Ολα ξεκίνησαν όταν ένας σκηνοθέτης έγραψε στον Εντουάρ Λουί ότι δεν ήταν σίγουρος αν δικαιούται να ανεβάσει τη θεατρική διασκευή ενός βιβλίου του, γιατί εκείνος είναι στρέιτ, ενώ ο Γάλλος συγγραφέας είναι ένας ομοφυλόφιλος που γράφει για την ομοφυλοφιλία. Ο Λουί, αριστερός και αγαπητός για έργα όπως «Να τελειώνουμε με τον Εντί Μπελγκέλ» και «Ιστορία της βίας» (εκδ. Αντίποδες), φαίνεται πως του έδωσε την άδεια, αν κρίνουμε από ένα πολυσυζητημένο κείμενο που βρήκε την αφορμή να δημοσιεύσει στα σόσιαλ μίντια και με το οποίο επιχειρηματολογεί εναντίον της ουσιοκρατίας της ταυτότητας.
«Οι άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι αριστεροί, αλλά τραβάνε μια γραμμή ανάμεσα στο ποιος έχει δικαίωμα να μιλήσει και ποιος πρέπει να το βουλώσει, είναι στην πραγματικότητα δεξιοί», έγραφε ο 31χρονος συγγραφέας και συνέχιζε: «Η εμπειρία δεν είναι αλήθεια. Μπορεί να αποτελέσει πηγή της αλήθειας, να βοηθήσει, αλλά δεν αποτελεί ποτέ εγγύηση. Στη ζωή μου γνώρισα ομοφοβικούς ομοφυλόφιλους, συνάντησα κάποιους μη λευκούς ρατσιστές και μερικές μισογυνικές γυναίκες. (…) Συνεπώς, το ερώτημα δεν είναι ποτέ ποιος μιλάει, αλλά τι είναι αυτό που λέει. (…) Λες κάτι που βοηθάει τους ομοφυλόφιλους ή κάτι που τους προσβάλλει; Λες κάτι που μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους της εργατικής τάξης ή κάτι που τους κάνει λιγότερο ορατούς; Λες κάτι που τους οπλίζει ή κάτι που αναπαράγει την εκμετάλλευσή τους;».
Το κείμενο του Λουί συζητήθηκε και στα ελληνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Αλληλούια», ήταν ένα ενδεικτικό υποστηρικτικό σχόλιο, ενώ σε ένα άλλο υπογραμμιζόταν ότι ο Λουί έχει δίκιο όταν λέει ότι η ταυτότητα δεν είναι ιδιωτική υπόθεση καθορισμένη από το βίωμα, διότι ειδάλλως οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν. Οι επιφυλακτικοί υπογράμμιζαν ότι οι θέσεις του συγγραφέα απηχούσαν εκείνες της κομμουνιστικής Αριστεράς, που πιστεύει ότι το κύριο πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός και επισήμαιναν ότι το ερώτημα δεν είναι αν θα επιτραπεί μια παράσταση, αλλά το πώς οι ευάλωτες ομάδες θα αποκτήσουν φωνή και χώρο. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη εγχώρια συζήτηση για την ορατότητα των ευάλωτων ομάδων και την πρωτοκαθεδρία του βιώματός τους: μόλις το 2022 διαφωνούσαμε για το αν είναι προτιμότερο να ερμηνεύσει τη «Στρέλλα» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μια τρανς γυναίκα.
«Αν οι ομοφυλόφιλοι ή τα τρανς άτομα θέλουν να μιλήσουν για τον εαυτό τους, θα πρέπει να μπορούν να το κάνουν. Αν οι άνθρωποι της εργατικής τάξης θέλουν να μιλήσουν για τον εαυτό τους, θα πρέπει να μπορούν να το κάνουν. (…) Αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό ζήτημα. Δεν θα πρέπει να εμποδίζει άλλους ανθρώπους να μιλούν», έγραφε ο Γάλλος συγγραφέας στο κείμενό του –που αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο και εντοπίζεται εύκολα με μια διαδικτυακή αναζήτηση– και συνέχιζε με μια προτροπή, όχι πολύ διαφορετική από τον προβληματισμό που ίσως παρακίνησε εκείνον τον αμφίθυμο θεατρικό συγγραφέα: «Φυσικά, αν έχετε ερωτήσεις, αν έχετε αμφιβολίες», κατέληγε ο Λουί, «μπορείτε να ρωτήσετε κάποιους γκέι ανθρώπους γύρω σας. (…) Ακόμη κι εγώ, όταν γράφω για έναν γκέι χαρακτήρα (…) φοβάμαι μήπως δεν είμαι δίκαιος, μήπως είμαι απλοϊκός ή γελοιογραφικός ή μήπως κάτι μου διαφεύγει. Ρωτώ λοιπόν τους φίλους μου, ξαναδιαβάζουν τη δουλειά μου, μού κάνουν προτάσεις».