Τον Μάρτιο του 2009 ένας αρθρογράφος μεγάλης ξένης εφημερίδας εξεπλάγη από το γεγονός ότι η κατάσταση της οικονομίας δεν ήταν το κυρίαρχο θέμα στη δημόσια συζήτηση. Hταν τότε που τα σπρεντ των ελληνικών ομολόγων άρχισαν να σκαρφαλώνουν για λίγο και αποκλιμακώθηκαν μετά τις δηλώσεις του Γερμανού σοσιαλδημοκράτη υπουργού Οικονομικών Πέερ Στάινμπρουκ ότι σε περίπτωση προβλημάτων αναχρηματοδότησης του χρέους, «η Ευρωζώνη θα είναι έτοιμη να αναλάβει δράση». «Ηταν σαν να ερχόμουν σε ξένο πλανήτη», έλεγε.
«Σε όλο τον κόσμο συζητούσαν για την οικονομική κρίση, πλην της χώρας που είχε το μεγαλύτερο πρόβλημα».
Η έκπληξή του θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη αν ερχόταν τώρα κι έβλεπε να κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο το θέμα του «Ακαδημαϊκού Ασύλου». Ως ορθολογικός άνθρωπος θα καταλάβαινε ότι σε μια δημοκρατική χώρα η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών είναι κατοχυρωμένη παντού. Σε μια δικτατορία δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου πουθενά. Δηλαδή, αν κάποιοι έχουν καταλάβει με όπλα το Κοινοβούλιο, υπάρχει περίπτωση να σεβαστούν το «άσυλο» της ΑΣΟΕΕ; Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, όπου όλοι λένε ό,τι θέλουν χρησιμοποιώντας το κινητό τους, στην
Ελλάδα κουβεντιάζαμε αν τα πεζοδρόμια έξωθεν των ΑΕΙ, καλύπτονται από το ακαδημαϊκό άσυλο ή όχι.
Η συζήτηση για το άσυλο ξεκινά από τις νευρώσεις και τις φαντασιώσεις της παρωχημένης Αριστεράς. Ενα μέρος αυτής κόλλησε μεταξύ 17ου-19ου αιώνα, όταν το άσυλο –αν και ανεπαρκές– ήταν αναγκαίο απέναντι στις κοσμικές απολυταρχίες και στον ισχυρό θρησκευτικό σκοταδισμό.
Ενα άλλο κομμάτι της φαντασιώνεται ότι από τις εστίες της ανομίας θα ξεκινήσουν «της γης οι κολασμένοι» για να κάνουν την επανάστασή τους· έστω πουλώντας απομιμήσεις πολυτελών προϊόντων.
Το πρόβλημα, όμως, είναι πως όλα τα αυτονόητα στην Ελλάδα γίνονται είδηση. Για παράδειγμα, όλοι παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τις δοκιμαστικές δοκιμές του αριθμού έκτακτης ανάγκης «112», όπως οι Αμερικανοί παρακολουθούσαν κατά τη δεκαετία του ’60 τις δοκιμαστικές πτήσεις του προγράμματος «Απόλλων» για να πάνε στο φεγγάρι. Αυτοί το κατάφεραν σε δέκα χρόνια κι εμείς, 28 χρόνια μετά την καθιέρωσή του από την Ε.Ε., ακόμη το παλεύουμε.
Είδηση έγινε η πρωτοβουλία του δημάρχου Τρικκαίων να συντονίσει τα συνεργεία εκσκαφής για την Cosmote με τη δημοτική επιχείρηση ύδρευσης ώστε να μη σκαφτεί για δεύτερη φορά εκεί όπου θα περνούσε το δίκτυο οπτικών ινών. «Κάθισαν στο ίδιο τραπέζι και χάραξαν κοινή στρατηγική» έγραψε η «Καθημερινή» (31.7.2019). Δικαίως έγινε είδηση το αυτονόητο. Μπορεί να το διαβάσουν κι άλλοι δήμαρχοι της χώρας και να συντονίσουν τα έργα εκσκαφής με τις ασφαλτοστρώσεις των δρόμων, αλλά κατ’ αντίστροφη φορά. Διότι μέχρι σήμερα πρώτα ασφαλτοστρώνουν και μετά σκάβουν…