Το καλοκαίρι του 2013, οι περισσότερες ιστορίες που άκουγες στα μπασκετικά γήπεδα στο Κουκάκι δεν είχαν αίσιο τέλος. Δεν είχαν καν τέλος. Οι δύο μεγαλύτεροι γιοι της οικογένειας Αντετοκούνμπο μόλις είχαν λάβει την ελληνική ιθαγένεια. Επειτα από χρόνια εγχώριων πιέσεων χρειάστηκε τελικά το ενδιαφέρον του NBA για να αποκτήσουν ελληνικό διαβατήριο και να μη σκοντάψει ξανά το δίκαιο αίτημά τους στο γκισέ κάποιου δημοσίου υπαλλήλου. Πολλά άλλα παιδιά όμως στις μπασκετικές ακαδημίες στο Κουκάκι, που ίσως υστερούσαν σε ταλέντο αλλά μοιράζονταν παρόμοιες αγωνίες, παρέμεναν τότε μετέωρα.
Οι ομάδες τούς αγόραζαν αθλητικά παπούτσια και τους κρατούσαν σε εγρήγορση με ατομικές προπονήσεις, καθώς κανείς αλλοδαπός χωρίς ιθαγένεια δεν μπορούσε να βγάλει αθλητικό δελτίο εάν είχε συμπληρώσει ήδη τα 15 έτη. Αυτή η παράμετρος και άλλες, όπως το πλαφόν στις μικρές κατηγορίες στην αξιοποίηση παικτών χωρίς ελληνική ιθαγένεια που είχαν αποκτηθεί από μεταγραφή, απομάκρυναν αρκετά παιδιά μεταναστών δεύτερης γενιάς από τα γήπεδα.
Αυτές δεν ήταν οι μόνες δυσκολίες. Το βασικό εμπόδιο αυτών των παιδιών ήταν για πολλά χρόνια οι αργοί ρυθμοί εξέτασης των αιτημάτων τους για απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας. Μπορεί να είχαν γεννηθεί εδώ ή να είχαν φοιτήσει επί μακρόν στα ελληνικά σχολεία, όμως δυστυχώς σε ορισμένες περιπτώσεις η πορεία της υπόθεσής τους «κολλούσε» γραφειοκρατικά από μια λάθος αναγραφή του ονόματός τους σε κάποια ληξιαρχική πράξη. Η διαδικασία για τη χορήγηση ελληνικής ιθαγένειας είχε ξεκινήσει για τον Θανάση Αντετοκούνμπο τουλάχιστον δύο χρόνια πριν ολοκληρωθεί επιτυχώς, και για τον Γιάννη κράτησε τουλάχιστον ένα χρόνο. Κανονικά, το εύλογο χρονικό διάστημα που όριζε το αρμόδιο υπουργείο για κάθε υπόθεση ήταν οι 8,5 μήνες.
Για τον Γιώργο Μίνο, αθλητή του στίβου, αυτή η περιπέτεια κράτησε οκτώ χρόνια μέχρι να γίνει δεκτό το αίτημά του και να λάβει ελληνική ταυτότητα το 2016. Ο Μίνος γεννήθηκε στην Αλβανία και μετανάστευσε με την οικογένειά του στην Ελλάδα το 1995. Μεγάλωσε στη Λαμία και τον θυμάμαι από τις μικρές κατηγορίες ακόμη να είναι ένας από τους πιο γρήγορους δρομείς στη χώρα στις μεγάλες αποστάσεις. Παρά τις νίκες του, δεν μπορούσε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε κάποια διεθνή διοργάνωση. Τα κατάφερε μόλις τώρα. Κέρδισε φέτος στα 3.000 μ. στιπλ στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και αγωνίστηκε στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα. Επέμεινε. Αλλοι στη θέση του μπορεί να είχαν εγκαταλείψει την προσπάθεια.