Κάθε φορά που βλέπω ένα ανέβασμα έργου του Τσέχοφ, νομίζω ότι οι ήρωές του κλείνουν κρυφά το μάτι στο κοινό, αυτοσαρκαζόμενοι με την έντονη δραματικότητα των λόγων τους. Για παράδειγμα, η μόλις 20χρονη Μάσα (στον «Γλάρο») πενθεί για τη ζωή της(!) όπως λέει, η Ιρίνα ονειρεύεται τη ζωή στη Μόσχα, ποθώντας μαζί με τις δύο αδελφές της μιαν άλλη ζωή, την οποία όμως είναι ανήμπορες να διεκδικήσουν οι ίδιες (στις «Τρεις αδελφές»).
Ετσι λοιπόν και οι ήρωες του «Θείου Βάνια». «Κανένας δεν αγαπά όσο θα ήθελε, κανένας δεν κοιμάται όσο θα ήθελε, κανένας δεν αρπάζει καμία ευκαιρία, κάποιοι πίνουν παραπάνω απ’ όσο πρέπει, κάποιοι έχουν τη δουλειά σαν φάρμακο, κάποιοι ζουν τη ζωή τους σαν δράμα», όπως λέει η Μαρία Μαγκανάρη στην παράσταση που παρουσιάζεται για δεύτερη θεατρική χρονιά στο Bios Main (υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου του Νέου Κόσμου). Το μόνο πρόσωπο που πραγματικά ελπίζει να αλλάξει τη ζωή του μέσω της αγάπης, είναι η ανιψιά του Βάνια, η Σόνια. Ωστόσο και αυτή αποτυγχάνει. Και στο τέλος δεν αλλάζει τίποτα, για όλους.
Η σκηνοθέτις Μαρία Μαγκανάρη φώτισε εντυπωσιακά τον ρόλο του θείου Βάνια. Σαρανταεπτάχρονος, έχοντας θυσιάσει τη ζωή του για την πρόοδο του αδελφού του και υπό το βάρος της μητέρας του (στον ρόλο καταθέτει το κύρος της η Ασπασία Κράλλη), έχει μείνει καθηλωμένος σε μία μη ενήλικη κατάσταση. Η Μαγκανάρη, σε συνεργασία με τον Παύλο Θανόπουλο (κοστούμια), φορώντας στον θείο Βάνια κοντά παντελονάκια, κάνουν εμφανές το ευθύβολο σχόλιό τους για τον ήρωα.
Το ίδιο πετυχαίνει και η ίδια η Μαγκανάρη, η οποία στον ρόλο της παραμάνας (και, γιατί όχι, μπαργούμαν σε ένα άλλο πλαίσιο), στριφογυρνά στο σπίτι και σχολιάζει σκωπτικά το… δράμα που ζουν οι ήρωες. Επίσης, στον θίασο υπάρχει μία φίνα Ελένα (Ανθή Ευστρατιάδου) και ένας καλοδουλεμένος Τελιέγκιν (Δημήτρης Ντάσκας). Βέβαια, πάντα οι σιωπές ουσίας είναι εκείνες που περιγράφουν έναν ρόλο πίσω από την πρόζα του. Και σ’ αυτό λάμπει η Σύρμω Κεκέ ως Σόνια. Στο έργο δεν υπάρχει κάθαρση, ίσως μία συμφιλίωση με το τραύμα, με τον πόνο. Και τα πρεσβεύει η Σόνια με τις μεστές, δραματικές σιωπές της.