Σίγουρα θα αισθάνεστε άβολα κοιτώντας αυτή την εικόνα. Τι κάνουν όλα αυτά τα μικρά παιδιά στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο και, προς Θεού, γιατί αυτό το τρίχρονο ακουμπάει τα χείλη του στον σταυρό; Παρότι το ασπρόμαυρο του φιλμ, το ντύσιμο και το στήσιμο των φωτογραφιζομένων δείχνουν ξεκάθαρα ότι πρόκειται για μια φωτογραφία τραβηγμένη πολλά χρόνια πριν, ο τελευταίος ένας μήνας έχει εκπαιδεύσει τα αντανακλαστικά μας να αντιδρούν, να «κλοτσάνε» στην όποια υπόνοια συγχρωτισμού.
Όμως, είναι Πάσχα του 1958 κάπου στην Ελλάδα και, όπως τα περισσότερα Πάσχα έως σήμερα, κυλάει στους γνωστούς ρυθμούς. Οι Επιτάφιοι περιφέρονται με πλήθος κόσμου να τους ακολουθεί και να τους ασπάζεται χωρίς φόβο, οι εκκλησίες γεμίζουν με πιστούς, νονοί και νονές ξεκινούν τις αγορές και τις επισκέψεις στα βαφτιστήρια, έρχονται αγκαλιές και τσουγκρίσματα αυγών και, τελικά, μεγάλα οικογενειακά τραπέζια στις εξοχές δίνουν το σήμα για την άφιξη της άνοιξης, την αναγέννηση της φύσης, αλλά και της ψυχολογίας.
Μπορεί φέτος αυτά να μοιάζουν μακρινό όνειρο, όμως η ουσία παραμένει ίδια. Με υπομονή και προσπάθεια η Ανάσταση –θρησκευτική, αλλά κυρίως ψυχολογική– θα έρθει. Η απομόνωση, η απόσταση από τους αγαπημένους, ειδικά τέτοιες μέρες, είναι δύσκολη και ψυχοφθόρα. Είναι, όμως, απλώς χωροταξία. Σημασία έχει, αν και μόνοι, να παραμένουμε «μαζί».