Είναι υπό διωγμόν οι καπνιστές; Είμαστε και καλά να πάθουμε. Ολα τα επιβλαβή πάθη πληρώνονται και τα επιβλαβή για τρίτους ακόμη ακριβότερα.
Ορθώς, λοιπόν, απαγορεύτηκε το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους αυστηρώς, αλλά, σε μια εποχή που περνάνε νομοθεσίες για ελεγχόμενους χώρους χρήσης σκληρών ναρκωτικών, μήπως πρέπει να προβλεφθεί κάτι και για τους παλιούς τοξικομανείς, τους παθιασμένους με τη νικοτίνη; Δεν χρειάζεται κάποια επιπλέον νομοθεσία, σαν αυτή που ορθώς προωθεί η κυβέρνηση για το χρόνιο πρόβλημα των τοξικοεξαρτημένων, αλλά η εφαρμογή της παλιάς. Κι αυτό το καθήκον το έχουν διά νόμου οι δήμοι.
Αυτή τη στιγμή όλα τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος (μπαρ, καφετέριες, ρεστοράν) έχουν καταπατήσει κάποιον δημόσιο χώρο, έστω νομοτύπως, δηλαδή με την άδεια των δημοτικών αρχών. Εφτιαξαν εξωτερικούς χώρους για τους πελάτες τους, χώρους όμως που τεχνηέντως και με άθλιες ζελατίνες έχουν μετατρέψει σε εσωτερικούς.
Με άλλα λόγια, έχουν απλώς πολλαπλασιάσει τα τραπέζια τους. Σε κάποιες περιπτώσεις έχουν διπλασιάσει και τριπλασιάσει τον χώρο τους, πληρώνοντας ένα ευτελές σε σχέση με τα ενοίκια αντίτιμο. Εστησαν ξύλινες πλατφόρμες σε κατηφορικά μέρη, έχουν βγάλει τραπέζια, που εν πολλοίς κλείνουν τα πεζοδρόμια, και τεχνηέντως οδηγούν τους βδελυρούς –ας συμφωνήσουμε– καπνιστές στο οδόστρωμα. Είπαμε: το κάπνισμα είναι αργός θάνατος, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να τον κάνουμε ταχύτατο, λόγω των διερχόμενων αυτοκινήτων.
Το πράγμα γίνεται ακόμη πιο περίεργο αν σκεφτούμε ότι οι περισσότεροι από τους ιδιοκτήτες αυτών των καταστημάτων γκρινιάζουν ότι με τους νέους νόμους για το κάπνισμα μειώθηκε η πελατεία τους, ενώ στη Βόρεια Ελλάδα ακούγονται και περίεργες θεωρίες ότι ο νόμος πρέπει να είναι α λα καρτ και αναλόγως της μέσης θερμοκρασίας που επικρατεί σε κάθε περιοχή· λες και το παθητικό κάπνισμα στις κρύες περιοχές βλάπτει λιγότερο απ’ ό,τι –ας πούμε– στην Κρήτη. Κι όμως, αυτοί που γκρινιάζουν για την έλλειψη πελατείας στους κλειστούς χώρους κλείνουν και τους ανοικτούς έτσι ώστε οι καπνιστές να μην έχουν κανένα κίνητρο να βγουν για να διασκεδάσουν.
Το θέμα όμως είναι ότι κάτι πρέπει να κάνουν οι δήμοι. Πρέπει να εφαρμόσουν τον νόμο. Αν όχι για χάρη των καπνιστών, αλλά τουλάχιστον για την αισθητική του δημόσιου χώρου. Αυτό το καρακατσουλιό με τις σιδερένιες κατασκευές της πυρκαγιάς, οι θολές ζελατίνες, που οι αγρότες ντρέπονται να κρεμάσουν στα θερμοκήπιά τους, δεν έχουν καμιά θέση σε μια πόλη που φιλοδοξεί να γίνει διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι.
Και αν δεν σκέφτονται τους άρρωστους της νικοτίνης, ας σκεφθούν όλους εκείνους τους τουρίστες που νομίζουν ότι επισκέπτονται μια δυτική πόλη και βρίσκονται στην αγορά του Αλ Χαλίλι.