Οταν διαβάζεις για τις άμεσες εργασίες που πρέπει να γίνουν στον περιβάλλοντα χώρο της Ακρόπολης, φρίττεις στη σκέψη ότι όλα αυτά ήταν ανεκτά. Ολα όσα εξαγγέλθηκαν από το υπουργείο Πολιτισμού, για το αναβατόριο, τη γραφειοκρατική και ταπεινωτική διαδικασία για τα άτομα με κινητικές δυσκολίες, τα καλώδια και τους ηλεκτρικούς πίνακες, τα μπάζα και τα συγκεντρωμένα χόρτα, το μείζον θέμα του φωτισμού της Ακρόπολης, είναι όλα πολύ σωστά και χαίρομαι που αναδεικνύονται σε μείζονες προτεραιότητες. Ελπίζω να περιλαμβάνονται στα μέτρα και οι βανδαλισμένες πινακίδες που δείχνουν προς Ηρώδειο ή Ακρόπολη στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όπως και οι φρικτές μουντζούρες πάνω στις αρχαίες πέτρες. Πιστεύω ότι τώρα που «χτενίζεται» η περιοχή με την αίσθηση ότι η χώρα εκτίθεται με τρόπο απολύτως αυτοκαταστροφικό, όλα αυτά θα ρυθμιστούν. Θα σταθώ, όμως, στη διάσταση του φυσικού περιβάλλοντος: στα δέντρα και στους θάμνους, που αποτελούν και αυτά μέρος της ψυχικής προετοιμασίας για την ανάβαση στην Ακρόπολη (και στου Φιλοπάππου, όπου η κατάσταση είναι επιεικώς τραγική και αδικαιολόγητη, από τη βάση έως το μνημείο). Δυστυχώς, μετά την παρέμβαση του Πικιώνη στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του ευρύτερου περιβάλλοντος στην Ακρόπολη επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, πριν από 60 και πλέον χρόνια, ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε η χλωρίδα σαν κάτι πέραν της αναγκαστικής φύτευσης.
Οσα έγιναν επί ΕΑΧΑ επιβεβαιώνουν την απόκλιση από το πνεύμα Πικιώνη (κάτι που φαίνεται και στα σκληρά υλικά και όχι μόνο στην προσέγγιση πάνω στη φύτευση). Η χλωρίδα παντού στην Αθήνα, πόσο μάλλον στην Ακρόπολη και στου Φιλοπάππου, έχει θέση ιερή, είναι αποτέλεσμα στοχασμού και επιστημονικής γνώσης, συμπληρώνει, προεκτείνει, εμβαθύνει την εμπειρία του επισκέπτη ή του διαβάτη. Η Αθήνα θα μπορούσε να κεφαλοποιήσει τον τεράστιο θησαυρό που λέγεται μεσογειακή χλωρίδα και να δείξει στον πολιτισμένο κόσμο ότι συναισθάνεται αυτή τη συνομιλία φύσης και έλλογου πολιτισμού. Αυτό που αποκαλύπτει τώρα το περιβάλλον στην Ακρόπολη είναι ένα κουρασμένο, διψασμένο και αδιάφορο τοπίο, πλην μικρών εξαιρέσεων, ό,τι έχει διασωθεί από την εποχή Πικιώνη. Είμαστε άραγε τόσο ανάξιοι, τόσο οκνηροί, τόσο αναξιοπρεπείς που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε και να αντιμετωπίσουμε κάτι τόσο βασικό και αυτονόητο;
Εχουμε τον ωραιότερο περίπατο από την Αρχαία Αγορά έως το Μουσείο της Ακρόπολης. Ας τον ξαναδούμε σπιθαμή προς σπιθαμή.