ρητορική κατά του παλαιού συστήματος. Οπως ήταν φυσικό να την εκμεταλλευτεί ένας κλάδος της Δεξιάς για να ανανεώσει το ανάθεμά του κατά του Σημίτη. Η μη αναμενόμενη αντίδραση ήταν του Σταύρου Θεοδωράκη. Με μια δήλωση που αντικατοπτρίζει το ύφος και τη στόχευση των κυβερνητικών ανακοινώσεων, το Ποτάμι ζητούσε «απαντήσεις από όσους διόρισαν (σ.σ. τον Ακη και τον Γιάννο), όσους τους ανέχτηκαν και τους κράτησαν στα υπουργεία τους».
Η ενοχοποίηση του Σημίτη δεν θα ήταν παράδοξη, αν δεν προερχόταν από ένα φορέα που έχει ενεργά διεκδικήσει τη σημιτική εύνοια. Ο πρώην πρωθυπουργός είχε κληθεί να μιλήσει στα συνέδρια του Ποταμιού. Και ο επικεφαλής του Ποταμιού είχε επιδιώξει να εκπροσωπήσει το εκσυγχρονιστικό ρεύμα στις εκλογές για την Κεντροαριστερά. Πώς ξαφνικά ο Θεοδωράκης καταγγέλλει αυτό που φιλοδοξούσε να κληρονομήσει;
Υπάρχουν τρεις απαντήσεις. Η κομματική είναι ότι «ο Σταύρος πάντα τα ίδια έλεγε». Από το Ποτάμι θύμιζαν όσα είχε πει ο Θεοδωράκης τον περασμένο Μάρτιο στη Βουλή κατά του Παπαντωνίου· και παρέπεμπαν σε επικριτικό για τον πρώην πρωθυπουργό άρθρο του – δημοσιευμένο δύο χρόνια προτού ιδρύσει το Ποτάμι και πέντε χρόνια προτού διεκδικήσει την ηγεσία του μεταπασοκικού χώρου. Το κόμμα εμφανίζεται έτσι να επιστρέφει στον πρώιμο «λάιτ αντισυστημισμό» του – στην αυτοπροβολή του ως «το νέο» που αποτελεί ρήξη με «το παλιό» και που γι’ αυτό δεν άντεξε τον συγχρωτισμό με το ΠΑΣΟΚ.
Η δεύτερη απάντηση, προερχόμενη από τους εφήμερους εταίρους του, λέει ότι ο Σταύρος δεν πήρε από τον Σημίτη τη στήριξη που προσδοκούσε, και τώρα τον εκδικείται. Η τρίτη απάντηση μένει στην απώλεια προσανατολισμού ενός κόμματος που έχει βρεθεί στα όρια της ανυπαρξίας· που επιτρέπει στους βουλευτές του να πολιτεύονται σαν να μην ανήκαν σε Κοινοβουλευτική Ομάδα, προκειμένου να εξακολουθήσει αριθμητικά να υπάρχει Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Ανεξάρτητα από τα κίνητρα του Θεοδωράκη, η συζήτηση για τη σημιτική διακυβέρνηση δεν έχει χαρακτήρα ιστορικό. Κάθε άλλο. Αναμοχλεύεται τώρα με δεδηλωμένο στόχο να πληγεί η μόνη συγκροτημένη εκδοχή της Κεντροαριστεράς, δηλαδή το ΚΙΝΑΛ. Το εγχείρημα αυτό δεν αφορά μόνο την Κεντροαριστερά. Από το κοινοβουλευτικό μέγεθος του ΚΙΝΑΛ μετά τις εκλογές θα εξαρτηθούν, αν όχι η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, τουλάχιστον άλλα δύο θεσμικά και πολιτικά διακυβεύματα: Πρώτον, ο σχηματισμός προεδρικής πλειοψηφίας. Και, δεύτερον, η δυνατότητα διάσωσης της συνταγματικής αναθεώρησης, που ετοιμάζονται να πυροδοτήσουν σαν προεκλογικό εφέ οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Αμφότερα τα διακυβεύματα είναι ορατά μόνον σε όποιον βλέπει πέρα από τον προσεχή Μάιο. Σε όποιον μπορεί να δει πέρα από τον ορίζοντα της προσωπικής του επιβίωσης.