Εδώ και αρκετά χρόνια, τέτοιες μέρες, ευχόμενος για τον καινούργιο χρόνο προσπαθώ να τελειώσω το σχόλιο, με το καθιερωμένο «και του χρόνου καλύτερα». Δυστυχώς κατέληγα να βάζω τον τίτλο, «κάθε πέρυσι και καλύτερα».
Και φέτος δεν μπορώ να ξεφύγω από την… παράδοση. Ειδικά στα ποδοσφαιρικά δρώμενα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, η κατάσταση έχει ξεφύγει. Οι μάσκες έπεσαν
και η επόμενη φάση είναι οι παράγοντες από τις ύβρεις να περάσουν
στις γροθιές.
Τα όσα έγιναν στον αγώνα του Βόλου και τα όσα επακολούθησαν μας έπεισαν πως δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για ελληνικό πρωτάθλημα. Η ελπίδα πως το VAR, αν δεν εξαλείψει τις αδικίες, θα περιορίσει τουλάχιστον τις κραυγαλέες λάθος αποφάσεις των διαιτητών, που αλλοίωναν αποτελέσματα, αποδείχθηκε φρούδα. Και το χειρότερο στην περίπτωση του «τηλεοπτικού διαιτητή» είναι πως η κοροϊδία είναι ακόμα μεγαλύτερη. Οπως είναι και το «χρύσωμα του χαπιού» με τους ξένους διαιτητές.
Διότι από τη στιγμή που και οι δύο περιπτώσεις, το VAR να ελέγχεται και οι δεύτεροι να επιλέγονται, καλούνται και αποζημιώνονται για τις υπηρεσίες τους από τους εκάστοτε που διοικούν τη διαιτησία δεν πείθουν τον κόσμο πως θα υπάρξει δικαιοσύνη. Και τα όσα συνέβησαν από την αρχή του πρωταθλήματος τον δικαιώνουν.
Οι διεθνείς ομοσπονδίες ποδοσφαίρου, επιτέλους, κατάλαβαν πως δεν υπάρχει σωτηρία. Η εντολή «καθίστε οι τέσσερις μεγάλοι στο ίδιο τραπέζι να τα βρείτε» ίσως είναι η τελευταία πράξη, πριν από την αυλαία του δράματος. Το θέμα δεν είναι να κάτσουν, αλλά αν έχουν τη θέληση, αφήνοντας κατά μέρος τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, να αποφασίσουν να σώσουν το ελληνικό ποδόσφαιρο.