Η αυτοκριτική δεν είναι μόνο απαραίτητη για τους μαρξιστές. Είναι για όλους. Το σκεφτόμουν παρακολουθώντας τη συνέντευξη του προέδρου της γερμανικής Βουλής Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, στην οποία επιδοκιμάζει την απόφαση της Αγκελα Μέρκελ να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα. Οντως το τάιμινγκ της αποχώρησης από την πολιτική σκηνή και κυρίως η επιλογή του χρόνου πολιτικής συνταξιοδότησης από τον ίδιο τον πολιτικό είναι μεγάλη αρετή. Εξίσου σημαντική όμως είναι και η αναγνώριση των λαθών και των παραλείψεων, η αποτίμηση ολόκληρου του πολιτικού βίου από μια προσωπικότητα όπως η Μέρκελ ή ο Σόιμπλε. Η καγκελάριος με έναν τρόπο το έκανε. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας πάλι όχι.
Στη συνέντευξή του στην Ντόιτσε Βέλε και τον Τιμ Σεμπάστιαν διακηρύσσει ότι «εμείς στη Γερμανία σεβόμαστε τους νόμους», τη στιγμή που ο δημοσιογράφος κάνει ένα μορφασμό δυσπιστίας και του υπενθυμίζει ότι από το 2002 υπήρξαν 857 περιπτώσεις παραβίασης των κοινοτικών κανόνων από το Βερολίνο. «Κανείς δεν είναι τέλειος», του λέει τότε ο Σόιμπλε. «Μήπως τελικά οι κανόνες ισχύουν μόνο για τις μικρές χώρες;», επιμένει ο δημοσιογράφος και τον εγκαλεί για υποκρισία. Σε αυτό το σημείο τον ρωτά ευθέως αν θεωρεί ότι το παράκανε με την Ελλάδα στη διάρκεια της κρίσης κι ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας δεν έχει ούτε μία κουβέντα μεταμέλειας να πει. Ολα καλώς καμωμένα: «Οχι μόνο δεν ισχύει αυτό, αλλά η κατηγορία εις βάρος μου στη γερμανική Βουλή ήταν ότι υπήρξα πολύ γενναιόδωρος με την Ελλάδα. Και αυτό ήταν αλήθεια, γιατί οι Ελληνες δεν ακολουθούσαν τους κανόνες. Ωστόσο, όλα τα κάναμε τότε με τον ενδεδειγμένο τρόπο».
Είναι περίεργο πώς ένας πολιτικός του διαμετρήματος του Σόιμπλε, που απολαμβάνει μεγάλη εκτίμηση στη χώρα του και ειδικά στο κόμμα του, ο οποίος πλέον δεν έχει ανάγκη να χαϊδέψει αυτιά, να διαγκωνιστεί σε λαϊκισμό με την Εναλλακτική για τη Γερμανία, αφού δεν εκλέγεται, δυσκολεύεται να βρει έστω και ένα τρωτό σημείο στην πολιτική που ακολούθησαν ο ίδιος και άρα το Βερολίνο έναντι της Αθήνας στη διάρκεια της κρίσης. Γενικά, η αυτοκριτική δεν είναι το δυνατό του σημείο. Ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει ως μαρξιστή, αυτό είναι βέβαιο. Μία από τις ελάχιστες φορές που ακούστηκε να αναγνωρίζει ένα από τα μειονεκτήματά του, ήταν όταν είχε πει «τα αγγλικά μου είναι πάντα μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια». Τουλάχιστον, έχει χιούμορ.