Εγινε μεγάλη συζήτηση για τα ανορθόγραφα πανό της ΟΛΜΕ· δεν ήταν μόνο η προστακτική «Απέσυρε τώρα το νομοσχέδιο», αλλά υπήρχε και άλλο που έγραφε «της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσεις». Ορθώς προκλήθηκε ντόρος, διότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δασκάλων και καθηγητών είναι η εκλεγμένη αφρόκρεμα του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ο «Κοινωνικός εταίρος», χαρακτήρισε την ΟΛΜΕ ο πρόεδρός της «και γι’ αυτό τον λόγο υποχρεούται η κυρία Υπουργός να συζητά μαζί μας» (News24|7, 13.5.2020). Να συμφωνήσουμε ότι «η κυρία Υπουργός υποχρεούται». Η ΟΛΜΕ δεν έχει καμιά υποχρέωση; Ούτε καν στην ορθογραφία;
Υπήρχε, όμως, και μια άλλη ανορθογραφία που πέρασε απαρατήρητη, όχι τόσο γιατί σκεπάστηκε από τον θόρυβο για τα συντακτικά λάθη, αλλά διότι από την εποχή των Αγανακτισμένων καθιερώθηκε ως η ορθή πρακτική κάθε πικραμένου. Το ασύντακτο πανό «Απέσυρε τώρα το νομοσχέδιο» ανέβηκε στα σκαλιά που οδηγούν στο Κοινοβούλιο, άνωθεν του Μνημείου του Αγνωστου Στρατιώτη. Αυτό εκτός από παράνομο είναι και άηθες. Δείχνει την έλλειψη σεβασμού προς όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για να μπορούν οι συνδικαλιστές να διαδηλώνουν ελεύθερα· παντού πλην των μνημείων.
Ψιλά γράμματα, θα πει κάποιος και στο κάτω κάτω της γραφής αυτή είναι «αστική ηθική», ενώ «νόμος –αλλά και ήθος– είναι το δίκιο του εργάτη». Για τα περί «αστικής ηθικής» δεν μπορούμε να πούμε πολλά, απλώς να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με τη θεωρία του πολιτιστικού εποικοδομήματος, που χτίζεται πάνω στις «καταπιεστικές σχέσεις παραγωγής», «αστική» είναι και η γραμματική και η ανορθογραφία «επαναστατική πράξη».
Το θέμα είναι ότι αυτοί οι καθηγητές, που δεν έδειξαν σεβασμό στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, δεν πληρώνονται μόνο για να μαθαίνουν στα παιδιά μας γραμματική, αλλά και πώς να γίνουν καλοί πολίτες. Με τις συνδικαλιστικές τους πρακτικές διδάσκουν το ήθος του κακού πολίτη, εκείνου που δεν σέβεται ούτε τους νόμους, ούτε τις θυσίες κάποιων έστω αγνώστων για το κοινωνικό καλό. Προάγουν την αντίληψη της ισοπέδωσης, και μάλιστα χωρίς λόγο. Την ίδια απήχηση θα είχε το συλλαλητήριό τους αν γινόταν μόνο στο οδόστρωμα, την ίδια παραβαίνοντας τον γραπτό και άγραφο νόμο. Αφήστε, δε, το γεγονός ότι αν δεν ανέβαιναν πάνω στο Μνημείο, το ασύντακτο πανό μπορεί να διελάνθανε την προσοχή του πανελληνίου.
Θα συμφωνήσουμε ότι μετά τον ντόρο που έγινε για το πανό, όλοι οι Ελληνες έμαθαν ότι η προστακτική δεν παίρνει αύξηση και από αυτήν την άποψη η διαδήλωση είχε κάποιο εκπαιδευτικό όφελος. Ομως το αίτημα της (διά της Παιδείας) παραγωγής δημοκρατικών πολιτών δεν συζητείται καν. Από τα γεννοφάσκια τους τα παιδιά μαθαίνουν ότι ο νόμος δεν είναι κάτι που πρέπει να τηρούν, αλλά έγκειται στην καλή τους προαίρεση. Κι αυτό το βλέπουμε τώρα στις πλατείες.