Η βία σκοτώνει τις γυναίκες 15-44 ετών περισσότερο από τον καρκίνο, τις επιδημίες και τα τροχαία. Δολοφονούνται επειδή αρνούνται σεξ, σχέση, γάμο. Για τους μανιασμένους αποδέκτες του «όχι», μόνο ο θάνατος μπορεί να αναδιατάξει τα πράγματα σε μια νέα φρικαλέα και ανεπίστρεπτη τάξη. Ο άγριος θάνατος. Ετος 1987. Ο 25χρονος Π. Φραντζής δολοφονεί, τεμαχίζει και πετά στα σκουπίδια τη 18χρονη Ζωή Γαρμανή. Ετος 1999. Ο 23χρονος Γ. Σκιαδόπουλος στραγγαλίζει την 30χρονη Τζούλι Σκάλι, βάζει το ακέφαλο σώμα της σε βαλίτσα, την πετά σε λίμνη της Καβάλας και περιφέρεται στα κανάλια περίλυπος για την εξαφάνισή της. Ετος 2005. Ο 23χρονος Δ. Μουρατίδης στραγγαλίζει στη Βέροια την Κική Κούσογλου, 20 ετών. Ετος 2008. Ο 27χρονος Θ. Αρβανίτης αποκεφαλίζει την 25χρονη δασκάλα Αδαμαντία Κάρκαλη και περιφέρει το κεφάλι της στους δρόμους της Σαντορίνης. Ετος 2011. Στην Καστοριά 35χρονος κατακρεουργεί με 78 μαχαιριές 21χρονη. Ετος 2012. Στον Πειραιά, ταχυδρόμος πυροβολεί μέσα στο ταχυδρομείο νεαρή υπάλληλο. Ετος 2013. Στη Θεσσαλονίκη 20χρονος σκοτώνει 25χρονη αεροσυνοδό. Στη Μυτιλήνη επιχειρηματίας στραγγαλίζει και θάβει τη γυναίκα του σε υγροβιότοπο… Και η αλυσίδα του αίματος δεν έχει τέλος, το 2014 στην Κατερίνη, το 2015 στον Αγιο Παντελεήμονα, στη Σαλαμίνα, στην Πάτρα, το 2016 στο Βελβεντό, στα Ορμύλια Χαλκιδικής, στο Κορωπί, το 2017 στο Περιστέρι, το 2018 στα Τρίκαλα, στο Σχιστό, στη Ρόδο.
Εύκολα λέγεται ότι ο πυρετός της εκδίκησης, η φλόγα της οργής λόγω ερωτικής ματαίωσης ή απώλειας της «ιδιοκτησίας» εκπορεύονται από τις δοξασίες πλέον λίγων, ελάχιστων σήμερα ανδρών, δούλων της απαράδεκτης θέασης των γυναικών ως εύκολων θυμάτων, όντων κατωτέρων, «φιδιών του πειρασμού και της καταστροφής». Η πραγματικότητα είναι τραγικά πιο αποθαρρυντική στον ανεπτυγμένο κόσμο μας των ποσοστώσεων, των επετείων που «αναγνωρίζουν» την ύπαρξη «δεύτερου» φύλου και την ανάγκη για –άπαξ ετησίως– μνημόνευση των βαθιά φυτεμένων στερεοτύπων. Ακόμη και στη Σουηδία κάθε δέκα μέρες μια γυναίκα κακοποιείται μέχρι θανάτου. Μη αποδοχή της απόστασης ανάμεσα στο «θέλω» και στο «έχω», ανδρικό υπερεγώ, υφέρπων δυισμός του φύλου, μη ισοδύναμες σχέσεις εξουσίας, υποκουλτούρα του νικητή που επιζητεί τη βία γιατί την απολαμβάνει και η μανία κυριαρχίας πάνω στον άλλο κοπάζει μόνο με αίμα.