Δεν είναι σωστό να κρίνουμε την κυβέρνηση από την Παπακώστα. Ηρθε αργά στο κλαμπ και πήρε ένα υφυπουργείο περισσότερο σαν εξυπηρέτηση στον Καμμένο και λιγότερο σαν τρολάρισμα στον Μητσοτάκη – και πάντως όχι επειδή προσδοκούσε κανένας από τη βουλευτή της αδέσποτης Δεξιάς να φέρει πολιτικά αποτελέσματα.
Δεν θα ήταν σωστό να δίνουμε βάρος στην υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη, μόνο αν ο πολιτικός οργανισμός στον οποίο μεταμοσχεύτηκε είχε τη δυνατότητα αθόρυβα να την αφομοιώσει.
Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Η αστάθεια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι τέτοια που, όπως φάνηκε προχθές, με τον πρωθυπουργό να καλείται ο ίδιος να εκτελέσει καταπραϋντικές μαλάξεις, ακόμη και η Παπακώστα μπορεί πλέον να προκαλέσει κυβερνητικά ρίγη.
Ακόμη κι αν η νέα μεταγραφή δεν είναι αντιπροσωπευτική της κυβέρνησης, το θέμα για το οποίο απειλούσε να παραιτηθεί είναι. Σε μια χρονική στιγμή που η αστυνομία είναι αναγκασμένη να φυλάσσει πρωτίστως τον εαυτό της και άλλους «πολιτικούς» στόχους, σε μια στιγμή που η πανεπιστημιακή κοινότητα ζητάει προστασία από τις οργανωμένες μειοψηφίες και το βαρύτερο οργανωμένο έγκλημα, η υπουργός και η υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη αφιερώνουν όλη την ενέργειά τους στις κρίσεις των αξιωματικών.
Από μια άποψη, δεν είναι περίεργο. Οι υπουργοί νιώθουν ότι μετέχουν σε ένα σχήμα προεκλογικό. Η διανομή αξιωμάτων ή ευεργετημάτων –όπως οι πρόσφατες αυξήσεις στο υπουργείο Οικονομικών– είναι το «πρόγραμμά» τους.
Ποια άλλη ατζέντα έχουν να εφαρμόσουν; Τι άλλο ζητάει από αυτούς το –λέμε τώρα– διευθυντήριο της κυβέρνησης; Μόνο να διεκπεραιώσουν πελατειακές εκκρεμότητες. Και, κυρίως, να προσέχουν να μην κάτσει καμιά στραβή, σαν εκείνη, τη –πολύνεκρη– στραβή του καλοκαιριού.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει στείλει αυτό το μήνυμα με τον τρόπο που χειρίστηκε την πραγματική κυβερνητική κρίση που προκλήθηκε από την αντιπαράθεση πραγματικά αντιπροσωπευτικών υπουργών: Προτίμησε να αποπέμψει τον υπουργό που εφάρμοζε την πολιτική του, για να κρατήσει εκείνον που την τορπιλίζει απροκάλυπτα· για να εξακολουθεί να στηρίζεται στον εταίρο που εξαγγέλλει ότι θα τον ρίξει.
Δεν πρόκειται, βέβαια, μόνο για χαριτωμένες παραδοξότητες. Μπορεί κάποιος ήδη να αρχίσει να υπολογίζει τι κόστος θα έχουν οι επόμενοι –εκτός απροόπτου, επτά– προεκλογικοί μήνες, με την κυβέρνηση διασκελισμένη από τη μια στον Καμμένο, από την άλλη στις λιγοστές Παπακώστες που φιλοδοξούν να τον υποκαταστήσουν.
Μπορεί κανείς να μετρήσει πόσο κοστίζει η υποκατάσταση της κυβέρνησης από μια παντομίμα της εξουσίας.