Η μοιρασιά έγινε με πολύ αδρά κριτήρια. Τα ευρωπαϊκά χαρτοφυλάκια διανεμήθηκαν ανάλογα με τις εθνικές «ευαισθησίες».
Τι ζόρι τραβάνε οι Ιταλοί; Δυσκολεύονται να πειθαρχήσουν στα δημοσιονομικά. Αρα, θα «τους» βάλουμε Ιταλό επίτροπο για να νιώθουν τους κανόνες πιο οικείους.
Τι πρόβλημα έχουν οι Ανατολικοευρωπαίοι; Δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις προδιαγραφές κράτους δικαίου που προϋποθέτει η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αρα, θα αναθέσουμε σε μια Τσέχα το σχετικό ντοσιέ.
Κάπως έτσι, η ευθύνη για το προσφυγικό έμεινε στο μεθοριακό κράτος-μέλος που βαρύνεται περισσότερο από το προσφυγικό.
Το γεγονός ότι η αντιπροεδρία του Μαργαρίτη Σχοινά αποτελεί ήδη εστία βρυξελλικού αναβρασμού δεν οφείλεται στον ίδιο, αλλά σε βερμπαλιστικό ατύχημα: ο τίτλος για την «προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» είναι επίσης προϊόν της μέριμνας της νέας προέδρου της Κομισιόν για τις ευαισθησίες των εθνικών ακροατηρίων.
Ετσι συγκροτημένη, η Επιτροπή δεν είναι τόσο ευρωπαϊκή, όσο πολυεθνική: Δεν έχει δική της πολιτική ταυτότητα, αλλά αποτελεί άθροισμα –και άρα θεσμική καθιέρωση– ιδιαιτεροτήτων.
Η εκτίμηση είναι, βέβαια, πρόωρη. Βασίζεται μόνο στην πρόχειρη μαγειρική των συμβολισμών. Η ευρωκυβέρνηση της Φον ντερ Λάιεν δεν θα κριθεί ούτε από τα στερεότυπα ούτε από τις ετικέτες.
Θα κριθεί μάλλον από πιο ουσιαστικά στοιχήματα: από το κατά πόσο, ας πούμε, ένας δημοσιογράφος που έκανε τη «βάρδια» του Ρέντσι μετά την ήττα στο δημοψήφισμα το 2016 –και που ποτέ δεν έχει θητεύσει σε θέση με οικονομικό αντικείμενο– μπορεί να κρατήσει το ασήκωτο χαρτοφυλάκιο της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Κάποιοι Ελληνες, πάντως, που γνωρίζουν τον Τζεντιλόνι και τον έχουν δει να κινείται στο ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν δηλώνουν και πολύ αισιόδοξοι.