Aπόφαση- τομή, που κάνει δικαιότερη και πιο ισορροπημένη την οικονομική διαχείριση των ομάδων-μελών της και ελαφρύνοντας σημαντικά το μερίδιο καταβολής χρημάτων από τους ιδιοκτήτες, έλαβε η Ευρωλίγκα, αλλά η προγραμματισμένη εφαρμογή της, ύστερα από τρία χρόνια, μειώνει το κύρος και τη σημασία της, αφού μέχρι τότε κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τις εξελίξεις στο σεισμογενές ευρωπαϊκό μπάσκετ και τη συνέχιση του «σχίσματος».
Η διοίκηση της Ευρωλίγκας, από την περίοδο 2002-23, θέλει να εφαρμόσει τη μείωση της χρηματοδότησης των ομάδων από τους ιδιοκτήτες τους, κατά 25%, ανακοινώνοντας το νέο Financial Fair Play. Οι ιδιοκτήτες μέχρι τώρα και για τα τρία επόμενα χρόνια επενδύουν, ατομικά, το 65% του συνολικού μπάτζετ (περιλαμβανομένης και της εφορίας), ενώ το 35% καλύπτεται από τα έσοδα των ομάδων (χορηγίες, εισιτήρια κ.λπ.).
Το ποσοστό ιδιοκτησιακής συμμετοχής στους προϋπολογισμούς δεν θα υπερβαίνει το 40% και θα αναγκάσει τις ομάδες να βρουν άλλους πόρους, αν διατηρήσουν τους προϋπολογισμούς που θέλουν, ενώ θα υπάρχει όφελος και για τους ίδιους τους επενδυτές, ώστε να μην εξαντλούνται οικονομικά, ενώ ακόμη και οι ομάδες της Ευρωλίγκας που θα διαθέτουν επιχειρηματίες-μεγιστάνες δεν θα μπορούν να «εκτοξεύουν» τους προϋπολογισμούς τους από το προσωπικό… ταμείο του φυσικού προσώπου.
Στις ομάδες που δεν θα ακολουθήσουν το συγκεκριμένο οικονομικό πλάνο θα επιβάλλεται πρόστιμο από 10% έως 180% του ποσού που θα έχει ξεπεράσει.
Αν η εφαρμογή του νέου Financial Fair Play γινόταν αμεσότερα και άρχιζε την περίοδο 2020-21, θα είχε βάσιμες προϋποθέσεις να εγκαθιδρύσει νέο στάτους δικαίου στην Ευρωλίγκα. Υστερα από τρία χρόνια, είναι έωλο και αμφίβολο πώς θα έχουν διαμορφωθεί η αγορά του ευρωπαϊκού μπάσκετ, η προσφορά και η ζήτηση χορηγιών.