Αν κάποιος παρακολουθούσε το περασμένο Σαββατοκύριακο τα κοινωνικά δίκτυα δύσκολα θα διέκρινε τους αριστερούς από τους ακροδεξιούς. Κυκλοφορούσαν τα ίδια επιχειρήματα και οι ίδιοι χλευασμοί για «το ελληνικό έδαφος που παραχωρείται στους Τούρκους», για «τις θυσίες των αεροπόρων που πήγαν χαμένες», εκκλήσεις για ένα νέο έπος – «χρειάζεται πανστρατιά. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε κάθε σπιθαμή Ελλάδας…» (Νίκος Κοτζιάς 22.5.2020) κ.λπ.
Εντάξει! Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών έχει μακρά θητεία σε αυτό το νεφέλωμα της εθνικοαριστεράς· απλώς το εγκατέλειψε για λίγο για την άσκηση των υπουργικών του καθηκόντων και υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών. Το πρόβλημα είναι ότι οι αναπάντεχες εθνικοπατριωτικές κορώνες δεν προέρχονταν μόνο από τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, που ως αντιπολιτευτικός μύλος όλα τα αλέθει. Τις είδαμε από ακόμη πιο Αριστερά, από διεθνιστές που δεν δέχονται πως υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα και αντιτέθηκαν σφόδρα στην κατασκευή του φράχτη στον Εβρο. Η λαϊκιστική ώσμωση μεταξύ Αριστεράς και Ακροδεξιάς γνωρίζει μεγάλες δόξες. Επειδή, δε, είναι λαϊκιστική η πιο εύπεπτη ρητορική της δεύτερης κυριαρχεί.
Αυτή η εξέλιξη, της κυριαρχίας δηλαδή του ακροδεξιού αντιπολιτευτικού επιχειρήματος, έναντι του αριστερού, έπρεπε να είναι αναμενόμενη. Υπάρχουν κατ’ αρχήν οι γνήσιες ανησυχίες των Ελλήνων, από τη διαχρονική στάση της Τουρκίας. Οι κραυγές του τύπου «η πατρίς εάλω» προσελκύουν πιο εύκολα την προσοχή των πολιτών, κάτι που δημιουργεί χιονοστιβάδα ανησυχιών. Οι αντιπολιτευόμενοι δραματοποιούν τυπικές διαδικασίες, τα ΜΜΕ προσθέτουν λίγο «σάλτσα», αρχίζει ο εθνικοπατριωτικός συναγωνισμός διάφορων τελειωμένων με ακόμη περισσότερες κραυγές και στο τέλος βρισκόμαστε σε «εθνική τύφλωση».
Πρέπει να προσέξουμε επίσης ότι τα κοινωνικά δίκτυα, από τη φύση τους, ευνοούν τη διάδοση των πλέον απλουστευτικών ερμηνειών. Ενα «τιτίβισμα» έχει 280 χαρακτήρες, το οποίο για να τύχει της προσοχής του κοινού πρέπει να είναι όσο το δυνατόν δραματοποιημένο. Η συνοπτική (και να υπογραμμίσουμε τη λέξη) παρουσίαση του σύνθετου αυτού ζητήματος που έκανε ο καθηγητής κ. Αγγελος Συρίγος είχε 1.000 λέξεις («Τι συμβαίνει στον Εβρο;», «Καθημερινή» 24.5.2020). Επομένως η εθνικολαϊκιστική ρητορική κερδίζει από τα αποδυτήρια ή έστω από την έκταση του κειμένου.
Δεν είναι εύκολος γείτονας η Τουρκία, ούτε τα ζητήματα είναι τόσο απλά για να κρίνονται με «likes» και «retweets». Σε αυτές τις δυσκολίες δεν πρέπει να προστίθεται η άκριτη υιοθέτηση της προπαγάνδας των πατριδοπωλητών, είτε εκείνων που ποντάρουν στους φόβους των ανθρώπων για τον κόσμο που αλλάζει, είτε των άλλων που κρατούν γινάτια για τον κόσμο που ονειρεύτηκαν και δεν έρχεται και υιοθετούν κάθε ανοησία προκειμένου να πλήξουν «το σύστημα».