Οι πόλεις της καραντίνας

3' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οπως και για τους περισσότερους, η περίοδος της καραντίνας ήταν σκληρή για τον Ιταλό εικονογράφο Πιερπάολο Ροβέρο. Το στρες τον ξαγρυπνούσε και οι δουλειές του ακυρώνονταν συνεχώς. Αντί για το φωτεινό αλλά αναγκαστικά απρόσιτο στούντιό του, σχεδίαζε στο σπίτι, σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα. Το παρήγορο ήταν ότι επιτέλους περνούσε χρόνο με τα δύο μικρά παιδιά του. Και μαζί τους, άνοιξε κάτι σαν χαραμάδα: «παρακολουθώντας τα να ζωγραφίζουν κι εκείνα, κατάλαβα ότι μπορούσα τουλάχιστον να ανοίξω τα παράθυρα της φαντασίας μου», λέει στην «Κ». «Ετσι, εν μέσω lockdown, αποφάσισα να ξεκινήσω ένα νοητό ταξίδι σε ολόκληρο τον κόσμο».

Ισως να έχετε δει το αποτέλεσμα στα social media. Το πρότζεκτ «Imagine all the people» περιλαμβάνει πολύχρωμες, αισιόδοξες εικόνες από τις μητροπόλεις του πλανήτη, ιδωμένες από ψηλά και με τους κατοίκους τους να διακρίνονται μέσα από ανοιχτά παράθυρα και φεγγίτες ή πάνω σε ταράτσες και μπαλκόνια. «Η ιδέα γεννήθηκε βλέποντας το βίντεο του “Imagine” του Τζον Λένον», εξηγεί ο Ιταλός. «Εκείνος παίζει πιάνο και τραγουδά, ενώ η Γιόκο ανοίγει τα παράθυρα ενός μεγάλου σπιτιού. Ο Λένον ήταν στα αλήθεια ονειροπόλος και το συγκεκριμένο τραγούδι μας θυμίζει ότι μπορούμε να ανακτήσουμε σημαντικές αρετές, όπως της ηρεμίας, της αλληλεγγύης».

Στις εικόνες που προέκυψαν, κάθε πόλη συνδέεται με μια δραστηριότητα: οι Λονδρέζοι πίνουν τσάι, οι Μαδριλένοι κάνουν έρωτα, στη Φλωρεντία μαγειρεύουν, στην Ιερουσαλήμ προσεύχονται, στην Αθήνα (όσο παράξενο κι αν μας φαίνεται) γυμνάζονται, στο Χονγκ Κονγκ εργάζονται και στο Παρίσι παίζουν μουσική. Ο δημιουργός βασίστηκε σε φωτογραφίες ή σε προτάσεις των ακολούθων του στα social media. «Η Μαδρίτη για παράδειγμα γεννήθηκε ένα απόγευμα, ενώ παρακολουθούσα μερικές τρομακτικές εικόνες στις ειδήσεις. Κάποιος μου έστειλε το μήνυμα “εδώ στη Μαδρίτη νιώθουμε την ανάγκη να πετάξουμε”. Σκέφτηκα ότι σε τέτοιο μαρτύριο, δεν είχα απάντηση. Μόνο τον έρωτα, αυτό το ισχυρό κάλεσμα για ζωή».

Οι πόλεις της καραντίνας-1

Η Ιερουσαλήμ σχεδιάστηκε στη διάρκεια του Πάσχα, όταν ένας Ισραηλινός φίλος του Ροβέρο επισήμανε ότι η πόλη ήταν γεμάτη από πιστούς όλων σχεδόν των θρησκειών. Η Σαναά της Υεμένης δημιουργήθηκε επίσης από παραίνεση ενός ευγενικού ντόπιου. Ορισμένες εικόνες συνοδεύτηκαν και από μικρά κουίζ, που καλούσαν λόγου χάρη το κοινό να εντοπίσει κρυμμένες διασημότητες στο Λονδίνο, χαρακτήρες manga στο Τόκιο κ.λπ.

Ποικιλία τεχνοτροπιών, υπάρχει βέβαια σε όλη την ιστορία της ζωγραφικής απεικόνισης πόλεων. Η μοναχική Νέα Υόρκη του Εντουαρντ Χόπερ, το συννεφιασμένο Λονδίνο του Τζον Ατκινσον Γκρίμσο, το απαστράπτον Παρίσι του Καμίλ Πισαρό είναι μερικά παραδείγματα. Τηρουμένων των αναλογιών, ο Πιερπάολο Ροβέρο, συνεργάτης της Ντίσνεϊ στην Ιταλία και διδάσκων στη σχολή καλών τεχνών του Τορίνο, χρησιμοποίησε ψηφιακά εργαλεία για τις εικόνες του, καθώς η καραντίνα τον ανάγκασε να εγκαταλείψει πινέλα και ακρυλικά. «Ο υπολογιστής έγινε το νέο μου παράθυρο», σχολιάζει. «Σε καλλιτεχνικό επίπεδο, η τεχνολογία προσφέρει απίστευτες δυνατότητες. Σου επιτρέπει να σχεδιάσεις μικροσκοπικές λεπτομέρειες, αδύνατες με το χέρι. Είναι λες και το βλέμμα μας διευρύνεται κι αγκαλιάζει έναν χώρο άπειρο».

Προς τι όμως η ταύτιση κάθε πόλης με μία συγκεκριμένη λεπτομέρεια, μια συγκεκριμένη δράση; Δεν θα είχε δίκιο ένας κακοπροαίρετος αν επισήμαινε ότι τέτοιες ταυτίσεις είναι στερεότυπες; «Τα στερεότυπα είναι συνήθως αρνητικά, γιατί συνδέονται με εμπάθειες», αποκρίνεται ο Ροβέρο. «Είναι όμως κατηγορίες με τις οποίες ταξινομούμε την πραγματικότητα. Τα χρησιμοποιούμε γιατί μας προσανατολίζουν μέσα στην περιπλοκότητα του κόσμου. Εδώ, οι δραστηριότητες λειτουργούν ως πολιτισμικοί δείκτες των πόλεων, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν και οικουμενικές πρακτικές. Στο Λονδίνο πίνουν τσάι, στο Αμστερνταμ ζωγραφίζουν, στο Τόκιο ντύνονται, αλλά σε κάθε πόλη του κόσμου υπάρχει κάποιος που ντύνεται, ζωγραφίζει ή πίνει τσάι. Είμαστε διαφορετικοί, αλλά και μέλη μιας οικογένειας, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, γλώσσας, θρησκείας ή ιδεολογίας. Είμαστε όλοι άνθρωποι».

Εχοντας αυτά κατά νουν, γνωρίζει ήδη ποια θα είναι η τελευταία προσθήκη στο πρότζεκτ του: το Χαλέπι της Συρίας. «Θα είναι μια εικόνα που θα συμβολίζει την καταστροφή, αλλά και το ξεκίνημα μιας νέας μέρας», καταλήγει. «Το “Imagine all the people” είναι σαν ένα ημερολόγιο, που θέλει να μας θυμίσει ότι δεν είμαστε απομονωμένα άτομα, αλλά σύνολο. Είμαστε αλληλένδετοι και αυτό μας κάνει ευάλωτους, αλλά και δυνατούς».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή