Η υπόθεση Παπαντωνίου εξελίσσεται σε βαθιά απογοήτευση για όσα συνέβησαν στη χώρα την εποχή που πολλοί πιστεύαμε ότι η Ελλάδα έβρισκε τον δρόμο της στον σύγχρονο κόσμο. Σηματοδοτεί, όμως, και έναν κίνδυνο για το παρόν και το μέλλον: θα χρησιμοποιηθεί από τους αντιπάλους της «εκσυγχρονιστικής» πτέρυγας του πολιτικού κόσμου για να αμαυρώσει τις επιτυχίες αυτής της πλευράς και να δικαιολογήσει τις αποτυχίες και τη συμπεριφορά της άλλης.
Χωρίς να έχει δικαστεί ακόμη, ο Γιάννος Παπαντωνίου ανάγεται σε σύμβολο αλαζονείας και διαφθοράς – σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Αυτό είναι αναπόφευκτο· είναι μεγάλη η ανάγκη του κόσμου να δει να τιμωρούνται όσοι καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων και των συναδέλφων τους και συνεισέφεραν στο αδιέξοδο της χώρας. Με τη συναισθηματική φόρτιση των τελευταίων ετών, οι διχαστικές γραμμές στην κοινωνία εντάθηκαν και η μία πλευρά είναι πιο πρόθυμη από ποτέ να καταλογίσει στην άλλη όλα τα δεινά της χώρας. Το ότι συχνά καταδικάζουμε ανθρώπους πριν από τη δίκη τους έχει καταστεί πλέον έθιμο, και όσοι κινούνται στη δημόσια σκηνή –σε όλα τα επίπεδα– γνωρίζουν αυτόν τον «κανόνα». Παρόλο που ο κ. Παπαντωνίου είναι εκτός πολιτικής σκηνής (και εκτός ΠΑΣΟΚ) εδώ και μία δεκαετία, ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη αρκεί για να καταδικαστεί ήδη στα μάτια πολλών και να παρασύρει κι άλλα μέλη των κυβερνήσεων εκείνης της εποχής. Υπήρχε ήδη μια συνειδητή και επίμονη προσπάθεια από την κυβέρνηση να ακυρωθούν, μέσω καταγγελιών, για ανάμειξη σε σκάνδαλα όσοι θα μπορούσαν να παίξουν πολιτικό ρόλο στο μέλλον. Το αίμα στην αρένα που σηματοδοτεί η προφυλάκιση Παπαντωνίου δίνει ζωή σε κάθε σκιά καχυποψίας και «δικαιώνει» όχι μόνο τους προπαγανδιστές, αλλά και αυτούς που ακόμη δεν ελέγχονται για τη δική τους διαχείριση της εξουσίας.
Υπάρχουν σοβαρές ευθύνες για όσα προκύπτουν από τη διερεύνηση του παρελθόντος. Είναι θετικό ότι οι δικαστικές έρευνες προχωρούν. Στην πολιτική μας νοοτροπία, όμως, η τιμωρία του ενός εκλαμβάνεται ως δικαίωση του αντιπάλου, όχι ως προειδοποίηση προς τους πάντες. Στρατηγική της κυβέρνησης από την αρχή ήταν να αναδείξει υποθέσεις διαφθοράς, να καλλιεργήσει όσο μπορούσε τον διαχωρισμό «εμείς και οι άλλοι». Αυτό τη βοηθάει να κρατάει την καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση σε υψηλή ένταση, εκεί που πιστεύει ότι την ωφελεί. Δεν σημαίνει ότι λύνει προβλήματα, ότι κυβερνά καλά, ότι η χώρα εκσυγχρονίζεται. Τα εγκλήματα (αποδεδειγμένα ή μη) κάποιων δεν αποτελούν άλλοθι για εκείνα άλλων – ούτε στο παρελθόν ούτε σήμερα.